Muraho Rwanda: Eerste kennismaking met Kibungo hospital


Kibungo Hospital

Binnenplein van het ziekenhuis

Maandag 3 februari 2014

Het was weer een ochtend met veel wachten, zoals op z'n Afrikaans dus. Om 7u afspraak met Adéodatus, onze mentor in het Kibungo hospital. Het bleek dat we nog bepaalde papieren moesten hebben, dus keerden we terug en om 9u stonden we weer voor zijn deur. Dan moesten we nog eens een uur wachten op hem. Dan zaten we 2u in zijn kantoor omdat hij alle papieren heel precies moest lezen en goed bespreken. Maar het was een zeer aangename man die ons zo goed mogelijk wil helpen.

We bespraken ons schema en mochten zelf kiezen waar we wouden staan:

3-14/02/14 Chirurgie

17-28/02/14 Gynecologie-obst

3-14/03/14 Pediatrie

Siska doet dezelfde afdelingen maar in een andere volgorde. Na de middag werden we afgezet aan onze afdeling en begon onze stage (ondanks onze visums nog niet in orde zijn, maar Adéo zei dat we dat maar moeten doen in onze vrije tijd).

Dus ik kwam toe op de afdeling en zag niemand, geen verpleegkundigen, geen dokters, geen hulpverleners. Uiteindelijk vond ik een klein vriendelijk dametje die administratie deed in een klein kamertje en een bed gebruikte als bureau. Zij gaf me een rondleiding op de afdeling. Er waren verschillende kamers waar vele mensen op lagen. Je had de kamer met de vrouwen, de mannen, de infectieerden, de kritieke, kamer en de kamer voor kleine chirugie. Ik zag een man die er al 3 maanden lag met een geïnfecteerde wonde aan zijn voet waar larven en vliegen in zaten. Dan een vrouw die een occipitale (schedelbasis) breuk had en haar hersenen kwamen erdoor naar beneden. Maar ze konden haar niet helpen met hun techniek van chirurgie. Dan nog iemand die een dwarslaesie had onderaan. En iemand die een buikwonde had, het verband was super vuil maar ze konden het maar 2x per dag verversen wegens teweinig middelen.

Die middelen, dus medicatie, handschoenen voor de zorgen, ander materiaal moet allemaal door de familie worden geleverd. Anders kunnen ze niets met je doen in het ziekenhuis.

Ik ging samen met de hoofdvpk naar de ptn in een ander gebouw. Deze bleken gevangenen te zijn. Ze hadden roze en oranje pakjes aan. De oranje zijn de mensen van de genocide, die gemoord hebben. De roze zijn de mensen die verkrachten en kinderen mishandelen. Dus daar kwamen we binnen en ik voelde me even wel onveilig. Ik zag de vpk een abces behandelen bij iemand op de voet en op de borstkas. Ik nam initiatief en vroeg of ik het ook mocht doen. Ik deed het op dezelfde manier als haar. De techniek was anders dan in Belgie maar ik zou zeggen nog niet zo verkeerd. Het enige dat beter kon was het verband. Dat was gewoon een kompres dat vast gemaakt werd met plakkers. Maar al het wondvocht kwam daar direct door en was al snel een bron voor infectie.

Verder deden de vpk veel administratie en gingen ze weinig bij ptn. Dit komt omdat de familie erbij zit en ze geen behoefte hebben aan vpk. Ik had dan niets te doen en heb goed gebabbeld met de andere vpk. Hij was een man en was zo opgewonden omdat ik blank was. Hij wou alles over België en mij bespreken. Hij vond het raar dat ik nog niet getrouwd was, omdat ik al 21 jaar was.

17u was er al snel en voldaan gingen ik en Siska naar huis. We kochten eten en hielden s' avonds een Royco Minut Soup dinner, lekker veel zout. Ideaal voor onze lage bloeddrukken en duizelingen door de hoogte waarop we zitten.

Dinsdag 4 februari 2014

Vandaag de eerste echte dag stage. Ik mag direct al een operatie bijwonen. S' ochtend wacht ik in de vpk kamer op de staff-meeting. Maar die kwam niet. Allemaal kenden ze al mijn naam - wat trouwens heel leuk is om te zeggen voor hen - en gingen ze terug weg. Na nog even alleen te wachten besloot ik dus dat er geen staff-meeting zou zijn. Ik wist waar de operatiekwartier was. Dus ging ik er naar toe. Ik zei tegen de eerste die ik tegenkwam dat ik kwam kijken. Dat was geen probleem maar ik moest een ander uniform aan, zo'n blauw pakje met een mondmaskertje en een hoofdkapje. Dus ging ik mijn kleren en schoenen gaan halen. De man moest ze wel nog eerst strijken. Al zag ik achteraf dat het stopcontact niet inzat en het eigenlijk geen nut had gehad.

Dan moest ik me omkleden. Ze toonden het mij op het gelijksvloers. Maar dan zei iemand dat ik me boven moest omkleden. Ik kleede me om en ging naar beneden naar de operatiezaal, maar ze stuurden me weer naar boven naar de materniteit.

Er kwam een man binnen van 67 jaar en hij had een liesbreuk. Er was een chirurg, een anesthesist en een vpk instrumentist-assistent. Nog voor de man in slaap was begonnen ze te snijden. Hij begon te roepen maar ze praatten alleen tegen elkaar en stoorden zich er niet aan. Wat ik duidelijk wel deed, ik flipte in men hoofd omdat die man verschrikkelijke pijn had, geef die dan toch een bolus! Uiteindelijk was de slaap er en de operatie op zich was zeer interessant en er werd me veel uitgelegd. De man had zelf iets vreemd op zijn darmen (de ene zei kanker, de andere necrose), maar daar deden er niets aan en ze staken ze terug op zijn plaats. Ik was zo verschoten dat de man nog 2x wakker werd. Hoe is dat toch mogelijk en hoe erg is dat niet!!! Hij riep constant dat hij het voelde. Pff... daar was ik echt niet goed van en ik kon gewoon niets doen.

Ik dacht dat het gedaan was maar er was nog een operatie, een keizersnede, met een andere chirurg. Hier waren er geen problemen met de narcose. De instumentist-assistent leerde me een tafel steriel opdekken met de materialen. En deze operatie verliep vlekkeloos met een epidurale. De baby kwam er eerst niet door, maar omdat de kindervpk het kind goed hielp, lukte het uiteindelijk wel. We waren allemaal opgelucht. En het was een jongen.

Daarna werd me gevraagd of ik de chrirurg wou assisteren. Tuurlijk!!! Dus ik moest volledig steriel worden uitgedost, alle materialen openleggen en de dokter helpen. Vooral tamponeren (bloed wegdoen met een kompres), na de insicie de onderhuid doorscheuren door eraan te trekken om een grotere opening te hebben, men vingers in de buik steken om plaats te maken voor de chirurg, de draad vast te houden voor te hechten, duwen op de buik om het kind eruit te kunnen trekken. Het was een heftige bevalling met een flinke bloeding en moeilijk te hechten. Maar het was een hele speciale ervaring. Het was een prachtig meisje dat ik heb geholpen geboren worden.

De chirurg had me op het einde accidenteel geprikt tijdens het hechten. Dus daar moesten dan papieren voor ingevuld worden, gelukkig was de vrouw serologisch negatief. Daarna was er nog een keizersnede en dan nam ik fotos en noteerde ik. Nu was het weer een jongen.

De operaties waren allemaal achter elkaar. En ik had continu rechtgestaan, stil gestaan, niet gegeten of gedronken van 7u30 tot 18u in de hitte. Dus ik was bekaf! En auw mijn voetjes! Ik moest de dokter het papier nog laten ondertekenen maar hij was bezig met een consultatie dus vroeg hij of ik wou helpen bij een bevalling. Tuurlijk!!! Ik heb niet veel kunnen doen dan erbij zijn, haan been naar beneden te duwen en mentale steun geven, maar wat een ervaring als je dit nog nooit hebt meegemaakt!! Het was nu weer een jongen. Amai, deze handelingen maken me wel zeer gelukkig, leven op aarde brengen is een van de mooiste beloningen dat ik hier al heb gedaan in Rwanda. Prachtig!!

De stage was gedaan, vlug naar huis, wc-papier kopen, vlug gaan eten, lekker eten en dan in bed.... Doodop gewoon. Zeg, als dit zo 6 weken aan een stuk is dan...dan....dan zien we dat dan wel. :)