Zondag 16 februari 2014
Vandaag hebben we een uitstap gepland in het district Kibungo. We gaan de Rusumo falls bezoeken samen met Arlind en Jana van vroedkunde. We wachten ze op als ze toekomen van Kigali. We gaan op de bus voor zo'n 1h30 te rijden. De falls bevind zich aan de grens van Tanzania. De brug is smal maar een stukje niemandsland tussen Tanzania en Rwanda. Omdat onze visums nog bij de immigratie liggen, dachten we dat we een probleem hadden. Maar na - zoals Jana het noemde, onze Colgate-smile te gebruiken - mogen we op de brug. Onder ons loopt de waterval door. En er passeren een hele tijd vrachtwagens waardoor de brug zodanig trilt en beweegt dat het wel eng is. Maar wat een prachtige waterval! Het zag er van ver niet zo spectaculair uit, maar om nog nooit echt een waterval te hebben gezien, vind ik dit toch de moeite waard. Ik had nog 2 dingen gepland... Maar dit ging niet meer door, want het werd ondertussen al behoorlijk laat.
Maandag 17 februari 2014
Vandaag nemen we Arlind en Jana mee naar het ziekenhuis. We beginnen zoals gewoonlijk met de staff. Maar halverwege gingen ze weer over in het Kinyarwanda. En dan lig ik in te dommelen. En opeens hoor ik men naam weer. Ik schiet wakker en kijk verdwaasd rond. Chance dat de anderen de vraag hebben gehoord. Want ik hoor Arlind antwoorden dat ze het ziekenhuis komen bezoeken enz. Maar allee, denk ik achteraf, die moeten altijd mij hebben. Ik hoor altijd mijn naam in de staf en dan heb ik het nooit niet door... Aargh vervelend.
Ik neem ze daarna mee naar acupunctuur. Omdat Jana haar bachelorproef erover doet, maar dan bij zwangeren. Ik had vrijdag aan dokter Lin, op chirurgie gevraagd of we mochten langskomen, want een andere Chinese dokter staat daar. We kwamen toe en zagen dat het heel vlot ging om de naalden te steken. Wij hebben ze erna uitgehaald. Tof :) Alleen spijtig dat de dokter alleen chinees praatte, anders konden we nog vragen stellen. Op het einde was de dokter weg, maar hij kwam terug met 3 andere Chinesen. En die trokken nogal veel foto’s en we moesten met hen poseren. Chinesen veranderen toch nooit he.
Verder gingen we vandaag om onze visums gaan, maar we gingen op voorhand bellen om te kijken of ze er inderdaad waren. Gelukkig hadden we dat gedaan. Allee, weer slecht nieuws. We moeten nog 21 dagen wachten op ons visum. Voor andere nationaliteiten dan een Belg is dat 3 dagen… We gaan er dus moeten achtergaan wanneer we bijna naar huis moeten. En officieel konden we dan pas beginnen met onze stage, chance dat we niet hebben gewacht.
Daarna begon mijn eerste dag op Gyneco-Obstetrie. Ik kreeg een rondleiding en de afdeling bestond uit 2 gangen. De ene gang was met de kamers voor de vrouwen met Gyneco-pathologieën en de vrouwen die bevallen zijn, de andere gang was de bevallingskamer en de operatiezaal. Daar stond ik voor mijn eerste dag. Ik heb veel gekeken hoe er werd gewerkt en zag een bevalling.
Dinsdag 18 februari 2014
Ok nu mijn echte, echte volledige dag op Gyneco. Ik merkte direct tijdens de staff dat er veel dokters op de afdeling stonden. Waarschijnlijk om dat het een echt grote afdeling is als je neonatologie erbij telt en de keizersneden die in het operatiekwartier worden uitgevoerd. Ik volgde de dokter die alle vrouwen die in arbeid waren aan het onderzoeken was. Het was interessant om te zien hoe een echografie werd genomen.
Ik zag 2 vrouwen die bevielen en het was heel tof om dit allemaal te zien. Ik heb goed initiatief genomen en heb de baby’s aangekleed. Echt fantastisch om met deze kleine mensjes te werken. Ik heb gezien hoe er tijdens een bevalling een inknipping werd gedaan zonder verdoving. Die vrouw had echt super veel pijn en toen ik zag hoe moeilijk het al was om door dat weefsel te knippen, leek me dit toch verschrikkelijk pijnlijk.
Ik zag terug een keizersnede en deze keer zag ik iets goed. De verpleegkundige toonde de baby aan de mama voor ze ze meenam om te verzorgen. Dit zag ik nog niet eerder. Wat ik echt wel niet kunnen vind, is dat de verpleegkundige de papieren van de parameters (bloeddruk, pols, temperatuur, enz.) van de moeder en de baby, al op voorhand invult. Ze pakt gewoon getallen en vult deze al voor een hele dag in. Dit is echt slecht! Stel je eens voor dat er iets mis gaat!
Siska kwam kijken bij een bevalling en ze stond langs de zijkant te kijken. En toen de baby eruit kwam, werd ze geraakt door een straal vruchtwater. Chance dat ze hier broeken hebben van het operatiekwartier.
Woendag 19 februari 2014
Vandaag was het weer wreed wat voor vragen ik hier krijg. Meestal wel of ik al getrouwd ben en of ik al kinderen heb. En dan zeiden ze dat ik goede heupen heb om natuurlijk te bevallen. De Rwandezen in het ziekenhuis hebben echt geen gène wat betreft doorvragen.
Ik stond de kant waar vooral de vrouwen liggen die Gyneacologische pathologieën hebben en net bevallen zijn/een keizersnede hebben gehad.
De dokter kwam binnen en zei men naam en kneep me toen in men zij/heup. Amai, ik was super verschoten dat ik niet wist wat ik erop moest zeggen. Maar leuk vond ik het niet. Dat is iets dat ze niet meer bij mij moeten doen...net zoals het handjeshouden...zeer 'awkward' voor mij! (PS het was een vetrolletje, nog schaamtelijker…!!!)
Bijna 2-3u achter een dokter gelopen voor zijn ronde. Echt saai!!Ik heb dan enkele wondzorgen gedaan, er was zelf iemand bij die er al 2 maanden lag met een wonde van een ontstoken keizersneden...maar echt 2 maand is heel lang! Er kwam toen iemand binnen van de US. Ze zei dat ze een infectie...madam was. :p Maar toen zei ze tegen mij waarom ik die wonde op die manier verzorgde. Ik stond met men mond vol tanden, ze gaf me een schuldgevoel dat ik het niet juist deed. Maar ik vertelde dat het de 1e maal was dat ik deze wondzorg deed en dat ik een student was vanuit België. Dan sprak ze met de vpk waar ik bij stond over steriliteit. Achteraf gaf ze me een goedkeurend woordje, dat ik toch goed deed op de manier dat het hier kan...oef!
In de namiddag werd er medicatie gegeven IV, maar vooral was het PO, dus hadden we niet veel werk. We hebben dan maar het materiaal afgewassen en toen moesten we deze brengen naar een andere afdeling. Ik had al een hele dag bijna niets gedaan en het ''lange'' afstand stappen deed deugd. :p
Daarna moest iemand de taken opschrijven voor de nacht. Maar niet dat ik ermee kon helpen bij deze administratie. Heel stom, want ik heb er dan gewoon naast gezeten tot het tijd was om te gaan. Toen we vertrokken zijn we Adeodatus nog tegengekomen. En hij vroeg ons of we religieus waren. Neen, niet echt. En dan begon hij precies het christendom te verkondigen. Hij vertelde over al het goede dat het inhield, dat we de bijbel moeten lezen en hoe je moet bidden. Ik heb er wel respect voor, zeker omdat hij zijn verhaal vertelde over de genocide. Hij was 13 jaar en was de oudste. Hij had een jongere broer en zus. Al zijn familieleden waren dood. Hij is er goed en gezond uitgekomen en het feit dat hij als kind geen miserie heeft meegemaakt (zoals armoede, drugs, alcohol), dankt hij aan God.
We zijn nog naar de markt geweest en hebben fruit gekocht. Het was echt heel goedkoop. Dus hebben we maar genoeg van alles gekocht. En we hebben voor het eerst wortels gekocht,..mmm!
Tot onze verbazing hebben we nog een nieuw restaurantje gevonden. Ze serveren ook een buffet en toch iets anders dan in Centre Saint-Joseph. Dus nu hebben we in plaats van 2 plaatsen om te gaan eten, er 3. Wat een vreugde!
Donderdag 20 februari
Vandaag op de afdeling was er een bevalling en ik heb geprobeerd de zorg van de baby op mij te nemen, behalve het aspireren. Ik heb de baby medicatie gegeven en dan aangekleed. Dit vind ik toch het leukste van alles. Want je moet hier de baby in doeken wikkelen en dan zien ze er zo schattig uit!
Maar wat me hier wel opvalt en mooi is, is dat de vrouwen hier liggen pijn te hebben, te schreeuwen en te huilen terwijl de vroedvrouwen zeggen of ze zelfs slaan (!) dat ze zich moeten vermannen. Allemaal zien ze af. En ik vind dat een bevalling er verschrikkelijk pijnlijk uitziet. Zeker wanneer ze je dan inknippen zonder verdoving. Maar wanneer de baby er is en alles is in orde, wanneer ik de baby heb verzorgd en ze dan uiteindelijk aan de mama mag geven, is toch een mooi moment dat je hier kan beleven. De hysterische mama’s uiteindelijk te zien smelten bij hun baby.
Wanneer er een keizersnede is en wij de baby verzorgen, moeten we de baby uiteindelijk bij de mama brengen op de vrouwenkamer. En ik mocht de baby naar daar dragen, dat vond ik nu eens zo leuk!
Het moment dat me toch bijblijft van deze dag is dat toen ik een baby aan het aankleden was, de baby aan men haar trok en niet los wou laten! Maar ach, het was een prachtige, schattige baby. No worries :D
Soms voel ik me hier wel op een of andere manier machteloos. Sommige vrouwen zien veel af en je kan niets voor hun doen. Als ze dan een pijnlijke wee hebben en schreeuwen (wat ook gebeurd bij een inknipping), dan oftewel slaat de vroedvrouw de vrouw oftewel wordt ze streng terecht gewezen.
We brachten na de bevalling de vrouw naar de kamer in een rolstoel met houten wielen. Op die kamer stonden ongeveer 10 bedden. En het lag er zo vol dat iedereen met 2 in een bed lag met hun baby. Het probleem was nu dat deze vrouw geen bed meer had. We moesten rondvragen bij wie ze nog mocht liggen. Uiteindelijk heeft iemand zich opgeofferd om haar bed gedeelte af te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten