Laatste stage week–Pediatrie

 

10 maart
Verschrikkelijk moe, ondanks goed geslapen, maar gewoon niet genoeg.
Ik erger me aan de vpk waarmee ik sta. Ze is heel de ochtend aan het wachten op de dokter. En 10 minuten voor de pauze zegt ze tegen me dat ik het hele transmission boek moet invullen. Aargh, het eten moet dan maar nog een uur wachten.

Na de middag moet ze even meelopen met de dokter bij 5 patienten (niet eens allemaal) en is ze aan het puffen! Ze zit al heel de tijd op haar gat en ik moet alle medicatie geven. Bij een patiëntje merk ik dat de mama zegt dat de IV lijn niet goed meer zit. Ik zeg het tegen de vpk. En ze zegt om de medicatie toch te geven. Ik probeer maar zie zo de huid opzwellen. Ik ga terug en zeg tegen de vpk dat het niet gaat en er een nieuwe IV lijn nodig is. Ze zegt dat ik het IM (intramusculair) moet doen. Ok, maar ze wil wel kijken. Ik stel nog enkele vragen voor plaatsbepaling. En de hoeveelheid is 6 ml. Ik weet dat je op 1 plaats bij een volwassene 3 ml mag inspuiten (dacht ik). Maar ze wil dat ik die 6 in een keer erin spuit! Ik doe de inspuiting. Begint ze te flippen want ik doe het te traag, ik moet snel inspuiten???!! Say what? Ze zei dat het was om de kinderen geen trauma te bezorgen. Maar een snelle inspuiting doet wel veel zeer! Ik weet niet veel over inspuitingen bij kinderen, maar dit lijkt me toch raar, 6ml en snel inspuiten? Toch eens opzoeken, want dat is toch heel raar!

De vpk geeft me alle taakjes die zij krijgt van de dokter. De papieren van interne transfer zijn op en ik moet ze gaan zoeken op urgence. Ik kom er toe en ik zeg wat ik zoek tegen een dokter, maar ze zijn ook op. Dan komt Dkt. Thomas en hij vraagt wat ik zoek. Hij neemt me ook mee en ziet dan ook dat ze op zijn. Dan komt er een vpk die vraagt wat ik zoek. Ik zeg ondertussen dat ze op zijn, maar niet luisteren, me weer meenemen en zien dat ze op zijn. XD
Dus neemt hij me mee en kijkt in alle bureaus van de dokters, nergens geen. Tot hij in het bureau van Dkt. Sam staat. Hij krijgt 2 papieren en dan ziet Sam mij staan. Dan krijg ik nog 2 extra blaadjes...precies omdat ik het ben, ik meer krijg. Ik ga terug naar Pediatrie en ik zie Dr Didier en de vpk buiten staan. Ze vraagt of ik het heb gevonden en ik zeg ‘uiteindelijk’. Maar ze keek me aan alsof ze met haar ogen zou draaien. Ik dacht in men eigen, ga ze dan zelf gaan halen dan ben je content, maar neen dat doe je niet, stuur de student maar (niet dat ik het erg vind, ik heb graag werk, liever dat dan gewoon op een stoel zitten en wachten tot je naar huis mag).

Daarna duwt ze een fiche in men buik en zegt ze dat ik een moeder met haar kind naar de afdeling chirurgie moet brengen. Dat doe ik en de vpk daar is heel onbeleefd en negeert me eerst. De moeder is me wel dankbaar dat ik ze heb begeleid.
Daarna nog een laboresultaat gaan halen voor haar.

Er is een kind met een salmonella thyphoïd en er is  kans op buikperforatie, zeer ernstig dus. Maar de familie wil graag de tradionele medicatie gebruikten. (klap tegen men hoofd: stom!) Gelukkig heeft de dokter ze overtuigd om te tranfereren naar Kigali CHUK. Later komen de chinesen (Dkt Li en nog een) ook naar dit meisje om een eventuele operatie te bespreken. En dan denk ik doe grappig dit wel is om 5 talen te horen door elkaar. De chinezen spreken chinees tegen elkaar. Vpk en Eric Kinyarwanda. Ik en de vpk frans. En ik, Eric en de chinezen engels. En ik denk ik het nederlands.

Ik moest voor de vpk vertalen in het frans en dan babbelen tegen de chinezen in het engels. Wel even de taalknop omschakelen. Het strafste vind ik nog dat de vpk een uur voor tijd verdwijnt en mij alleen laat. En als ik weg ga wanneer het tijd is dan  zie ik haar uit de kleedkamer komen en me een goede avond wensen. Ik was toen wel even kwaad. Waarschijnlijk had ze daar liggen slapen op het bed, zoals ik haar al eens had zien doen toen Siska daar stage liep.

Siska had ook een amebtante namiddag gehad. Bij haar waren er studenten gekomen die haar werk afpakte en haar veel uitlachten. We hebben inkopen gedaan en pasta proberen maken, dat mislukte.

 

11 Maart
In heel de ochtend was er maar weinig medicatie te geven en dan moesten we wachten op de dokter voor we met iets konden beginnen…
Uiteindelijk 10 min voor tijd komt de dokter (draai met men ogen!) tsssss, typisch.

Vandaag was iedereen zeer nieuwsgierig. Ik had boodschappen op men hand geschreven en iedereen vroeg wat er stond, ik had mijn medicatieboekje mee en iedereen moest dat ook zien.
in de namiddag was er geen werk, maar ik mocht Siska gaan helpen.

Maar op materniteit was het ook rustig dus ben ik vlug naar het postkantoor gegaan en heb mijn kaartjes verstuurt. Ik heb zelf meegeholpen om de postzegels erop te plakken want het duurde me te lang. Het ging 3 weken duren zei hij. Aiai, dan ben ik al thuis.
Ik ben nog naar materniteit teruggegaan. En ik kwam binnen op de Salle d'accouchement en er zat iemand die ik nog niet kende. Ze heette Solange en ze zette grote ogen op en zei dat ik heel mooi was. Ik moest zelf ronddraaien. En dan zei ze dat ik net Rwandees was en een mooie kont had. En iedereen kwam kijken en ze ook nog dat mijn benen super waren... Schaamrood verscheen op men kaken, zoiets had ik nog niet meegemaakt.
Later in de kleedruimte stonden er ook veel vrouwen van materniteit en Chantal zei dat ze over mij aan het praten waren en dat ze vonden dat mijn benen mooi waren.. Ik keek heel verlegen want ze lachten allemaal. Amai, het is complimenten dag zeker...

Ik ben dan nog naar de kapper gegaan voor een meer Afrikaanser kapsel. Ik heb vlechtjes in men haar laten maken en het ziet er super uit! :D

12 Maart
Wauw, dit had ik nog nooit gezien maar een vpk hielp een kind in een goede houding ter preventie van wonden. Super! Daarna zie ik mijn naam op het takenblad staan…oooh ik sta er tussen :)
Ik heb veel geleerd over de behandeling van malaria en de medicatie Quinnine. Ik heb daarna zelf de medicaties moeten geven en het plannen van de behandelingen.

We hadden een afspraak met Adéo voor onze eindevaluatie. Maar hij was te laat en dan hebben we maar op urgence gewacht. Ik ben daar te weten gekomen dat ze in het Kinyarwanda ook ‘oma’ en ‘opa’ zeggen tegen de grootouders.

Adéo is dan heel laat toegekomen en de evaluatie duurde heel lang. En dan helemaal onverwacht vraagt Adéo een fotoshoot! Haha! Adeo had wel 3 outfits, met en zonder stethoscoop. Toftof.

 

Het was al laat en we zijn nog snel naar kledingwinkel gegaan voor ons bestelde kleren. Het moest nog ingenomen worden dus nog wat wachten. Ik was toch niet helemaal content van de decoltée. Maja swoit. En dan viel de elektriciteit nog uit, ik heb wat bijgelicht met men gsm.

Mmm… en dan voor de eerste keer vis gevonden. Het waren geen frieten maar gebakken patatjes met een visbrochette en kool en worteltjes. Jam! Spijtig dat we dat nu pas vinden, in de laatste week.

 

13 maart
Hop hop! Naar kigali voor medisch materiaal en naar immigratie voor te kijken of onze visums er zijn. En jeeej! Een week voor we vertrekken zijn ze in orde! Eigenlijk mogen we nu pas beginnen met onze stage. Gelukkig hebben we van Adéo mogen werken zonder visum.

Op de middag zijn we chinees gaan eten en we zijn Jeroen tegengekomen met zijn vrienden. (Dat is ene die er ook was bij de zustertjes in Kigali en die we vorig weekend in het jeugdhostel zijn tegengekomen). Omdat het al laat was zijn we vlug wifi gaan zoeken in de Bourbon Coffee. Via de hulp van een aziatisch meisje konden we op haar laptop het papier terug vinden met de prijzen van het materiaal. En nog een goede smoothie gedronken met een stukje taart…mmm verwennerij!

We hadden nog moeite om de apotheek te vinden. Maar eenmaal daar bestelden we alles. Het moest wel in cash zijn dat we betaalden. Dus ik ben (gelukkig maar 20 meter) naar de ATM (geld uit de muur) gegaan en heb 500.000 RWF afgehaald. Meer lukte niet, want volgens mij had ik alles dat de machine had, eruit gehaald. Met een portefeuille die niet meer dichtgeraakte stapte ik snel terug. We kochten voor het ziekenhuis: 3 glucosemeters, 2 hemoglobinemeters, 4 bloeddrukmeters, 40 endotracheale tubes, 25 plakkers-rollen en 1 vaccuum extractor. En dan moesten we met een grote kartonnen doos op de bus.

Ik had muziek bij en met onze oortjes zongen ik Siska mee. De man naast mij tikte op mijn schouder en zij dat ik er gelukkig uitzag met mijn muziek. En of ik wel niet in een koor zong. Dat was hilarisch omdat ik net nog meezong met 'deze neger gaat zo hard' van de Jeugd van tegenwoordig. XD (Ik kon daarmee meezingen want ze verstaan ons toch niet ^^)
In het terugkeren heb ik ergens – geen idee waar – SOS kinderdorpen gezien. Prachtige organisatie!

Kinderen helpen gezond te worden :)

Zondag 2 Maart

Vandaag is het een schoolwerk-dag...bweu!! Niet veel interessants te melden.


Maandag 3 Maart

Het is vandaag men zusje (Ellen) haar 19e verjaardag en tergelijkertijd mijn eerste dag stage op pediatrie. Ik volgde de dokter bij zijn ronde en zag wat voor zware ziektes de kinderen hadden. Er waren er veel met malaria, tetanus, leukemie, malnutrition, hydrocephalie,... Ik vind het toch zo erg om de kinderen te zien afzien.

Ik gaf medicatie aan kinderen. Maar ze hadden allemaal schrik dat het pijn zou doen, dus spoot ik het heel traag IV in en masseerde ik boven het infuus de ader. Dan hadden ze minder pijn. Het deed deugd dat ze verbaasd waren dat het geen pijn had gedaan. Ik voelde me super; missie geslaagd!

Na de middag zag ik hoe er infusen werden geplaatst bij babytjes. Wat me opvalt is dat ze hier prikken op het zicht. Omdat ik vaak geen aders zie bij die donkere huid, lijkt het me verschrikkelijk moeilijk. Zeker als wij geleerd hebben om te prikken op het gevoel, maar bij babys heb ik het nog niet gevoeld. Dit is dan toch een uitdaging om op pediatrie te doen. Verder begrijp ik de administratie al iets.

En er waren veel kindjes die echt met open ogen en mond naar mij aan het kijken waren. Sommigen vonden het zo raar dat ze me kwamen aanraken, dingen vragen en zelf één kindje nam een foto... Amai, dat was toch een raar gevoel.


Dinsdag 4 Maart

Geeuw...moeilijk opstaan vandaag en dan nog de wekker gemist. Wat een ochtend :(. Op de afdeling  moesten we wachten tot 11u tot de dokter er was voor de tour. Dus we konden nog niet veel doen. We, de vpk en ik hebben gepraat over vanalles.

Maar het leukste was dat op de middag Siska en ik potloden en papier hebben uitgedeeld aan de kinderen (niet de jongsten) om te kunnen tekenen. Terwijl Siska mee tekende, hield ik de baby vast. Want een meisje (van 7 jaar) was verantwoordelijk voor de baby, haar zusje en ik vond dat ook zij mocht tekenen, dus nam ik even over. Ik vond dat de baby een grappige naam had. Het was Viscuit. Maar ik hoorde een hele tijd 'Buiscuit'. :) De kinderen waren heel content. Het jongentje dat vanochtend een tetanus aanval had, zag er gelukkiger dan ooit uit. En wat mooi kunnen de kinderen
hier tekenen! Ik was echt blij dat ik al die potloden heb gekocht.

Woensdag 5 Maart

Vandaag heb ik het bijgehouden. Ik heb hier een hele lijst vol met bijnamen. Namelijk: liesbeth, liesabeth, elizabeth, liesback, betty, la petite fille,.. En ik kan maar door blijven gaan. Maar ze doen wel hun best om men naam goed uit te kunnen spreken.

Het is al de laatste dag stage van de week. Volgende week nog eens 3 dagen en de stage zit erop. Ik heb zelfstandig het hele Transmissieboek ingevuld. Dit is een boek dat de volledige dag bespreekt: welk kind, welke medicatie, hoeveel, wat uur, welke onderzoeken en welke bijzonderheden. Ik kreeg veel complimenten en heb het goed ingevuld. De rest van de dag heb ik medicatie gegeven, helemaal alleen. Want de vpk deed niet veel, ze was moe en zette zich neer op de stoel. Maar ik moest wel alles doen. Als ik het niet deed, kregen de kinderen hun behandeling niet. Echt erg van die vpk om niet samen te werken. In de middag zat ik er plots alleen. De vpk ging vroeger naar huis en het hoofd moest naar een vergadering. In België zou dit alsoluut niet kunnen en ik ben nog maar een studentje! Gelukkig is alles goed verlopen. Ik heb voor het eerst een behandeling voor malaria gegeven. Niet dat het veel inhoud om de medicatie te geven. Maar het was een nieuw soort medicatie: nml: Artesun.

Tegen de namiddag hebben we met Adéo besproken wat we kunnen kopen voor het ziekenhuis om te steunen.


Donderdag 6 Maart

Op weg naar Nyakarimbinaar Inema Art Center.  Terwijl we in de bus zitten bedenk ik me wat voor zotten hier eigenlijk rijden, en dan bedoel ik ook onze chauffeur. Er staat max 40 en hij rijd 80 door haarscherpebochten.
En pfff... ik zit naast een man die echt veel plaats nodig heeft. Hij leunt een hele tijd tegen mij en in de bochten ook, zodat ik bijna tegen de mens links van me val. Amai, zo ongemakkelijk dat ik me voel. Ik zit nog maar voor de helft op men stoel. Irritant!

De bus zet ons af in 'the middle of nowhere'. Dan maar proberen vragen of de mensen die plaats kennen, maar uiteindelijk houden we een auto tegen die ons voert.
De inema art is dicht en er is niet zo veel te bezoeken, het is gewoon een werkplaats. Siska gaat gaan wandelen en komt terug met een hele rij kinderen. We spelen met kindjes voetbal en chinese voetbal. Ze vonden het allemaal leuk. Er kwamen ook enkele volwassenen kijken, want we bevonden ons tussen de lokale hutjes op een pleintje. We waren allebei bemodderd maar het was super.

We keerden daarna terug en zijn gaan 'shoppen'. We kochten elk sandalen en zochten achter een stofje. Ik heb een kleedje laten maken en mag er woensdag achter. En Siska heeft een t-shirtje laten maken. We zien er al erg naar uit. We zijn nog in kappersalons geweest om te kijken voor volgende week ons haar te laten doen. En we vonden (ongelofelijk!) choco. Aangezien we geen beleg niet meer hadden. Al bij al een geslaagd einde van de dag.



Vrijdag 7 Maart

Weer een schoolwerkdag, wat moet dat moet! We werken heel goed aan onze stageopdracht. En 's avonds plannen we om soep te eten, we zagen er echt al naar uit. Maar het is precies als we zo iets plannen dat de elektriciteit altijd uitvalt. Gewoon boterhammen dan maar.
We kijken nog een film maar dan is het precies invasie van muggen! We pakken elk een schoen en proberen de muggen te doden. We smijten onze schoenen ernaar tegen het plafond. Maar misschien moeten we dat niet meer doen. Het plafond klinkt niet zo stevig. We hebben 3 muggen geraakt en nog zag ik er 2 vliegen.

En deze avond heeft de geest van mijn diergeliefde fotocamera, het begeven. Hij heeft het Rwanda-avontuur niet overleefd. Een minuutje stilte a.u.b.



Zaterdag 8 Maart

Goed uitgeslapen en hop op de bus naar Kigali. We gingen anders dan anders via een andere weg (met heel veel bulten in de weg), maar we kwamen er ook. We gingen direct op zoek naar het Youth Hostel, waar we hadden geboekt. Het zag er heel gezellig uit en er is gratis wifi!!! :D Luxe!

We zijn daarna naar de volleybal gegaan. We werden in Kibungo vorig weekend uitgenodigd om te komen kijken naar de nationale wedstrijd. Niet dat ik veel van volleybal ken. Maar het is Siska haar sport en ik vond het leuk om het te leren kennen. En laten we het niet ontkennen maar de mannen hun kontjes zagen er goed uit, dus ik heb me geamuzeerd. ;)
Een gebouwtje ernaast waren er jongens aan het dansen en dat hebben we ook even gezien.

We hadden al niet defig gegeten en gisteren waren we aan het fantaseren over een smoothie. Wel nu, dat hebben we gedronken in de Camellia en gesmaakt dat het heeft!

 

Vlug nog geshopt voor een nieuw fototoestel, want de mijne heeft de geest gegeven gisteren. Wel wat duurder dan in België, maar voor nog 2 weken en voor de kwaliteit, cava. Rond 17u werden we uitgenodigd door Jana om naar een concert te komen kijken in het Serena Hotel. Het begon pas om 19u en ik snapte het niet goed. Er waren vele verschillende, ondanks op het ticket er maar 2 staan. Maar het was wel heel tof, met goede muziek.

We vertrokken wat vroeger omdat we nog moesten eten en de restaurants sloten om 22u. Bij het weggaan kregen we een kado (primitieve goodiebag) : een kilo bloem om iets mee te bakken. Euhm...heel vriendelijk van hen, maar we zullen ze wel kado geven aan de nonnentjes, aangezien we er niets mee zijn. We zijn dan nog met de anderen gaan eten in de Camellia.

Siska en ik zijn daarna nog naar de Planet club & lounge geweest om haar verjaardag te vieren. We hebben ons goed geamuzeerd. Wel viel het op dat er veel oudere mannen waren en de meisjes behoorlijk weinig kleren aan hadden.
We hebben gepooled en kregen veel speeltips van de mensen die keken. Ze waren misschien wel een beetje geambeteerd omdat wij zo traag speelden.
Ik ben veel getrakteerd geweest, veel complimentjes gehad en veel 'ten dans' gevraagd. Dat streelde toch mijn ego. :)
Ze konden me niet echt gerust laten, niet op de dansvloer, niet aan de bar en zelfs niet op het wc...waar er geen sloten waren en mijn deur werd opgetrokken. Woeps, gelukkig trok ik net men slip op.


Zondag 9 Maart (Siska's verjaardag!!!)

Oeioei, heel moe. We gingen terug naar het Youth Hostel om 4u. Maar Jeroen en de Nederlander deden de deur open voor ons. En we herkenden hen meteen. We hebben nog met ze gepraat en tegen 5u lagen we in ons bed.
Om tegen 7u niet meer te kunnen slapen en op te staan voor een heerlijk ontbijt. Wel zijn we beiden doodmoe. We regelen al de kosten  en vertrekken dan naar het Inema Art Center. Het is dichtbij en heeft heel mooie kunst.

We moeten nog heel wat dingen kopen en na nog heel lang rondtjollen vinden we geen postzegels om kaartjes op te sturen, vergeten we worsten te kopen en is de pharmacie dicht, dus kunnen we ook geen medisch materiaal kopen.
We zijn het beu en keren vlug met de bus terug naar huis. Maar in het terugkeren werd ik overvallen door 2 slapers langs beide kanten.

Akagera National Park -> diertjes!!!

Vrijdag 28 februari

 

Vandaag gaan we naar Akagera!!! Maar eerst moeten we aan geld komen om de tour te betalen. We gaan naar het ziekenhuis om mijn wonde te verzorgen. De vaseline tulle die ze er gisteren op hebben gedaan plakt vast aan de wonde. Siska doet de wondverzorging en het helpt niet om het eraf te weken. Dus trekt ze de tulle eraf. Aaaaai!!! Ik denk dat de vrouw die erbij stond gezien had dat ik tranen in men ogen had, want ze zei dat Rwandezen niet huilen. Mmm…dan maar op men tanden bijten. Verschrikkelijk is een brandwonde!!

 

We kunnen gelukkig genoeg geld afhalen en gaan wachten in Centre Saint-Joseph op de gids Felix. Hij belt om 13u dat hij er staat. We zien een grote, groene jeep en hebben veel plaats in de auto voor 2.

 

We zorgen eerst dat we eten hebben voor als we daar zijn. We kopen ontbijt en dan dingen voor het avondmaal. We gaan voor het eerst iets koken, sinds we in Rwanda zijn. We vinden ook vlees. Maar de winkel ziet er wel niet zo goed uit. Het is heel warm, ligt buiten en vol met vliegen. En er ligt niet alleen vlees, maar ook een poot, een luchtpijp en de rest van de koe. Maar de gids koopt toch een stukje. Bwa, ik ga mij erover zetten, zolang dat stuk vlees maar lang genoeg bakt.

 

We komen aan in Akagera National Park en zien direct al een 1m50 lange slang weg van de baan kruipen. En ik was natuurlijk weer te laat voor een foto. We rijden verder en zien direct al een hele groep waterbuffelsstaan en daarnaast een grote groep Impala’s. We rijden nog heel de namiddag rond en zien bavianen en velvetaapjes. We zien ook overal grote termietenheuvels. Maar het is beu dat het dak dat openstaan, steeds weer dichtvalt. Ik en Siska moeten veel kracht gebruiken om het weer open te zetten. Maar met de slechte kwaliteit van de baan, met al die putten, valt het al snel weer naar beneden.

 

 

We zagen ook nog een kleine groep waterbokken. Verder zagen we enkele kapotte bomen. De gids zei dat het van olifanten waren die hier vandaag rondliepen in dit gebied. Maar we hebben er geen gezien.

Rond 19u kwamen we op de kampeerplaats. Er stond al een tent van 3 mensen van de USA (waarvan 2 vpk). We zetten onze tent op en maken eten. Het heeft tot 21u geduurd eer we konden eten. We hadden tegen dan een prachtig kampvuur en verschrikkelijke honger. Het was heel lekker, Felix had dat goed gedaan (natuurlijk hebben we wel meegeholpen).

 

 

We hebben dan allemaal nog aan het kampvuur gezeten en gepraat. Het was gezellig. En zeker met die prachtige sterrenhemel daar.. Helaas kan je deze niet op foto zetten, ik heb het toch geprobeerd maar het werkt toch niet. We hadden geluk want er was een klein gebouwtje met een wc en een klein overdekt gebouwtje om te eten. Het was echt heel tof om zo de avond door te brengen.

 

 

Zaterdag 1 maart

 

Ieuw, wat een nacht! Ik had het ijskoud. Ik had al mijn reservekleren boven elkaar aan en bibberde dan nog steeds. Wat we minder stoorde was dat ik puur op de grond lag, aangezien we alleen onze slaapzakken meehadden, beetje hard. Allesinds ik werd wakker rond 5u45 en hoorde de mensen van USA al praatten. Ik was toch al meermaals wakker geworden en gaf het toen maar op. Ik hoorde later dat er vannacht een hyena langs gekomen was en dan de gids Felix (die in de auto sliep) met zijn lichten heeft geknipperd om die weg te jagen.

 

 

We eten een lekker ontbijt met beter brood dan we in Kibungo kunnen vinden. En dan gaan we op olifanten jacht. We vinden verse uitwerpselen en proberen ze te zoeken. We rijden zelf van de weg af, het hoge riet in om met de verrekijker rond te zien. Na een goede 30 minuten vinden we ze. De Afrikaanse olifant. Ze zijn samen in een groep van ongeveer 20.  En ze staan heel dicht van ons. We doen een kleine fotoshoot en wanneer we willen vertrekken komt er een olifant op ons afgelopen met zijn oren al klapperend. Maar wanneer we achter een boom staan, stopt de olifant met aanvallen. Oef, eventjes benauwd. :p

 

 

Daarna zien we nog enkele Velvet aapjes in de bomen en een paar bavianen die langs de weg zitten.  Uiteindelijk gaan we naar ‘Hippo beach’ en daar zien we allereerst een krokodil. En als we verder in het water kijken, zien we een tiental nijlpaardenin het water liggen. Natuurlijk zien we er niet veel van, want alleen hun neus, oren en ogen steken boven. Maar hoe mooi is het om deze dieren in hun natuurlijke habitat te zien. Dit is echt niet te vergelijken met een dierentuin. Dit is de dieren hun echt leven.

 

Dan rijden we weer en tijdens het rijden roep ik opeens om stil te staan. Ik ben er 100% zeker van dat ik een luipaard had zien liggen onder een boom. Maar wanneer we terug rijden, is hij er niet meer. Merde!

 

Verder zagen we nog Impala’s, Topi’s, wrattenzwijnen, een mangoesten, waterbok en (cyatunga).

Daarna zagen we zebra’s en giraffen. Maar zij waren gelijk maar 20 meter van ons verwijderd.

We reden verder en er was een plas water naast ons en toen we er naast reden, kwam er opeens een nijlpaard uit gelopen. We verschoten eerst maar dan reed de gids er een beetje achter om hem wat op te jutten. Dit was maar voor eventjes, maar heel grappig.

 

We gingen op de middag gaan picknicken aan het water waar er nog nijlpaarden waren. We zagen er opeens eens bijna naast ons lopen en omdat ze zo gevaarlijk zijn, moesten we de auto tussen ons in houden. Eigenlijk mochten we niet uit de auto op bepaalde plaatsen, maar de gids zei dat het niets was zolang we niet te ver gingen en uitkeken of we niet op slangen trappen.

Heel de rit lang waren de insecten super ambetant. Ze steken overal, het maakt niet uit of ik nu een spray opdoe of niet.

 

De hele rit was zo’n 8h en tegen 15u waren we thuis. Het was eigenlijk nog cava geld voor het prachtige avontuur dat we hebben beleefd.

Leven op de wereld zeten, BEST FEELING EVER !!!

Dinsdag 25 februari

 

Vandaag sta ik met andere mensen op de afdeling. En één van de twee is de vroedkundige die ik niet aardig vind. Heel de dag heeft ze me genegeerd en altijd opzij geduwd als ze langs moest en dan opeens zegt ze me dat ik de volgende bevalling moet doen en vraagt ze me enkele dingen over mezelf. Mmm...misschien ziet ze er gewoon altijd nors uit, maar is ze toch vriendelijk, op haar manier...?! Allesinds ik begin mij dag met een bevel dat ik de kast met het materiaal moet opruimen. Ik hoor ondertussen een bevalling (potverdorie!) en ik leg alle spuiten tezamen en alle naalden. Bah! Daarna moet ik een echo nemen, maar die mislukt. Ze vragen me dingen te gaan halen en of ik vind ze niet of ze zijn op. Dus ik voel me vandaag behoorlijk dom! Maar dan heb ik chance. De volgende 2 echo's verlopen super! En ik mag een vaginale toucher proberen. Dokter Anan staat erbij en ik sla er een slag naar als ze vragen hoeveel cm opening het was. En natuurlijk heb ik het fout. Maar ik heb toch weer iets nieuw gedaan. Yes!

 

Er word mij zegt dat ik proefbuisjes moet gaan halen voor een bloedonderzoek. Dus ik ga dat doen, ik kom terug en ze zegt 'doe maar' en ze verdwijnt, maar ik weet wel niet bij wie?? Dus ja, weer overal lopen zoeken. Dan weet ik het en klungel ik met het bloed over te hevelen in het proefbuisje. Daarna moest ik ook het formulier invullen. Ik vraag welke fiche van de vrouw is, aan elke vroedkundige, maar no way dat ze antwoorden. Ze negeerden me precies. Dus dan maar aan de dokter gevraagd die me heeft geholpen. Ik heb steeds meer het gevoel dat niemand hier moeite doet om me te helpen.

 

S' avonds gaan we gaan eten in Chez Admin en we zien Renee en Dr Didier (materniteit). We hebben goede babbels en we gaan kijken naar het pool-spel, waar dat er altijd veel volk bij staat. En ik laat me overhalen tot een spelletje. Hellaas, tegen de beste speler en heb ik zenuwen omdat iedereen staat te kijken. Aiai... Maar ik ben trots dat ik het heb gedaan, ondanks ze mij veel hebben uitgelachen. :)

 

 

Woensdag 26 februari

 

Er zijn toch veel verschillen tussen de vpk hier en in België. Deze hier zijn verschrikkelijk ruw met de mama's en de baby's. Oftewel ben ik gewoon een softie als ik met baby's omga. Het feit dat ze de baby’s opnemen door aan een arm vast te nemen of dat ze de vrouwen staan omdat ze zich “teveel aanstellen” met hun weeën…

En nog iets: Ze weten echt niet hoe ze om moeten gaan met een rolstoel. Want ze zetten eerst de rem op en waren toen verbaasd dat de rolstoel niet vooruit ging. Dan wou ze draaien maar dat kon niet want de voetsteun stond tegen het wiel. In plaats van die voetsteun te verzetten, heft ze de rolstoel op voor de helft om te draaien.

 

Er was nog niet veel werk in de ochtend dus was het een “taateruurtje”. Alle vrouwen (ong 7) van de dienst deden mee. Maar het was zo anders dan in Europa. Hier zijn het pas echt kiekens zonder kop. Iedereen praatte door elkaar en allen om ter luidst. Wel grappig om te zien hoe de Afrikaanse vrouwen zich zo kunnen opwinden in een gesprek.

En het labo-onderzoek ligt er nog van gisteren...te liggen...

 

In de middah ben ik met dokter Xin mee gegaan. Ze is altijd heel happy en ze nam me vast en zei dat ik mee moest komen bij haar consultaties. Ze heeft me allerlei dingen getoond op de echo. Zeer interessant om andere dingen te herkennen dan gewoon de hartslag van de baby. Ik zag ook het geslacht van de baby, de placenta en botten.

 

Daarna zag ik hoe de dokter een spiraaltje plaatste bij een vroedvrouw. Omdat het hier duur is en niet veel voorkomt, was het voor de vroedvrouw ook een hele nieuwe ervaring. Het was super interessant om alles te zien, en wat voor rare instrumenten ze ervoor nodig hebben.

Siska heeft vandaag geassisteerd bij een keizersnede. Ze had het echt goed gedaan. Alleen op het einde kreeg ze het warm en viel ze bijna flauw. Gelukkig kon er nog iemand een stoel onder haar schuiven zodat ze niet op de grond viel. Met haar handen nog in de buik probeerde ze nog verder te doen…moedig! :)

 

Ik heb in alle snelte een bevalling gedaan. Ik kwam nog maar net bij de vrouw en zag al het hoofdje van de baby tevoorschijn komen. Ik heb snel gereageerd en het goed laten verlopen. Ik kreeg zelf een complimentje van de dokter (*trots*trots).

 

 

Ik vond het wel raar dat ik op een gegeven moment de baby niet mocht aspireren. De vroedvrouw zei dat we niet veel sondes hadden en deze moesten sparen voor de baby’s die het moeilijker hadden met ademen. Mmm…dit vond ik toch moeilijk om niets te doen, toen de baby reutelend ademhaalde.

 

 

Donderdag 27 februari

 

Ok, vandaag ga ik mijn wondverzorging in het ziekenhuis laten doen. Zo heb ik een goede verzorging en kan ik aan goed materiaal komen. Maar heb ik me wat vergist. Ze wrijven alle huid weg en het deed ongelofelijk, ondragelijk veel pijn!! De vpk zag de tranen in men ogen want ze zei ‘Rwandezen huilen niet’. Dus ik vermande mezelf en beet op men tanden. Ze legde er een vetverband op en ik strompelde naar materniteit om te gaan werken.

 

Vandaag is het de laatste dag, maar wat een goede dag! Ik heb volledig alles alleen gedaan: een bevalling, de zorgen van een baby en een episiotomie. Ik heb voor de eerste keer in men leven een wonde dicht genaaid. Met supervisie van een vroedkundige. Ik bibberde soms van het fijne werk maar voelde me heel zeker. Achteraf feliciteerden ze me en zeiden dat ik intelligent was. En ze vroegen of ik moe was. Neen hoor, de adrenaline gierde door mijn lijf! De mama was blij dat ik haar had geholpen door de hele bevalling. De vroedkundige zei men naam tegen haar en dat ik, een 'muzungu' haar geholpen had. Ik ben echt trots op men eigen, en dan bedoel ik niet dat ik een dikke nek heb. :p

 

Daarna heb ik nog een keizersnede bijgewoond van tweeling. Dit had ik ook nog nooit gezien, dus wel een speciaal moment. Het was een jongen en een meisje.

 

 

Na de middag heb ik een baby verzorgd en het gaan wegen op neonatologie. Dit had ik ook nog nooit gedaan. Niet dat het veel inhoud, maar een baby’tje vasthouden en ermee op wandel gaan was weer heel tof! :D

 

 

Hoe grof kun je zijn! Ik vond die Olivier (instrumenten vpk in het operatiekwartier) eerst echt vriendelijk. Maar nu kom ik hem tegen en hij vraagt of we hebben gegeten en wat we hebben gegeten. Ik zeg zo ‘frieten’, wat zo was, want er was geen ander eten meer over in het restaurant waar we waren geweest. En dan zegt hij of ik van frieten hou, en ‘ja, ik eet graag frietjes, maar als het maar niet te vaak is’. En hij knijpt in men arm en zegt 'tis daarom dat je zo bent, maar Liesbeth dat is niet gezond altijd frieten eten, je moet meer groenten eten!' ik stond even met men mond vol tanden. Ok, ik weet dat ik niet van de magerste ben, maar om zo iets te zeggen. Siska heeft gelijk dat ze hier niet op hun mondje zijn gevallen! Aargh…dat was wel even een domper op men humeur.