Week zonder veel elektriciteit

Maandag 10 februari 2014

Vandaag is het terug stage. Maar het begin van de maandag was echt hel !! Het begon al met een grote staff-meeting. We waren heel moe van het weekend en we hebben daar 2 uur zitten knikkebollen want het was allemaal in het Kinyarwanda. Daar hadden we dus niets aan.

Toen was het dokterronde op de afdeling en waren allemaal de verpleegkundigen spoorloos. Dus de dokters werden kwaad toen ze afkwamen. Ik moest bij een verpleegkundige staan met weinig patiënten en geen wondzorg. Dus ik heb heel de ochtend achter haar gelopen, niets doen. Niet dat zij veel te doen had. Ze ging met mensen gaan babbelen, naar de wc of belde meermaals. En ik volgde haar als een dom gansje.

In de middag hebben ik en Siska vlug onze papieren bij de immigratie gebracht en dan vlug terug naar stage. Maar in de middag was er nog minder te doen. Ik bleef weer wachten op werk, maar een halfuur voor tijd zei ik “foert” en ging naar Pediatrie waar Siska werkte. Daar kon ik nog wat administratie zien wat wel interessant was. Ik heb niets gedaan deze dag en dat voelt zo frustrerend maar wat me nog het meest verbaasd is dat het zo ongelofelijk vermoeiend is om een dag niets te doen...

Voedseluitdeling

 'S avonds was er pediatrie voedseluitdeling van een bepaalde organisatie. Dit was echt zeer mooi, als je weet dat er veel kinderen en ouders uitgehongerd zijn.

Dinsdag 11 februari  2014

Oeioei…we namen de taxibrommer zoals iedere ochtend maar deze deed toch een rare toer. Ik kon er niet echt mee lachen. Hij moest gewoon de hoofdweg volgen tot aan het ziekenhuis. Neen hoor! Hij rijd een rondje rond de kerk. Staat daar even te wachten. Ik maak me natuurlijk kwaad want hiervoor betaal ik niet extra en ik moet op tijd komen. Dan start hij weer en is weer op de hoofdbaan maar hij keert terug en slaat dan een zandwegje in. Uiteindelijk zijn we er wel geraakt maar ik vond het raar en niet tof wat hij deed. De volgende keer pak ik gewoon een andere taxi, er zijn er hier toch genoeg.

Vandaag was het kleine staff en weer heb ik zitten knikkebollen...super ambetant! Het is zo vermoeiend om wakker te blijven, want je verstaat er niets van en zit er maar te zitten.

Gelukkig stond ik vandaag op een betere zaal. Ik mocht al de wondzorg doen van de vpk. Alleen ging ze samen met mij het materiaal halen en liet me toen alleen. Gelukkig had ik het 1x eerder gezien en kon ik wat improviseren om een verband aan te leggen. Maar makkelijk was het niet. Ik mocht ook draadjes uitdoen bij een man met een geamputeerd been. Heel lastig met een scheermesje om die kleine draadjes door te snijden.

We hadden in de middag weer ons boterhammen mee en vonden beiden dat een pauze van 2-3u wel hééééél lang was. We zijn op onderzoek gegaan in het ziekenhuis en vonden een kamer met zetels. Wauw, we zijn ons er gaan zetten en zijn in slaap gevallen. :) Ochja...

In de namiddag heb ik IV medicatie gegeven. Deze moest je in bolus toedienen aan de ingang van de katheter, zonder ontsmetting. Ik deed men best, maar bij de patiënten deed dat toch pijn als die vpk het te snel inspoot. Ik probeerde het zo traag mogelijk te doen. Na de medicatie heb ik die vpk niet meer gezien. Ik heb dan ongeveer 2u lang in de verpleegpost gezeten met de enige vpk die nog over was. We hebben gebabbeld. En hij zei dat het vaak zo was dat er in de namiddag echt geen werk is. Gelukkig had ik een artikel mee voor men bachelorproef.

S' avonds gaan eten in Centre Saint Joseph, en het meisje dat er werkt noemt Ange.

Afrikaans buffet

 We beginnen elkaar wat te kennen, we komen er tenslotte bijna iedere dag om te eten door gebrek aan iets anders. In een zijgebouw was er aerobics aan de gang iedere dinsdag. Het zag er leuk uit.

We merkten voor het eerst dat als het donker was, er door de regen een meertje had gevormd langs de kant van de weg in het hoge gras. En we hoorden veel dieren geluiden maken. Toen we er langs stapten, gelukkig hadden we ons gsmlicht aan, want we verschoten ons dood van al die springende kikkers. Ze hadden heel speciale kleuren, heel anders dan bij ons.

Woensdag 12 februari  2014

Het regende superhard heel de nacht en er was een superluide, harde donder. Ik heb echt slecht geslapen en ben veel wakker geworden. Zo mottig dat ik me voelde! En de dag begon ook al goed. In Siska haar kamer lekte het plafond en we hadden de nonnentjes geroepen, maar ze kwamen niet af. We dachten dat we te laat op stage zouden komen maar gelukkig vonden we 1 motortaxi die wel in de regen reed en ons beiden 1 na 1 kwam ophalen. We kwamen 5 na 7 aan, en allebei hadden we schrik om een slechte indruk na te laten omdat we te laat waren... Wel dat was dus niet het geval. Om 40 na, kwam de eerste persoon binnen in de verpleegpost en moest hem nog gaan aankleden. Blijkbaar zijn uren hier superlaks, zeker wanneer het regent.

Ik zie vandaag pas dat de zeep die iedereen gebruikt om zijn handen te wassen, eigenlijk “Window cleaner” is...

Vandaag heb ik voor het eerst in een week en een half, parameters genomen. Ze zeggen wel dat ze het iedere dag nemen, maar blijkbaar toch niet. Ik heb weer goed kunnen oefenen bij veel wondverzorging.

Er was een oude wonde dat wit zag op een man zijn voet. En ik kreeg de taak om het loszittende vel los te snijden. Ik heb lang bezig gezeten en op zich was het heel interessant maar stinken jong! Stinken!

Ik kwam de dokter tegen waarmee ik in het operatiekwartier had gestaan tijdens de hernia operatie. Hij riep me bij zich en zei ‘Liesbeth, jij assisteert me!’…ok. Dokter Ahadi stond die middag in de kamer ‘Minor Surgery’. Daar gebeurden kleine operaties. De eerste was een vrouw waar een slang in haar vinger had gebeten en dat nu deels afgestorven was. Dus ik hielp de dokter met de amputatie van haar vinger. Wauw! Ik was er zo van onder de indruk!

De manier dat ze hier gebruiken om extra materiaal te steriliseren is gewoon alcohol op doen en in de fik steken. Op zich niets mis mee. J

Daarna geholpen bij een volledig gips aan te leggen. Er ging normaal nog iemand komen, maar de vpk zei dat ik kon gaan eten.

We zaten aan de zijkant van het ziekenhuis te eten en opeens komt de dokter naar me toe en verteld dat ik gevlucht was, voor de grap. Hij kwam bij ons wat staan babbelen. Hier is de relatie tussen vpk en dokters veel aangenamer dan in België.

In de namiddag een kiloïd (littekenmassa) verwijderd bij beide oren, een man verlost van een pusophoping in het been, een vrouw verlost van “veru plantaire” en een baby met een femurbreuk gegipst.

En s’ avonds had ik last van een kikkerfobie. Overal sprongen ze en opeens zat er zo een dikke pad/kikker ons op te wachten en hij zat ons zo aan te kijken van: ‘Op die ga ik eens springen’. Dus ik en Siska zijn er met een grote boog omheen gelopen...

Deze avond, weer geen elektriciteit…

Donderdag 13 februari 2014

Oh no!!! Ik sta juist op en wil de gordijnen open doen…wat zie ik daar. Een reuzenkever! Wel 5 cm groot! Ik ben koelbloedig gebleven en nam een wijs besluit: die kever mag niet in mijn kamer blijven. :p Dus ik nam mijn lege doos van Pringels chips en zette die over de kever. Dan zat ik vast, dus riep ik Siska om hulp. Samen hebben we de kever naar buiten gebracht. Dit is wel een goede manier om wakker te worden, desondanks wil ik het toch niet iedere dag meemaken.

Opnieuw een grote staff-meeting. En de man die vpk instumentist-assistent was in het operatiekwartier zat naast me. Volgens mij heette die Olivier. Hij zat naast mij en ik had het pas door toen hij iets tegen me zei, zo na 20 min of zo. Hij kon niet stilzitten en legde 2x zijn arm op de bankrug achter mij. In België is dit een cliché van een versiertruc, maar hier??? Alleszins een grappig verhaal achteraf. J

Ik viel niet zo gemakkelijk in slaap deze keer (YES!!). Misschien omdat ik goed had geslapen?

Op de afdeling volgde ik de dokters, waaronder die grappige, kleine chinees met het grappige haar (precies een patertje). En dan was er veel wondverzorging. Ik deed de mevrouw met de gangreen tenen en een meisje dat gisteren aan haar femurfractuur was geopereerd (9j). Ze was heel bang en huilde, maar ik suste haar en hield haar hand vast (ik kan immers niets zeggen, want ze verstaat me toch niet), ze was blij dat het geen zeer deed. Dan een baby van 1j met een vinger waar er vlees vanaf was tot op het bot, een jongen met een schel vlees van zijn vinger waar ik ampiciline poeder op moest doen, de man met de oude wonde aan zijn voet dat wit zag, de man met een schel vel van zijn voet,..

Ik heb Fanny (de vpk waar ik al heel de tijd mee rondloop) geholpen met de materiaal te kuisen, ik droogde af.

Materiaal afwassen

 In de middag liep er een jongentje van nog geen 2j alleen rond. Hij kwam van pediatrie vertelde Siska en zijn mama kwam nooit naar hier en hij was ondervoed. Siska heeft hem een koek gegeven en dat was heel schattig! Ze vertelde dat ze hem Kabouter Wesley noemde, omdat hij altijd kwaad keek naar haar. Maar nu met de koek was het toch anders. In de middag was ik al te vroeg op de afdeling en Abel (vpk) kwam ook af en legde hem neer op het bed. Ik heb nog nooit iemand zo snel in slaap zien vallen, snurken en met zijn ogen open slapen...speciaal!

Daarna medicatie gegeven. Weer dat kleine meisje met de femurbreuk, ze had pijn maar ik heb heel traag ingespoten en ze lachte weer :). In de middag heb ik veel vpkdiagnosen gemaakt en geleerd hoe ze het hier aangeleerd krijgen, toch wat anders dan in België.

‘S avonds Siska gaan halen om naar huis te gaan. Maar ze was nog druk bezig. Ik zag het kleine jongentje van in de middag terug en heb wat onnozel gedaan. Dan kon het wat lachen. Maar ik draaide me om en het was verdwenen. Ik keek wat rond en aan de achterdeur zat het alleen, met een pruillipje met een nietje in zijn handen. Ik zette mij naast hem en probeerde wat contact te maken. Je zag wel dat het jongentje veel alleen moest zijn. Uiteindelijk kreeg ik het aan het lachen en speelden we wat tezamen. Toen er een auto passeerde riep het ‘bugaga’ (of zo iets), dus ik nam een papiertje en tekende er een auto op. Hij was dol op dat papiertje. Siska kwam erbij zitten en samen gaven we hem veel aandacht. De mensen die passeerden staarden ons aan en lachten vriendelijk. Uiteindelijk deed het pijn om door te gaan en het kindje daar te moeten achterlaten, waar bijna niemand naar hem omkijkt. (zelf de vpk niet!!)

Het was al laat en zijn gaan eten in Chez Admin, dat is niet afwisselend, altijd hetzelfde: frieten met een brochette en sla (wat eigenlijk gewoon veel ajuin is, dat eten ze hier met hopen!).

Opeens begon er iemand met ons te babbelen. Omdat de elektriciteit door al het regenen vandaag al veel was uitgevallen zag ik hem niet goed. Dus ja, ik dacht dat ik hem niet kende. Verkeerd gedacht! Het was dokter Ahadi (sam)! Hij kon het niet geloven dat ik hem niet herkend had…aargh…schaamschaam!!! Maar we hebben daarna goed gebabbeld en hij heeft ons getrakteerd :) Ondertussen heb ik hier al de 2 bekendste Rwandese bieren gedronken: Primus en Mützig.

Siska geeft een koek

Zij willen graag op de foto

Pauze van 2u, soms heel lastig

Bwaja, als er geen werk is ...

Adminnistratie: VPK diagnosen

Uitzicht vanaf het ziekenhuis

Op pediatrie

Vrijdag 14 februari 2014

Uitslapen, want vandaag hebben we congé. De planning is: stageopdracht maken…maar helaas geen elektriciteit voor huiswerk te maken omdat de laptop leeg is. Dan maar naar Centre Saint Joseph gegaan om een planning op te maken en uitstappen te plannen, mails te sturen, laptop op te laden, beetje huiswerk te maken, en een filmpje te maken. Dat filmpje was voor een vriendin van Siska. Zij was jarig vandaag en we hebben iemand ‘Gelukkige verjaardag’ laten zeggen, hilariteit! S’ avonds een filmpje gekeken met de laptop van Siska, die nog batterij had. En nog steeds geen elektriciteit...

Gisteren hadden we een andere dokter leren kennen in Chez Admin en die wou deze avond iets gaan drinken. Geen probleem. Eerst was het gesprek met Renée leuk, maar daarna deed hij een beetje raar over dat we geld moesten inzamelen in België. Siska vond dit al helemaal niet leuk, maar ik probeer dat weg te wuiven en van onderwerp te veranderen. We kunnen dat inderdaad doen, maar al de gesprekken hier over ons geld, zijn een beetje misplaatst want iedereen denkt dat wij geld genoeg hebben om de armen te helpen. Ik word er zeker door geraakt, maar ik denk dat ik deze mensen al help door in het ziekenhuis te helpen. Ik kan moeilijk/geen geld geven aan mensen. We hebben al geld ingezameld met de fuif die we hebben gegeven en daarmee gaan we materiaal kopen voor het ziekenhuis. Dat vind ik al een goed initiatief. Ondanks ik het erg vind dat ik hier geld heb, probeer ik me erover te zetten…

Zaterdag 15 februari 2014

Lap! Het is eindelijk van dat! Enorme buikpijn en uren op het toilet gezeten! De planning was om met de nonnetjes naar de kerk te gaan om 6u15. Maar ik kon het toilet echt niet af. Dus Siska is alleen geweest, spijtig. In de ochtend was het iets beter en hebben we onze kleren gewassen en de nonnetjes geholpen. We hebben ‘Nez de l’amour’ gemaakt. Een soort koek-brood. We maakten het deed en merkte 2x dat er een beestje inzat. Ochja, deze eruit gehaald en als er nog inzitten, dat zijn dan maar extra proteïnen. Ook nog frieten gemaakt voor het eten. We zijn met de Ne de l’amour naar het gebouw erachter gegaan. Daar zitten veel oude mensen die er worden geholpen. Het is geen rusthuis maar het is misschien wel hetgene dat het dichtst bij komt. We hebben deze lekkernijen uitgedeeld. Toen begon een man, die geestelijk was achter was, te zingen. Het was lief en grappig tegelijkertijd. We mochten samen met de nonnetjes eten. En zo goed heb ik in geen tijden gegeten. Er waren veel groenten, jeeej! Er waren tomaten, sla, gekookte worteltjes, avocado’s, frieten, patatten, bananen, mayonaise. En we kregen elk een proevertje van hun zelfgemaakt bananenbier, dat was ongelofelijk lekker!!!

Vandaag hebben we elektriciteit, eindelijk! Nu kan wat werk maken.

Ik moet zeggen dat ik hoe langer ik hier ben, steeds meer moeite heb om woorden in het Nederlands te zeggen. Alle talen gebruik ik hier doorheen dus het wordt toch een beetje lastig nu.

Deeg kneden

Spelen met het deeg :p

Née de l"amour

Eten uitdelen