Laatste stage week–Pediatrie

 

10 maart
Verschrikkelijk moe, ondanks goed geslapen, maar gewoon niet genoeg.
Ik erger me aan de vpk waarmee ik sta. Ze is heel de ochtend aan het wachten op de dokter. En 10 minuten voor de pauze zegt ze tegen me dat ik het hele transmission boek moet invullen. Aargh, het eten moet dan maar nog een uur wachten.

Na de middag moet ze even meelopen met de dokter bij 5 patienten (niet eens allemaal) en is ze aan het puffen! Ze zit al heel de tijd op haar gat en ik moet alle medicatie geven. Bij een patiëntje merk ik dat de mama zegt dat de IV lijn niet goed meer zit. Ik zeg het tegen de vpk. En ze zegt om de medicatie toch te geven. Ik probeer maar zie zo de huid opzwellen. Ik ga terug en zeg tegen de vpk dat het niet gaat en er een nieuwe IV lijn nodig is. Ze zegt dat ik het IM (intramusculair) moet doen. Ok, maar ze wil wel kijken. Ik stel nog enkele vragen voor plaatsbepaling. En de hoeveelheid is 6 ml. Ik weet dat je op 1 plaats bij een volwassene 3 ml mag inspuiten (dacht ik). Maar ze wil dat ik die 6 in een keer erin spuit! Ik doe de inspuiting. Begint ze te flippen want ik doe het te traag, ik moet snel inspuiten???!! Say what? Ze zei dat het was om de kinderen geen trauma te bezorgen. Maar een snelle inspuiting doet wel veel zeer! Ik weet niet veel over inspuitingen bij kinderen, maar dit lijkt me toch raar, 6ml en snel inspuiten? Toch eens opzoeken, want dat is toch heel raar!

De vpk geeft me alle taakjes die zij krijgt van de dokter. De papieren van interne transfer zijn op en ik moet ze gaan zoeken op urgence. Ik kom er toe en ik zeg wat ik zoek tegen een dokter, maar ze zijn ook op. Dan komt Dkt. Thomas en hij vraagt wat ik zoek. Hij neemt me ook mee en ziet dan ook dat ze op zijn. Dan komt er een vpk die vraagt wat ik zoek. Ik zeg ondertussen dat ze op zijn, maar niet luisteren, me weer meenemen en zien dat ze op zijn. XD
Dus neemt hij me mee en kijkt in alle bureaus van de dokters, nergens geen. Tot hij in het bureau van Dkt. Sam staat. Hij krijgt 2 papieren en dan ziet Sam mij staan. Dan krijg ik nog 2 extra blaadjes...precies omdat ik het ben, ik meer krijg. Ik ga terug naar Pediatrie en ik zie Dr Didier en de vpk buiten staan. Ze vraagt of ik het heb gevonden en ik zeg ‘uiteindelijk’. Maar ze keek me aan alsof ze met haar ogen zou draaien. Ik dacht in men eigen, ga ze dan zelf gaan halen dan ben je content, maar neen dat doe je niet, stuur de student maar (niet dat ik het erg vind, ik heb graag werk, liever dat dan gewoon op een stoel zitten en wachten tot je naar huis mag).

Daarna duwt ze een fiche in men buik en zegt ze dat ik een moeder met haar kind naar de afdeling chirurgie moet brengen. Dat doe ik en de vpk daar is heel onbeleefd en negeert me eerst. De moeder is me wel dankbaar dat ik ze heb begeleid.
Daarna nog een laboresultaat gaan halen voor haar.

Er is een kind met een salmonella thyphoïd en er is  kans op buikperforatie, zeer ernstig dus. Maar de familie wil graag de tradionele medicatie gebruikten. (klap tegen men hoofd: stom!) Gelukkig heeft de dokter ze overtuigd om te tranfereren naar Kigali CHUK. Later komen de chinesen (Dkt Li en nog een) ook naar dit meisje om een eventuele operatie te bespreken. En dan denk ik doe grappig dit wel is om 5 talen te horen door elkaar. De chinezen spreken chinees tegen elkaar. Vpk en Eric Kinyarwanda. Ik en de vpk frans. En ik, Eric en de chinezen engels. En ik denk ik het nederlands.

Ik moest voor de vpk vertalen in het frans en dan babbelen tegen de chinezen in het engels. Wel even de taalknop omschakelen. Het strafste vind ik nog dat de vpk een uur voor tijd verdwijnt en mij alleen laat. En als ik weg ga wanneer het tijd is dan  zie ik haar uit de kleedkamer komen en me een goede avond wensen. Ik was toen wel even kwaad. Waarschijnlijk had ze daar liggen slapen op het bed, zoals ik haar al eens had zien doen toen Siska daar stage liep.

Siska had ook een amebtante namiddag gehad. Bij haar waren er studenten gekomen die haar werk afpakte en haar veel uitlachten. We hebben inkopen gedaan en pasta proberen maken, dat mislukte.

 

11 Maart
In heel de ochtend was er maar weinig medicatie te geven en dan moesten we wachten op de dokter voor we met iets konden beginnen…
Uiteindelijk 10 min voor tijd komt de dokter (draai met men ogen!) tsssss, typisch.

Vandaag was iedereen zeer nieuwsgierig. Ik had boodschappen op men hand geschreven en iedereen vroeg wat er stond, ik had mijn medicatieboekje mee en iedereen moest dat ook zien.
in de namiddag was er geen werk, maar ik mocht Siska gaan helpen.

Maar op materniteit was het ook rustig dus ben ik vlug naar het postkantoor gegaan en heb mijn kaartjes verstuurt. Ik heb zelf meegeholpen om de postzegels erop te plakken want het duurde me te lang. Het ging 3 weken duren zei hij. Aiai, dan ben ik al thuis.
Ik ben nog naar materniteit teruggegaan. En ik kwam binnen op de Salle d'accouchement en er zat iemand die ik nog niet kende. Ze heette Solange en ze zette grote ogen op en zei dat ik heel mooi was. Ik moest zelf ronddraaien. En dan zei ze dat ik net Rwandees was en een mooie kont had. En iedereen kwam kijken en ze ook nog dat mijn benen super waren... Schaamrood verscheen op men kaken, zoiets had ik nog niet meegemaakt.
Later in de kleedruimte stonden er ook veel vrouwen van materniteit en Chantal zei dat ze over mij aan het praten waren en dat ze vonden dat mijn benen mooi waren.. Ik keek heel verlegen want ze lachten allemaal. Amai, het is complimenten dag zeker...

Ik ben dan nog naar de kapper gegaan voor een meer Afrikaanser kapsel. Ik heb vlechtjes in men haar laten maken en het ziet er super uit! :D

12 Maart
Wauw, dit had ik nog nooit gezien maar een vpk hielp een kind in een goede houding ter preventie van wonden. Super! Daarna zie ik mijn naam op het takenblad staan…oooh ik sta er tussen :)
Ik heb veel geleerd over de behandeling van malaria en de medicatie Quinnine. Ik heb daarna zelf de medicaties moeten geven en het plannen van de behandelingen.

We hadden een afspraak met Adéo voor onze eindevaluatie. Maar hij was te laat en dan hebben we maar op urgence gewacht. Ik ben daar te weten gekomen dat ze in het Kinyarwanda ook ‘oma’ en ‘opa’ zeggen tegen de grootouders.

Adéo is dan heel laat toegekomen en de evaluatie duurde heel lang. En dan helemaal onverwacht vraagt Adéo een fotoshoot! Haha! Adeo had wel 3 outfits, met en zonder stethoscoop. Toftof.

 

Het was al laat en we zijn nog snel naar kledingwinkel gegaan voor ons bestelde kleren. Het moest nog ingenomen worden dus nog wat wachten. Ik was toch niet helemaal content van de decoltée. Maja swoit. En dan viel de elektriciteit nog uit, ik heb wat bijgelicht met men gsm.

Mmm… en dan voor de eerste keer vis gevonden. Het waren geen frieten maar gebakken patatjes met een visbrochette en kool en worteltjes. Jam! Spijtig dat we dat nu pas vinden, in de laatste week.

 

13 maart
Hop hop! Naar kigali voor medisch materiaal en naar immigratie voor te kijken of onze visums er zijn. En jeeej! Een week voor we vertrekken zijn ze in orde! Eigenlijk mogen we nu pas beginnen met onze stage. Gelukkig hebben we van Adéo mogen werken zonder visum.

Op de middag zijn we chinees gaan eten en we zijn Jeroen tegengekomen met zijn vrienden. (Dat is ene die er ook was bij de zustertjes in Kigali en die we vorig weekend in het jeugdhostel zijn tegengekomen). Omdat het al laat was zijn we vlug wifi gaan zoeken in de Bourbon Coffee. Via de hulp van een aziatisch meisje konden we op haar laptop het papier terug vinden met de prijzen van het materiaal. En nog een goede smoothie gedronken met een stukje taart…mmm verwennerij!

We hadden nog moeite om de apotheek te vinden. Maar eenmaal daar bestelden we alles. Het moest wel in cash zijn dat we betaalden. Dus ik ben (gelukkig maar 20 meter) naar de ATM (geld uit de muur) gegaan en heb 500.000 RWF afgehaald. Meer lukte niet, want volgens mij had ik alles dat de machine had, eruit gehaald. Met een portefeuille die niet meer dichtgeraakte stapte ik snel terug. We kochten voor het ziekenhuis: 3 glucosemeters, 2 hemoglobinemeters, 4 bloeddrukmeters, 40 endotracheale tubes, 25 plakkers-rollen en 1 vaccuum extractor. En dan moesten we met een grote kartonnen doos op de bus.

Ik had muziek bij en met onze oortjes zongen ik Siska mee. De man naast mij tikte op mijn schouder en zij dat ik er gelukkig uitzag met mijn muziek. En of ik wel niet in een koor zong. Dat was hilarisch omdat ik net nog meezong met 'deze neger gaat zo hard' van de Jeugd van tegenwoordig. XD (Ik kon daarmee meezingen want ze verstaan ons toch niet ^^)
In het terugkeren heb ik ergens – geen idee waar – SOS kinderdorpen gezien. Prachtige organisatie!