Vrijdag 21 februari
DOEMDAG…
Vandaag is onze tussenevaluatie. Spijtig genoeg zegt Adéo dat we bij hem moeten zijn om 7u, anders hadden we kunnen uitslapen. Hij las al onze feedback en gaf ons elk een goede en algemene beoordeling. Goed gedaan!
We namen de brommer om naar huis te gaan. Maar helaas had ik een korte broek aan en sloeg ik men been tegen de uitlaatbuis van de brommer. Enorme pijn ging door heel mijn been, maar ik kon tijdens de rit niet zien hoe de brandwonde eruit zag. We kwamen bij de zustertjes en snelden ons naar het water om mijn been te spoelen. Het was een grote rode plek en je zag dat mijn huid er niet echt aanhing. De tranen stonden in men ogen. We zijn uiteindelijk nog terug gegaan naar het ziekenhuis voor Flamazine. Maar dat hadden ze daar niet. Maar gelukkig vonden we het dichtbij in een Farmacie. De pijn verdween bijna direct. Zoveel deugd dat een zalf kon doen!!
Het plan was om schoolwerk te maken, maar doordat we ook moesten kijken wat we in het weekend gingen doen, viel dit plan al volledig in duigen. Want we moesten al bijna direct vertrekken omdat het morgen de laatste zaterdag van de maand is. Dit noemt men ‘Umuganda’. Dan werken de mensen een halve dag niet, maar ruimen ze de straten op. Gauw onze zak maken en vertrekken. We namen de bus naar Kigali. En ik zat op zo'n uitklapbaar stoeltje. Bij iedere bult voelde ik het zo naar beneden zakken en men schrik vermeerderen dat ik erdoor zou zakken. Maar dat deed het gelukkig niet! Oef!
In Kigali merkte we dat we nog 2u zouden moeten wachten op een bus naar Butare. Het was al half 6 dus we kozen voor een taxi. We bespraken de prijs en de taxichauffeur begon met 100.000 RWF, maar dat was veel te veel. Uiteindelijk hebben we het gekregen tot 45.000 RWF. Groot verschil, niet?! Het was zalig om in een gemakkelijke, veel plaats en goede zetels, auto te zitten. De chauffeur was vriendelijk en we babbelde goed. Het was wel raar om te zien wat ze soms doen in het verkeer. Zoals het pinken naar links of rechts als je gewoon rechtdoor rijd, op een rechte baan zonder afslagen.
We vertelden dat we een kamer hadden in het Motel Mont Huye. Hij bracht ons en wachtte even tot we zeiden dat we het een goede plek vonden. We hadden een kamer tezamen. De douche liep en de wc trok door. Hoe leuk is dat wel niet :) we gingen daar eten, maar de service was toch niet zo goed. We hebben een 1u30 gewacht op een croque monsieur. En dan nog was het verkeerd. Ik had achter een madam gevraagd, maar kreeg een meneer. Als ze het niet kunnen maken, dan moeten ze het niet op hun menu zetten! Echt geïrriteerd dat ik was, dat we zolang moesten wachten! Maar dan vlug in het bedje en tijdens de nacht veel lawaai gehoord van katten en kittens op het dak. Daar kon ik niet boos op zijn, aangezien kittens zo schattig zijn!
Wat is opmerkte tijdens de rit, is dat iedereen altijd overal onderweg is. Ook al is er geen dorp of zijn er geen huisjes langs de weg. Overal liepen er mensen op straat, op weg naar…?
Zaterdag 22 februari
Vandaag was het ‘social workday’ (Umuganda), dus we zijn naar het Etnografisch museum gestapt, geen brommertjes deze ochtend. Maar het museum was pas open om 11u, dus we moesten lang wachten. We hebben nog wat rondgewandeld en prachtige landschappen gezien. In het museum hebben we mooie en toffe foto’s kunnen trekken. Het ging vooral over de cultuur van Rwanda en er was zelf een origineel huisje van vroeger. Je kon erin om het te zien. Amai, het zag er super gezellig uit. Er stond ook in de folder dat je hier volksdansen kunt zien. Maar wij hebben geen optreden gezien, want je moest ervoor reserveren en veel geld voor neerleggen. Aangezien we er nog maar een dag zouden zijn, kon het niet meer.
Daarna hebben we overal rond gevraagd waar en wanneer we de volgende dag een bus kunnen pakken naar het Nyungwe Park. Maar tegen de namiddag waren onze plannen veranderd. Omdat je een auto nodig hebt om het park te bezoeken en wij dat niet hebben. We plannen het park dan maar in, in onze laatste week gepland. Dan gaan we rondtrekken langs het Kivu-meer en dan pakken we eventueel het park erbij.
We zijn ergens gezellig gaan eten en het was een heel lekkere pizza. Maar de serveerster was allesbehalve eerlijk. Ik had per ongeluk 1.000RWF teveel gegeven en ik realiseerde het toen ik het net had afgegeven. Ik vertelde het haar en ze keek me raar aan. Ze zei dat we gepast hadden gegeven. Maar ik was zo zeker, omdat ik wist hoeveel ik bij me had en alles had afgegeven. Ze kwam dan terug en toonde de briefjes, gepast. Gelukkig had Siska gezien dat de serveerster ervoor een briefje in haar zak had gestoken. Dus ik niet opgeven! En uiteindelijk kregen we ons geld in een potje terug, dat ferm op de tafel werd geklopt/gezet.
We zijn daarna naar een Kathedraalgaan kijken. Het was de grootste in heel Rwanda en dat werd gezet door de Belgen, een kado van Koning Albert en Prinses Astrid. Aangezien de stad Butare vroeger ‘Astrida’ heette, naar de Begische prinses. We hebben dan nog gekeken naar een gsm voor Siska, inkopen gedaan en eindelijk yoghurt gevonden! Super goed voor onze misregelde darmen.
We zijn van plan om deze nacht ergens anders te slapen. We hadden een Guest House op het oog, maar als we er aankomen met onze zware bagage, blijkt hij helemaal vol te zitten. We zien dan ook deze avond overal blanken aankomen uit busjes. Lap! Gelukkig kenden we nog Hotel Ibis en daar hadden we plaats. Het was wel wat duurder, maar wat een mooie, grote kamer met een badkamer en een aparte wc. Wauw!
Daarna deed ik weer iets doms. Ik bots nu toch wel met mijn blaar tegen de bedrand. Potverdorie! De blaar is open en mijn brandwonde doet superveel zeer! Dus als troost zijn we nog een dessert gaan eten. Ik een bolletje ijs met een fruitsalade en Siska een pannenkoek met ijs en chocoladesaus. Mm.. doet aan thuis denken.
We zijn dan uitgeweest met twee jongens die we leerden kennen. Eerst was het in een gezellig buitencafe waar er meisjes op het podium aan het dansen waren. Het was toch wel extreem dansen, heel anders dan dat ik al gezien heb in België. :p
Het enige nadeel was dat de jongens dachten dat ze met blanken snel ‘touche’ zouden hebben. Ze plakten een hele tijd en deden super romantisch. De muziek was op sommige momenten ook emotioneel en dan begon hij te zeggen dat hij me mooi vond en dat we een koppel moesten zijn.
Oeioei, ik dat allemaal maar wegwuiven. En er was er veel oude muziek en als er eens echte goede muziek was zoals Macklemore dan wou ik echt dansen, maar kwamen er plots twee tegen me aan schuren… oooh, liedje verpest… Haha, achteraf wel behoorlijk grappig. Op het einde wisten ze niet beter dan de avond nog beter te maken, ze wouden een fotoshoot. We moesten met allebei eens op de foto, en dan zo eens staan, en zo eens.. ik denk na 15 foto’s van elk dat we gezegd hebben dat we echt door moesten. Het was een uitzonderlijke uitgaansavond, maar daardoor heb ik nu wel een goed verhaal om te vertellen. ^^
Zondag 23 februari
Wakker geworden van een smsje van die jongen van gisteren. Van hoe leuk het wel was en dat hij me mist en waar ik nu was. Ik heb het een beetje genegeerd. We hadden een gratis ontbijt en ik denk dat het super was geweest als we niet zo laat waren aangeschoven. Nu was er alleen brood, banaan en confituur. Bwaja, het was ook lekker. We kochten vandaag Siska’s nieuwe gsm en vertrokken naar Nyanza. Daar hebben we het muzeum ‘De paleizen van de koning’ bezocht. Het was prachtig en kregen er een gratis gids bij. Het eerste stuk ging over de vroegere hutjes. Die van de koning werd gemarkeerd door 3 stokken op de top. Bij alle andere mensen zat er maar 1 in. We zagen een reconstructie van het huis van de koning. En binnenin was er in het midden een plaats voor een vuur van koeien-(excuseer mij voor de uitspraak)-stront. Maar ze vertelden dat dit met kruiden een aangename geur verspreidde in het huis. Er stond niet veel in het huis, alleen een grote afscherming, omdat de vrouwen van de koning zich niet openlijk mochten vertonen en altijd achter het scherm moesten zitten. En nu begrijp ik eindelijk wat een ‘kingbed’ is. Zo een groot bed voor de koning en de vrouw die hij die avond koos. Wow, die hadden blijkbaar veel plaats nodig.
Een hutje ernaast was het melkhuis. Er stonden potten met melk voor het koningshuis. En deze kon je herkennen aan het puntige deksel dat op de potten stond. De vrouw die deze taak had om voor de melk te zorgen moest een maagd zijn en mocht nooit trouwen.
Daarnaast was er het bierhuis. Hiervoor moest een man zorgen. Ook hij moest maagd en ongetrouwd blijven. Maar hij was niet de aantrekkelijkste, aangezien hij altijd van het bier moest proeven en vrijwel altijd dronken was. In de potten bier zitten er vaak meerdere rietjes. Zo konden meerdere mensen tergelijkertijd van hetzelfde bier drinken. De bieren die toen werden gedronken waren voornamelijk honing- en bananenbier.
Daarna gingen we kijken naar de traditionele koeien die vroeger voor spectakels zorgden door in een stoet te lopen.
Tot 1931 werden deze hutten gebouwd. Maar na deze periode werd het eerste stenen paleis gemaakt voor de koning. De Belgen hadden dit gemaakt. de koning wou eigenlijk een ander paleis en heeft er een gemaakt op de heuvel ernaast. Maar voor hij erin kon gaan wonen, stierf hij. En hij was de laatste koning van Rwanda.
Na het museum zochten we de bus en zijn we er vlak voor de regen op kunnen springen. En dan begonnen we aan de lange reis terug. Eerst via Kigali en dan naar Kibungo. Ik verbaas me er steeds van hoe vermoeiend niets doen op de bus soms kan zijn!
Maandag 24 februari
De stageweek begint weer met een staff. Het was heel interessant met de ppt over preventie van infectie in het ziekenhuis. Maar het was in het Kinyarwanda, dus we hebben de verdere informatie van de ppt niet verstaan, gelukkig stond de ppt zelf in het Engels, zo verstonden we toch over wat de ppt ging. Waar ik me vreselijk aan stoorde was dat de persoon naast me een hele tijd in zijn neus aan het peuteren was. Iedereen doet het hier, maar vlak naast mij, vond ik toch verschrikkelijk vies. En als het nog niet genoeg was, begon hij zijn neusslijm op te trekken. Maar zo op de ‘vatsige’ manier. Ieuwieuwieuw! Ik mag dan vpk zijn en veel vieze dingen zien, maar dit gaat er toch over. (Alle zo denken we er in België toch over, misschien denk ik soms nog te westers.)
Op de afdeling stond ik met vroedvrouwen die ik nog niet kende. Maar zo vriendelijk waren ze wel niet. Ik vond het vertederend dat een vroedvrouw de baby aan het verzorgen was en tergelijkertijd aan het zingen was voor de baby.
Er zijn weinig vrouwen die maandverband kunnen kopen. Dit is voor velen een duur en luxe product. Van alle vrouwen die ik hier heb zien bevallen, heb ik misschien 3 vrouwen gezien die het gebruikte voor de nabloedingen. De andere vrouwen gebruiken hele doeken die ze opvouwen en in hun slip leggen. Niet dat deze doeken veel opnemen. Want ik voerde een vrouw naar de zaal en ik zag het bloed al van haar benen lopen. Ik vroeg het na en kreeg de bevestiging dat als vrouwen hier hun regels hebben, ze gewoon thuis blijven en niet buitenkomen. Dit kan je je toch niet voorstellen dat wij dit zouden doen!?
Dokter Anan kwam weer eens af en pushte mij om zoveel mogelijk bevallingen te doen. Ik volgde zijn raar op en deed volledig zelf de bevalling. En het was een mooi, gezond meisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten