Babyweek :D (Materniteit)

Zondag 16 februari 2014

 

Vandaag hebben we een uitstap gepland in het district Kibungo. We gaan de Rusumo falls bezoeken samen met Arlind en Jana van vroedkunde. We wachten ze op als ze toekomen van Kigali. We gaan op de bus voor zo'n 1h30 te rijden. De falls bevind zich aan de grens van Tanzania. De brug is smal maar een stukje niemandsland tussen Tanzania en Rwanda. Omdat onze visums nog bij de immigratie liggen, dachten we dat we een probleem hadden. Maar na - zoals Jana het noemde, onze Colgate-smile te gebruiken - mogen we op de brug. Onder ons loopt de waterval door. En er passeren een hele tijd vrachtwagens waardoor de brug zodanig trilt en beweegt dat het wel eng is. Maar wat een prachtige waterval! Het zag er van ver niet zo spectaculair uit, maar om nog nooit echt een waterval te hebben gezien, vind ik dit toch de moeite waard. Ik had nog 2 dingen gepland... Maar dit ging niet meer door, want het werd ondertussen al behoorlijk laat.

 

 

Maandag 17 februari 2014

 

Vandaag nemen we Arlind en Jana mee naar het ziekenhuis. We beginnen zoals gewoonlijk met de staff. Maar halverwege gingen ze weer over in het Kinyarwanda. En dan lig ik in te dommelen. En opeens hoor ik men naam weer. Ik schiet wakker en kijk verdwaasd rond. Chance dat de anderen de vraag hebben gehoord. Want ik hoor Arlind antwoorden dat ze het ziekenhuis komen bezoeken enz. Maar allee, denk ik achteraf, die moeten altijd mij hebben. Ik hoor altijd mijn naam in de staf en dan heb ik het nooit niet door... Aargh vervelend.

Ik neem ze daarna mee naar acupunctuur. Omdat Jana haar bachelorproef erover doet, maar dan bij zwangeren. Ik had vrijdag aan dokter Lin, op chirurgie gevraagd of we mochten langskomen, want een andere Chinese dokter staat daar. We kwamen toe en zagen dat het heel vlot ging om de naalden te steken. Wij hebben ze erna uitgehaald. Tof :) Alleen spijtig dat de dokter alleen chinees praatte, anders konden we nog vragen stellen. Op het einde was de dokter weg, maar hij kwam terug met 3 andere Chinesen. En die trokken nogal veel foto’s en we moesten met hen poseren. Chinesen veranderen toch nooit he.

 

Verder gingen we vandaag om onze visums gaan, maar we gingen op voorhand bellen om te kijken of ze er inderdaad waren. Gelukkig hadden we dat gedaan. Allee, weer slecht nieuws. We moeten nog 21 dagen wachten op ons visum. Voor andere nationaliteiten dan een Belg is dat 3 dagen… We gaan er dus moeten achtergaan wanneer we bijna naar huis moeten. En officieel konden we dan pas beginnen met onze stage, chance dat we niet hebben gewacht.

Daarna begon mijn eerste dag op Gyneco-Obstetrie. Ik kreeg een rondleiding en de afdeling bestond uit 2 gangen. De ene gang was met de kamers voor de vrouwen met Gyneco-pathologieën en  de vrouwen die bevallen zijn, de andere gang was de bevallingskamer en de operatiezaal. Daar stond ik voor mijn eerste dag. Ik heb veel gekeken hoe er werd gewerkt en zag een bevalling.

 

 

Dinsdag 18 februari 2014

 

Ok nu mijn echte, echte volledige dag op Gyneco. Ik merkte direct tijdens de staff dat er veel dokters op de afdeling stonden. Waarschijnlijk om dat het een echt grote afdeling is als je neonatologie erbij telt en de keizersneden die in het operatiekwartier worden uitgevoerd. Ik volgde de dokter die alle vrouwen die in arbeid waren aan het onderzoeken was. Het was interessant om te zien hoe een echografie werd genomen.

Ik zag 2 vrouwen die bevielen en het was heel tof om dit allemaal te zien. Ik heb goed initiatief genomen en heb de baby’s aangekleed. Echt fantastisch om met deze kleine mensjes te werken. Ik heb gezien hoe er tijdens een bevalling een inknipping werd gedaan zonder verdoving. Die vrouw had echt super veel pijn en toen ik zag hoe moeilijk het al was om door dat weefsel te knippen, leek me dit toch verschrikkelijk pijnlijk.

Ik zag terug een keizersnede en deze keer zag ik iets goed. De verpleegkundige toonde de baby aan de mama voor ze ze meenam om te verzorgen. Dit zag ik nog niet eerder. Wat ik echt wel niet kunnen vind, is dat de verpleegkundige de papieren van de parameters (bloeddruk, pols, temperatuur, enz.) van de moeder en de baby, al op voorhand invult. Ze pakt gewoon getallen en vult deze al voor een hele dag in. Dit is echt slecht! Stel je eens voor dat er iets mis gaat!

Siska kwam kijken bij een bevalling en ze stond langs de zijkant te kijken. En toen de baby eruit kwam, werd ze geraakt door een straal vruchtwater. Chance dat ze hier broeken hebben van het operatiekwartier.

 

 

Woendag 19 februari 2014

 

Vandaag was het weer wreed wat voor vragen ik hier krijg. Meestal wel of ik al getrouwd ben en of ik al kinderen heb. En dan zeiden ze dat ik goede heupen heb om natuurlijk te bevallen. De Rwandezen in het ziekenhuis hebben echt geen gène wat betreft doorvragen.

Ik stond de kant waar vooral de vrouwen liggen die Gyneacologische pathologieën hebben en net bevallen zijn/een keizersnede hebben gehad.

De dokter kwam binnen en zei men naam en kneep me toen in men zij/heup. Amai, ik was super verschoten dat ik niet wist wat ik erop moest zeggen. Maar leuk vond ik het niet. Dat is iets dat ze niet meer bij mij moeten doen...net zoals het handjeshouden...zeer 'awkward' voor mij! (PS het was een vetrolletje, nog schaamtelijker…!!!)

Bijna 2-3u achter een dokter gelopen voor zijn ronde. Echt saai!!Ik heb dan enkele wondzorgen gedaan, er was zelf iemand bij die er al 2 maanden lag met een wonde van een ontstoken keizersneden...maar echt 2 maand is heel lang! Er kwam toen iemand binnen van de US. Ze zei dat ze een infectie...madam was. :p Maar toen zei ze tegen mij waarom ik die wonde op die manier verzorgde. Ik stond met men mond vol tanden, ze gaf me een schuldgevoel dat ik het niet juist deed. Maar ik vertelde dat het de 1e maal was dat ik deze wondzorg deed en dat ik een student was vanuit België. Dan sprak ze met de vpk waar ik bij stond over steriliteit. Achteraf gaf ze me een goedkeurend woordje, dat ik toch goed deed op de manier dat het hier kan...oef!

In de namiddag werd er medicatie gegeven IV, maar vooral was het PO, dus hadden we niet veel werk. We hebben dan maar het materiaal afgewassen en toen moesten we deze brengen naar een andere afdeling. Ik had al een hele dag bijna niets gedaan en het ''lange'' afstand stappen deed deugd. :p

Daarna moest iemand de taken opschrijven voor de nacht. Maar niet dat ik ermee kon helpen bij deze administratie. Heel stom, want ik heb er dan gewoon naast gezeten tot het tijd was om te gaan. Toen we vertrokken zijn we Adeodatus nog tegengekomen. En hij vroeg ons of we religieus waren. Neen, niet echt. En dan begon hij precies het christendom te verkondigen. Hij vertelde over al het goede dat het inhield, dat we de bijbel moeten lezen en hoe je moet bidden. Ik heb er wel respect voor, zeker omdat hij zijn verhaal vertelde over de genocide. Hij was 13 jaar en was de oudste. Hij had een jongere broer en zus. Al zijn familieleden waren dood. Hij is er goed en gezond uitgekomen en het feit dat hij als kind geen miserie heeft meegemaakt (zoals armoede, drugs, alcohol), dankt hij aan God.

We zijn nog naar de markt geweest en hebben fruit gekocht. Het was echt heel goedkoop. Dus hebben we maar genoeg van alles gekocht. En we hebben voor het eerst wortels gekocht,..mmm!

Tot onze verbazing hebben we nog een nieuw restaurantje gevonden. Ze serveren ook een buffet en toch iets anders dan in Centre Saint-Joseph. Dus nu hebben we in plaats van 2 plaatsen om te gaan eten, er 3. Wat een vreugde!

 

 

Donderdag 20 februari

 

Vandaag op de afdeling was er een bevalling en ik heb geprobeerd de zorg van de baby op mij te nemen, behalve het aspireren. Ik heb de baby medicatie gegeven en dan aangekleed. Dit vind ik toch het leukste van alles. Want je moet hier de baby in doeken wikkelen en dan zien ze er zo schattig uit!

Maar wat me hier wel opvalt en mooi is, is dat de vrouwen hier liggen pijn te hebben, te schreeuwen en te huilen terwijl de vroedvrouwen zeggen of ze zelfs slaan (!) dat ze zich moeten vermannen. Allemaal zien ze af. En ik vind dat een bevalling er verschrikkelijk pijnlijk uitziet. Zeker wanneer ze je dan inknippen zonder verdoving. Maar wanneer de baby er is en alles is in orde, wanneer ik de baby heb verzorgd en ze dan uiteindelijk aan de mama mag geven, is toch een mooi moment dat je hier kan beleven. De hysterische mama’s uiteindelijk te zien smelten bij hun baby.

Wanneer er een keizersnede is en wij de baby verzorgen, moeten we de baby uiteindelijk bij de mama brengen op de vrouwenkamer. En ik mocht de baby naar daar dragen, dat vond ik nu eens zo leuk!

Het moment dat me toch bijblijft van deze dag is dat toen ik een baby aan het aankleden was, de baby aan men haar trok en niet los wou laten! Maar ach, het was een prachtige, schattige baby. No worries :D

 

Soms voel ik me hier wel op een of andere manier machteloos. Sommige vrouwen zien veel af en je kan niets voor hun doen. Als ze dan een pijnlijke wee hebben en schreeuwen (wat ook gebeurd bij een inknipping), dan oftewel slaat de vroedvrouw de vrouw oftewel wordt ze streng terecht gewezen.

We brachten na de bevalling de vrouw naar de kamer in een rolstoel met houten wielen. Op die kamer stonden ongeveer 10 bedden. En het lag er zo vol dat iedereen met 2 in een bed lag met hun baby. Het probleem was nu dat deze vrouw geen bed meer had. We moesten rondvragen bij wie ze nog mocht liggen. Uiteindelijk heeft iemand zich opgeofferd om haar bed gedeelte af te staan.

Week zonder veel elektriciteit

Maandag 10 februari 2014

Vandaag is het terug stage. Maar het begin van de maandag was echt hel !! Het begon al met een grote staff-meeting. We waren heel moe van het weekend en we hebben daar 2 uur zitten knikkebollen want het was allemaal in het Kinyarwanda. Daar hadden we dus niets aan.

Toen was het dokterronde op de afdeling en waren allemaal de verpleegkundigen spoorloos. Dus de dokters werden kwaad toen ze afkwamen. Ik moest bij een verpleegkundige staan met weinig patiënten en geen wondzorg. Dus ik heb heel de ochtend achter haar gelopen, niets doen. Niet dat zij veel te doen had. Ze ging met mensen gaan babbelen, naar de wc of belde meermaals. En ik volgde haar als een dom gansje.

In de middag hebben ik en Siska vlug onze papieren bij de immigratie gebracht en dan vlug terug naar stage. Maar in de middag was er nog minder te doen. Ik bleef weer wachten op werk, maar een halfuur voor tijd zei ik “foert” en ging naar Pediatrie waar Siska werkte. Daar kon ik nog wat administratie zien wat wel interessant was. Ik heb niets gedaan deze dag en dat voelt zo frustrerend maar wat me nog het meest verbaasd is dat het zo ongelofelijk vermoeiend is om een dag niets te doen...

Voedseluitdeling

 'S avonds was er pediatrie voedseluitdeling van een bepaalde organisatie. Dit was echt zeer mooi, als je weet dat er veel kinderen en ouders uitgehongerd zijn.

Dinsdag 11 februari  2014

Oeioei…we namen de taxibrommer zoals iedere ochtend maar deze deed toch een rare toer. Ik kon er niet echt mee lachen. Hij moest gewoon de hoofdweg volgen tot aan het ziekenhuis. Neen hoor! Hij rijd een rondje rond de kerk. Staat daar even te wachten. Ik maak me natuurlijk kwaad want hiervoor betaal ik niet extra en ik moet op tijd komen. Dan start hij weer en is weer op de hoofdbaan maar hij keert terug en slaat dan een zandwegje in. Uiteindelijk zijn we er wel geraakt maar ik vond het raar en niet tof wat hij deed. De volgende keer pak ik gewoon een andere taxi, er zijn er hier toch genoeg.

Vandaag was het kleine staff en weer heb ik zitten knikkebollen...super ambetant! Het is zo vermoeiend om wakker te blijven, want je verstaat er niets van en zit er maar te zitten.

Gelukkig stond ik vandaag op een betere zaal. Ik mocht al de wondzorg doen van de vpk. Alleen ging ze samen met mij het materiaal halen en liet me toen alleen. Gelukkig had ik het 1x eerder gezien en kon ik wat improviseren om een verband aan te leggen. Maar makkelijk was het niet. Ik mocht ook draadjes uitdoen bij een man met een geamputeerd been. Heel lastig met een scheermesje om die kleine draadjes door te snijden.

We hadden in de middag weer ons boterhammen mee en vonden beiden dat een pauze van 2-3u wel hééééél lang was. We zijn op onderzoek gegaan in het ziekenhuis en vonden een kamer met zetels. Wauw, we zijn ons er gaan zetten en zijn in slaap gevallen. :) Ochja...

In de namiddag heb ik IV medicatie gegeven. Deze moest je in bolus toedienen aan de ingang van de katheter, zonder ontsmetting. Ik deed men best, maar bij de patiënten deed dat toch pijn als die vpk het te snel inspoot. Ik probeerde het zo traag mogelijk te doen. Na de medicatie heb ik die vpk niet meer gezien. Ik heb dan ongeveer 2u lang in de verpleegpost gezeten met de enige vpk die nog over was. We hebben gebabbeld. En hij zei dat het vaak zo was dat er in de namiddag echt geen werk is. Gelukkig had ik een artikel mee voor men bachelorproef.

S' avonds gaan eten in Centre Saint Joseph, en het meisje dat er werkt noemt Ange.

Afrikaans buffet

 We beginnen elkaar wat te kennen, we komen er tenslotte bijna iedere dag om te eten door gebrek aan iets anders. In een zijgebouw was er aerobics aan de gang iedere dinsdag. Het zag er leuk uit.

We merkten voor het eerst dat als het donker was, er door de regen een meertje had gevormd langs de kant van de weg in het hoge gras. En we hoorden veel dieren geluiden maken. Toen we er langs stapten, gelukkig hadden we ons gsmlicht aan, want we verschoten ons dood van al die springende kikkers. Ze hadden heel speciale kleuren, heel anders dan bij ons.

Woensdag 12 februari  2014

Het regende superhard heel de nacht en er was een superluide, harde donder. Ik heb echt slecht geslapen en ben veel wakker geworden. Zo mottig dat ik me voelde! En de dag begon ook al goed. In Siska haar kamer lekte het plafond en we hadden de nonnentjes geroepen, maar ze kwamen niet af. We dachten dat we te laat op stage zouden komen maar gelukkig vonden we 1 motortaxi die wel in de regen reed en ons beiden 1 na 1 kwam ophalen. We kwamen 5 na 7 aan, en allebei hadden we schrik om een slechte indruk na te laten omdat we te laat waren... Wel dat was dus niet het geval. Om 40 na, kwam de eerste persoon binnen in de verpleegpost en moest hem nog gaan aankleden. Blijkbaar zijn uren hier superlaks, zeker wanneer het regent.

Ik zie vandaag pas dat de zeep die iedereen gebruikt om zijn handen te wassen, eigenlijk “Window cleaner” is...

Vandaag heb ik voor het eerst in een week en een half, parameters genomen. Ze zeggen wel dat ze het iedere dag nemen, maar blijkbaar toch niet. Ik heb weer goed kunnen oefenen bij veel wondverzorging.

Er was een oude wonde dat wit zag op een man zijn voet. En ik kreeg de taak om het loszittende vel los te snijden. Ik heb lang bezig gezeten en op zich was het heel interessant maar stinken jong! Stinken!

Ik kwam de dokter tegen waarmee ik in het operatiekwartier had gestaan tijdens de hernia operatie. Hij riep me bij zich en zei ‘Liesbeth, jij assisteert me!’…ok. Dokter Ahadi stond die middag in de kamer ‘Minor Surgery’. Daar gebeurden kleine operaties. De eerste was een vrouw waar een slang in haar vinger had gebeten en dat nu deels afgestorven was. Dus ik hielp de dokter met de amputatie van haar vinger. Wauw! Ik was er zo van onder de indruk!

De manier dat ze hier gebruiken om extra materiaal te steriliseren is gewoon alcohol op doen en in de fik steken. Op zich niets mis mee. J

Daarna geholpen bij een volledig gips aan te leggen. Er ging normaal nog iemand komen, maar de vpk zei dat ik kon gaan eten.

We zaten aan de zijkant van het ziekenhuis te eten en opeens komt de dokter naar me toe en verteld dat ik gevlucht was, voor de grap. Hij kwam bij ons wat staan babbelen. Hier is de relatie tussen vpk en dokters veel aangenamer dan in België.

In de namiddag een kiloïd (littekenmassa) verwijderd bij beide oren, een man verlost van een pusophoping in het been, een vrouw verlost van “veru plantaire” en een baby met een femurbreuk gegipst.

En s’ avonds had ik last van een kikkerfobie. Overal sprongen ze en opeens zat er zo een dikke pad/kikker ons op te wachten en hij zat ons zo aan te kijken van: ‘Op die ga ik eens springen’. Dus ik en Siska zijn er met een grote boog omheen gelopen...

Deze avond, weer geen elektriciteit…

Donderdag 13 februari 2014

Oh no!!! Ik sta juist op en wil de gordijnen open doen…wat zie ik daar. Een reuzenkever! Wel 5 cm groot! Ik ben koelbloedig gebleven en nam een wijs besluit: die kever mag niet in mijn kamer blijven. :p Dus ik nam mijn lege doos van Pringels chips en zette die over de kever. Dan zat ik vast, dus riep ik Siska om hulp. Samen hebben we de kever naar buiten gebracht. Dit is wel een goede manier om wakker te worden, desondanks wil ik het toch niet iedere dag meemaken.

Opnieuw een grote staff-meeting. En de man die vpk instumentist-assistent was in het operatiekwartier zat naast me. Volgens mij heette die Olivier. Hij zat naast mij en ik had het pas door toen hij iets tegen me zei, zo na 20 min of zo. Hij kon niet stilzitten en legde 2x zijn arm op de bankrug achter mij. In België is dit een cliché van een versiertruc, maar hier??? Alleszins een grappig verhaal achteraf. J

Ik viel niet zo gemakkelijk in slaap deze keer (YES!!). Misschien omdat ik goed had geslapen?

Op de afdeling volgde ik de dokters, waaronder die grappige, kleine chinees met het grappige haar (precies een patertje). En dan was er veel wondverzorging. Ik deed de mevrouw met de gangreen tenen en een meisje dat gisteren aan haar femurfractuur was geopereerd (9j). Ze was heel bang en huilde, maar ik suste haar en hield haar hand vast (ik kan immers niets zeggen, want ze verstaat me toch niet), ze was blij dat het geen zeer deed. Dan een baby van 1j met een vinger waar er vlees vanaf was tot op het bot, een jongen met een schel vlees van zijn vinger waar ik ampiciline poeder op moest doen, de man met de oude wonde aan zijn voet dat wit zag, de man met een schel vel van zijn voet,..

Ik heb Fanny (de vpk waar ik al heel de tijd mee rondloop) geholpen met de materiaal te kuisen, ik droogde af.

Materiaal afwassen

 In de middag liep er een jongentje van nog geen 2j alleen rond. Hij kwam van pediatrie vertelde Siska en zijn mama kwam nooit naar hier en hij was ondervoed. Siska heeft hem een koek gegeven en dat was heel schattig! Ze vertelde dat ze hem Kabouter Wesley noemde, omdat hij altijd kwaad keek naar haar. Maar nu met de koek was het toch anders. In de middag was ik al te vroeg op de afdeling en Abel (vpk) kwam ook af en legde hem neer op het bed. Ik heb nog nooit iemand zo snel in slaap zien vallen, snurken en met zijn ogen open slapen...speciaal!

Daarna medicatie gegeven. Weer dat kleine meisje met de femurbreuk, ze had pijn maar ik heb heel traag ingespoten en ze lachte weer :). In de middag heb ik veel vpkdiagnosen gemaakt en geleerd hoe ze het hier aangeleerd krijgen, toch wat anders dan in België.

‘S avonds Siska gaan halen om naar huis te gaan. Maar ze was nog druk bezig. Ik zag het kleine jongentje van in de middag terug en heb wat onnozel gedaan. Dan kon het wat lachen. Maar ik draaide me om en het was verdwenen. Ik keek wat rond en aan de achterdeur zat het alleen, met een pruillipje met een nietje in zijn handen. Ik zette mij naast hem en probeerde wat contact te maken. Je zag wel dat het jongentje veel alleen moest zijn. Uiteindelijk kreeg ik het aan het lachen en speelden we wat tezamen. Toen er een auto passeerde riep het ‘bugaga’ (of zo iets), dus ik nam een papiertje en tekende er een auto op. Hij was dol op dat papiertje. Siska kwam erbij zitten en samen gaven we hem veel aandacht. De mensen die passeerden staarden ons aan en lachten vriendelijk. Uiteindelijk deed het pijn om door te gaan en het kindje daar te moeten achterlaten, waar bijna niemand naar hem omkijkt. (zelf de vpk niet!!)

Het was al laat en zijn gaan eten in Chez Admin, dat is niet afwisselend, altijd hetzelfde: frieten met een brochette en sla (wat eigenlijk gewoon veel ajuin is, dat eten ze hier met hopen!).

Opeens begon er iemand met ons te babbelen. Omdat de elektriciteit door al het regenen vandaag al veel was uitgevallen zag ik hem niet goed. Dus ja, ik dacht dat ik hem niet kende. Verkeerd gedacht! Het was dokter Ahadi (sam)! Hij kon het niet geloven dat ik hem niet herkend had…aargh…schaamschaam!!! Maar we hebben daarna goed gebabbeld en hij heeft ons getrakteerd :) Ondertussen heb ik hier al de 2 bekendste Rwandese bieren gedronken: Primus en Mützig.

Siska geeft een koek

Zij willen graag op de foto

Pauze van 2u, soms heel lastig

Bwaja, als er geen werk is ...

Adminnistratie: VPK diagnosen

Uitzicht vanaf het ziekenhuis

Op pediatrie

Vrijdag 14 februari 2014

Uitslapen, want vandaag hebben we congé. De planning is: stageopdracht maken…maar helaas geen elektriciteit voor huiswerk te maken omdat de laptop leeg is. Dan maar naar Centre Saint Joseph gegaan om een planning op te maken en uitstappen te plannen, mails te sturen, laptop op te laden, beetje huiswerk te maken, en een filmpje te maken. Dat filmpje was voor een vriendin van Siska. Zij was jarig vandaag en we hebben iemand ‘Gelukkige verjaardag’ laten zeggen, hilariteit! S’ avonds een filmpje gekeken met de laptop van Siska, die nog batterij had. En nog steeds geen elektriciteit...

Gisteren hadden we een andere dokter leren kennen in Chez Admin en die wou deze avond iets gaan drinken. Geen probleem. Eerst was het gesprek met Renée leuk, maar daarna deed hij een beetje raar over dat we geld moesten inzamelen in België. Siska vond dit al helemaal niet leuk, maar ik probeer dat weg te wuiven en van onderwerp te veranderen. We kunnen dat inderdaad doen, maar al de gesprekken hier over ons geld, zijn een beetje misplaatst want iedereen denkt dat wij geld genoeg hebben om de armen te helpen. Ik word er zeker door geraakt, maar ik denk dat ik deze mensen al help door in het ziekenhuis te helpen. Ik kan moeilijk/geen geld geven aan mensen. We hebben al geld ingezameld met de fuif die we hebben gegeven en daarmee gaan we materiaal kopen voor het ziekenhuis. Dat vind ik al een goed initiatief. Ondanks ik het erg vind dat ik hier geld heb, probeer ik me erover te zetten…

Zaterdag 15 februari 2014

Lap! Het is eindelijk van dat! Enorme buikpijn en uren op het toilet gezeten! De planning was om met de nonnetjes naar de kerk te gaan om 6u15. Maar ik kon het toilet echt niet af. Dus Siska is alleen geweest, spijtig. In de ochtend was het iets beter en hebben we onze kleren gewassen en de nonnetjes geholpen. We hebben ‘Nez de l’amour’ gemaakt. Een soort koek-brood. We maakten het deed en merkte 2x dat er een beestje inzat. Ochja, deze eruit gehaald en als er nog inzitten, dat zijn dan maar extra proteïnen. Ook nog frieten gemaakt voor het eten. We zijn met de Ne de l’amour naar het gebouw erachter gegaan. Daar zitten veel oude mensen die er worden geholpen. Het is geen rusthuis maar het is misschien wel hetgene dat het dichtst bij komt. We hebben deze lekkernijen uitgedeeld. Toen begon een man, die geestelijk was achter was, te zingen. Het was lief en grappig tegelijkertijd. We mochten samen met de nonnetjes eten. En zo goed heb ik in geen tijden gegeten. Er waren veel groenten, jeeej! Er waren tomaten, sla, gekookte worteltjes, avocado’s, frieten, patatten, bananen, mayonaise. En we kregen elk een proevertje van hun zelfgemaakt bananenbier, dat was ongelofelijk lekker!!!

Vandaag hebben we elektriciteit, eindelijk! Nu kan wat werk maken.

Ik moet zeggen dat ik hoe langer ik hier ben, steeds meer moeite heb om woorden in het Nederlands te zeggen. Alle talen gebruik ik hier doorheen dus het wordt toch een beetje lastig nu.

Deeg kneden

Spelen met het deeg :p

Née de l"amour

Eten uitdelen

Weekendje Kigali

Zaterdag 8 februari 2014

Lekker uitgeslapen, bagage gemaakt en op naar Kigali! We reden er 2u30 over en dan nog een halfuur naar het CHK (de materniteit die vlak naast de nonnentjes ligt). We gingen naar de nonnentjes om Arlind en Jana te ontmoeten. Zij zijn de 2 studenten vroedkunde die ook van Artevelde zijn.

We kregen een kamer bij de nonnentjes voor 1 nachtje. We waren nog niet vertrokken of er was een super regenvlaag. We gingen vlug gaan schuilen onder een boom maar toch waren we goed nat. We waren net op weg om een fruitshake te gaan drinken bij Camelia. Jammm.. Daarbij nog een schotel met vers fruit en het was compleet!

Dan naar de apotheek want ik had nog Enterol nodig, tja diarree he. We moesten lang aanschuiven en iedereen kwam aan die kassa plakken. Ik vroeg Enterol en ze moest gaan kijken maar ze had het niet. Dan ik zo vragen naar andere medicatie tegen diarree, want ik had echt wel iets nodig. Ik voelde me even beschaamd omdat die mensen zo rond mij stonden en geïnteresseerd luisterden. Ze ging het halen en ze zei dat het per strip 5.000 RWF was, en ze vroeg of ik er 1 of 2 wou, ik denk dat dat misschien is dat niet iedereen dat volledig kan betalen. Ik vroeg om met visa te betalen. Maar iedereen stond tegen die balie en ik moest door om aan dat bakje te geraken. Maar ze schoven niet op. Dus ja, maar helemaal rond hen. Amai, zo ambetant. De dame wist al niet hoe ze mijn kaart in dat bakje moest steken dus ik deed het maar zelf. Ik zei zo: met de chip eerst. Dan moest ik mijn pincode intypen. Maar iedereen stond nog rond mij over mijn schouders te kijken. Ik pakte men portefeuille en hield die als afschermer. En iedereen begon te lachen. Maja, die moeten dat toch niet weten. Dan keek die dame zo geïntrigeerd naar het afschrift. En vroeg ze mijn gsmnummer. Ik vroeg meteen waarom ze dat nodig had. En ze zei om informatie te kunnen geven. Ik heb het maar gedaan omdat ik een rwandees nummer heb en het tijdelijk is. Siska zei dat het misschien was omdat ze die visa niet begreep. We zien wel.

We spraken af met Arlind, Jana, de 2 dokters K. en J., en 2 Zwitserse meisjes om te gaan eten in de City Tower. Daar aten we lekker Indisch eten. Daarna hebben we nog in de Bourbon Coffee iets gaan eten/drinken. En dan naar de zusterjes om te gaan slapen. We kregen nog snel een andere kamer. Want we hadden eerst een jongenskamer gehad en eigenlijk mocht dat niet, meisjes bij jongens en omgekeerd. Maar nu was er plaats bij de meisjes en we kregen elk een minikamer. Heel tof dat we hier weer zaten, want een wc die doorsjast en een lopende douche is luxueus. En al zo lang geleden!!! :D

Op weg naar Kigali

Op weg naar Kigali

Op weg naar Kigali

Buitenwijk van Kigali

Camelia Tea House <3

Als je goed kijkt zie je overdag de vleermuizen zitten, je hoort ze allesinds goed piepen overdag.

Zondag 9 februari

Het had die nacht al ferm geregend en daardoor was er geen electricteit en geen water. Wat spijtig was voor ons, want we hadden op een douche gerekend. We hadden een lekker ontbijt en ontmoette de 4 vpk uit Leuven. Zij verbleven daar ook voor een lange tijd.

We gingen  inkopen doen. We vonden geen oplader voor Siska haar fototoestel (omdat ze de verkeerde mee had) maar wel choco (klein feestje!). We kochten internet en dronken nog een drankje voor we om 10u30 vertrokken naar de Sunset SPA. Het was nog ver rijden tot in een luxe buurt. We gingen naar het juiste huis en ze lieten ons binnen. Voor het eerst kwam ik een negerin tegen die geen Kinyarwanda kon. We wachten even en toen gingen we elk naar iets anders. Ik naar de pedicure en Siska naar de facial. De pedicure was zeer leuk en voelde luxueus aan. Ze deden men nagels, een voetscrub, een voetmassage, de eelt eraf, een bubbelbadje, mijn voeten in de was (precies kaarsvet) en ze voelde zo zacht aan! Nog een kleurtje op men nagels en het was af. Ik was tevreden. Dan even wachten en ik mocht mee voor mijn facial. Het was massage en gezichtsmaskertjes. Het was heel leuk, deed heel veel deugd en was super ontspannend. Siska deed een Zweedse massage.

Na de spa gingen we terug naar het centrum van Kigali. Daar gingen we in het UCT (Union Trade Centre) Indisch eten. Wanneer we hadden gekozen, kwamen ze langs om te zeggen dat de kok weg was. Dus we moesten iets anders kiezen. Siska nam het buffet, maar het duurde een halfuur eer ze mijn hamburger kwamen opnemen en weer zolang eer ik het kreeg. Ik moest erachter zitten want ze deden niet veel. De eigenares was ook zeer kwaad op de obers dat het zolang duurde. We weten het nu dat we hier niet meer komen eten als we erge honger hebben.

Tegen 15u spraken we met Arlind en Jana af bij het zwembad van de Milles Collines. Maar het weer was al veranderd, het was niet meer zo warm en het was erg bewolkt. Maar toch zwommen we, en het was zeer leuk. Tegen 17u gingen we weg want we moesten naar de bussen in Nyabugogo. We hadden een bus om 17u30 en reden er 2u30 over. Het viel goed mee. We kwamen 2 vrouwen tegen die Laurien kende. Hoe langer we hier zijn, hoe meer mensen we tegenkomen die Laurien kende. Ze moet wel heel erg sociaal zijn :)

De lekkere fruitschotel van de Camelia

Heerlijke dag...pedicure én zwembad

Arlind

Siska

Jana

Hop, terug naar huis met de bus

We kwamen thuis maar spijtig werkte de elektriciteit weer niet. De laptop viel uit want de batterij was op en er was geen eten. We gingen soep drinken en noedels eten...helaaspindakaas. Vroeg in bed, nog wat gelezen. En toen begon het te gieten. Zo hard dat het regende! Ik dacht eraan wat ik zou doen als het plafond instortte... Niet zo een toffe nacht…

Verder 1e week stage

Woensdag 5 februari 2014

We merkte dat er een immigratiebureau was in Kibungo. We gingen er langs en eerst zeiden ze tegen mij dat men visum in orde was. Maar ze belden naar de immigratie in Kigali en daar zeiden ze om toch te veranderen, potverdorie! We moesten nog een papier hebben van de directeur van het ziekenhuis met de datum van onze stage dus terug naar het ziekenhuis. Gisteren hadden we dat al gevraagd in het ziekenhuis maar ze hadden het nog steeds niet…het gaat allemaal maar op de Afrikaanse manier…heel traag dus.

Dan maar een plaatselijk marktje gegaan. Het was zeer speciaal met een stuk overdekt. Het lag vol met groenten, fruit en gedroogde minivisjes. We kwamen Adéo (onze mentor) tegen die vroeg waarom we niets hadden gekocht… misschien een volgende keer. Dan naar huis en wat in de middag geslapen, dan een zeer rustig avondje met een filmpje en wat chips.

Donderdag 6 februari 2014

Het was een grote staff-meeting over Genexpert (om TBC en de resitente vorm te detecteren). De dokter die ik had ontmoet in het operatiekwartier legde nog wat uit in het frans omdat hij gespecialiseerd was en toen zei hij mijn naam. Ik schoot precies wakker. Hij stelde me een vraag voor heel die zaal. Ik antwoorde en hij zei dat ik recht moest staan. Iedereen moest lachen. Aargh typisch.

Op de dienst heb ik de dokter gevolgd tijdens zijn tour, het was interessant om informatie te krijgen van hem. Wondzorg gezien bij iemand die een verkeeraccident had gehad, een openbeenbreuk en een aangezicht verbranding bij een kindje van 3 jaar. Dat was echt heel erg.

Op de middag hadden we onze boterhammen mee en iedereen vond dat raar. Ze kwamen ons vragen waarom we dat deden en niet naar huis gingen om warm te eten. (Dus daarom dat het op de middag hier zo verlaten is...iedereen gaat naar huis voor 2-3h)

In de namiddag heb ik veel nieuwe mensen gezien. Veel mensen komen gelijk gewoon op de afdeling om een praatje te slaan met iedereen. Ik ontmoette Donath, hij kende Laurien van op de afdeling toen zij haar stage daar deed. En hij bleef maar babbelen over haar :)

Toen het tijd was begon het superhard te regenen. Ik ging Siska halen om te vertrekken en we dachten dat de regen niet zo erg was. Hier in Rwanda stopt al het werk als het regent. Wij van België zijn dat wel gewoon en we begonnen te lopen tot aan de poort, waar een afdakje was. Amai, dat hadden we niet verwacht, we waren kletsnat en iedereen die daar zat te schuilen lachten ons uit. Die muzungu’s toch!

Kindje van 3 jaar dat in het aangezicht is verbrand

Al het materiaal van de afdeling...extreem weinig!

Basismateriaal: alcohol met watten en een "steriel" tang

Siska geniet van de regenbui :)

Geprobeerd om stortbui vast te leggen, misschien toch niet zo duidelijk

Primus: made in Rwanda

Vrijdag 7 februari 2014

In de middag heb ik Samosa en een koude oliebol gegeten. Samosa is een klein driehoekje dat gefrituurd is en waar vlees in zit, heel lekker.

Het begon al gauw serieus te donderen, maar nog geen regen. Ik mocht op de afdeling helpen met een open gipsverband aan te leggen. Dat was heel tof omdat ik bijna alles mocht doen!