Dinsdag 25 februari
Vandaag sta ik met andere mensen op de afdeling. En één van de twee is de vroedkundige die ik niet aardig vind. Heel de dag heeft ze me genegeerd en altijd opzij geduwd als ze langs moest en dan opeens zegt ze me dat ik de volgende bevalling moet doen en vraagt ze me enkele dingen over mezelf. Mmm...misschien ziet ze er gewoon altijd nors uit, maar is ze toch vriendelijk, op haar manier...?! Allesinds ik begin mij dag met een bevel dat ik de kast met het materiaal moet opruimen. Ik hoor ondertussen een bevalling (potverdorie!) en ik leg alle spuiten tezamen en alle naalden. Bah! Daarna moet ik een echo nemen, maar die mislukt. Ze vragen me dingen te gaan halen en of ik vind ze niet of ze zijn op. Dus ik voel me vandaag behoorlijk dom! Maar dan heb ik chance. De volgende 2 echo's verlopen super! En ik mag een vaginale toucher proberen. Dokter Anan staat erbij en ik sla er een slag naar als ze vragen hoeveel cm opening het was. En natuurlijk heb ik het fout. Maar ik heb toch weer iets nieuw gedaan. Yes!
Er word mij zegt dat ik proefbuisjes moet gaan halen voor een bloedonderzoek. Dus ik ga dat doen, ik kom terug en ze zegt 'doe maar' en ze verdwijnt, maar ik weet wel niet bij wie?? Dus ja, weer overal lopen zoeken. Dan weet ik het en klungel ik met het bloed over te hevelen in het proefbuisje. Daarna moest ik ook het formulier invullen. Ik vraag welke fiche van de vrouw is, aan elke vroedkundige, maar no way dat ze antwoorden. Ze negeerden me precies. Dus dan maar aan de dokter gevraagd die me heeft geholpen. Ik heb steeds meer het gevoel dat niemand hier moeite doet om me te helpen.
S' avonds gaan we gaan eten in Chez Admin en we zien Renee en Dr Didier (materniteit). We hebben goede babbels en we gaan kijken naar het pool-spel, waar dat er altijd veel volk bij staat. En ik laat me overhalen tot een spelletje. Hellaas, tegen de beste speler en heb ik zenuwen omdat iedereen staat te kijken. Aiai... Maar ik ben trots dat ik het heb gedaan, ondanks ze mij veel hebben uitgelachen. :)
Woensdag 26 februari
Er zijn toch veel verschillen tussen de vpk hier en in België. Deze hier zijn verschrikkelijk ruw met de mama's en de baby's. Oftewel ben ik gewoon een softie als ik met baby's omga. Het feit dat ze de baby’s opnemen door aan een arm vast te nemen of dat ze de vrouwen staan omdat ze zich “teveel aanstellen” met hun weeën…
En nog iets: Ze weten echt niet hoe ze om moeten gaan met een rolstoel. Want ze zetten eerst de rem op en waren toen verbaasd dat de rolstoel niet vooruit ging. Dan wou ze draaien maar dat kon niet want de voetsteun stond tegen het wiel. In plaats van die voetsteun te verzetten, heft ze de rolstoel op voor de helft om te draaien.
Er was nog niet veel werk in de ochtend dus was het een “taateruurtje”. Alle vrouwen (ong 7) van de dienst deden mee. Maar het was zo anders dan in Europa. Hier zijn het pas echt kiekens zonder kop. Iedereen praatte door elkaar en allen om ter luidst. Wel grappig om te zien hoe de Afrikaanse vrouwen zich zo kunnen opwinden in een gesprek.
En het labo-onderzoek ligt er nog van gisteren...te liggen...
In de middah ben ik met dokter Xin mee gegaan. Ze is altijd heel happy en ze nam me vast en zei dat ik mee moest komen bij haar consultaties. Ze heeft me allerlei dingen getoond op de echo. Zeer interessant om andere dingen te herkennen dan gewoon de hartslag van de baby. Ik zag ook het geslacht van de baby, de placenta en botten.
Daarna zag ik hoe de dokter een spiraaltje plaatste bij een vroedvrouw. Omdat het hier duur is en niet veel voorkomt, was het voor de vroedvrouw ook een hele nieuwe ervaring. Het was super interessant om alles te zien, en wat voor rare instrumenten ze ervoor nodig hebben.
Siska heeft vandaag geassisteerd bij een keizersnede. Ze had het echt goed gedaan. Alleen op het einde kreeg ze het warm en viel ze bijna flauw. Gelukkig kon er nog iemand een stoel onder haar schuiven zodat ze niet op de grond viel. Met haar handen nog in de buik probeerde ze nog verder te doen…moedig! :)
Ik heb in alle snelte een bevalling gedaan. Ik kwam nog maar net bij de vrouw en zag al het hoofdje van de baby tevoorschijn komen. Ik heb snel gereageerd en het goed laten verlopen. Ik kreeg zelf een complimentje van de dokter (*trots*trots).
Ik vond het wel raar dat ik op een gegeven moment de baby niet mocht aspireren. De vroedvrouw zei dat we niet veel sondes hadden en deze moesten sparen voor de baby’s die het moeilijker hadden met ademen. Mmm…dit vond ik toch moeilijk om niets te doen, toen de baby reutelend ademhaalde.
Donderdag 27 februari
Ok, vandaag ga ik mijn wondverzorging in het ziekenhuis laten doen. Zo heb ik een goede verzorging en kan ik aan goed materiaal komen. Maar heb ik me wat vergist. Ze wrijven alle huid weg en het deed ongelofelijk, ondragelijk veel pijn!! De vpk zag de tranen in men ogen want ze zei ‘Rwandezen huilen niet’. Dus ik vermande mezelf en beet op men tanden. Ze legde er een vetverband op en ik strompelde naar materniteit om te gaan werken.
Vandaag is het de laatste dag, maar wat een goede dag! Ik heb volledig alles alleen gedaan: een bevalling, de zorgen van een baby en een episiotomie. Ik heb voor de eerste keer in men leven een wonde dicht genaaid. Met supervisie van een vroedkundige. Ik bibberde soms van het fijne werk maar voelde me heel zeker. Achteraf feliciteerden ze me en zeiden dat ik intelligent was. En ze vroegen of ik moe was. Neen hoor, de adrenaline gierde door mijn lijf! De mama was blij dat ik haar had geholpen door de hele bevalling. De vroedkundige zei men naam tegen haar en dat ik, een 'muzungu' haar geholpen had. Ik ben echt trots op men eigen, en dan bedoel ik niet dat ik een dikke nek heb. :p
Daarna heb ik nog een keizersnede bijgewoond van tweeling. Dit had ik ook nog nooit gezien, dus wel een speciaal moment. Het was een jongen en een meisje.
Na de middag heb ik een baby verzorgd en het gaan wegen op neonatologie. Dit had ik ook nog nooit gedaan. Niet dat het veel inhoud, maar een baby’tje vasthouden en ermee op wandel gaan was weer heel tof! :D
Hoe grof kun je zijn! Ik vond die Olivier (instrumenten vpk in het operatiekwartier) eerst echt vriendelijk. Maar nu kom ik hem tegen en hij vraagt of we hebben gegeten en wat we hebben gegeten. Ik zeg zo ‘frieten’, wat zo was, want er was geen ander eten meer over in het restaurant waar we waren geweest. En dan zegt hij of ik van frieten hou, en ‘ja, ik eet graag frietjes, maar als het maar niet te vaak is’. En hij knijpt in men arm en zegt 'tis daarom dat je zo bent, maar Liesbeth dat is niet gezond altijd frieten eten, je moet meer groenten eten!' ik stond even met men mond vol tanden. Ok, ik weet dat ik niet van de magerste ben, maar om zo iets te zeggen. Siska heeft gelijk dat ze hier niet op hun mondje zijn gevallen! Aargh…dat was wel even een domper op men humeur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten