Backpacken aan de andere kant van het land

Vrijdag 14 Maart

Het schoolwerk schiet maar niet op. We hebben het gekocht medisch materiaal via de auto naar ziekenhuis gebracht. (we hadden Adeo gebeld om hulp omdat het zo onhandig was om die doos te dragen). Alle materiaal hebben we uitgetest. En we hebben dan afscheid genomen. Ik vond het nog moeilijk. Adeo vertelde over al de levens die we redden met ons materiaal. Hij zei ook dat de ETT miljoenen levens red. Maar we hebben er maar 40 gekocht. Dus bedoelt hij dan dat ze die hier meermaals gebruiken? Ik heb er niet meer achter gevraagd.

S' avonds zijn we pool gaan kijken in Chez Admin, waarschijnlijk de laatste keer. En ik zie tijdens het naar huis stappen de militairen hun plaats innemen als nachtwacht bij sommige huizen. Ik ben hier al een lange tijd maar toch vind ik de militairen met hun manchetten en geweren best wel eng. Ze zijn absoluut vriendelijk, maar toch schrikken ze me af.

Dit is maar een klein beetje van al ons materiaal :p

Zaterdag 15 maart

Een hele dag stageopdracht gemaakt. Jeeej...NOT!! Een hele dag binnen zitten, daarvoor ben ik niet naar Afrika gekomen, maar ja, wat moet, dat moet.

We hebben ons een beetje verwaarloosd, niet echt goed gegeten vandaag, geen middagmaal voor de werkende studentjes. Bwaja, honger heb ik hier toch niet zo veel.

Zondag 16 maart

Vandaag hebben we afgesproken met mensen van het ziekenhuis voor naar Lake Muhazi te gaan in Kayonza. Dit was al enkele weken geleden afgesproken en we moesten ons hiervoor inschrijven. We doen ervoor een ontbijtje in Centre Saint Joseph. We eten een lekker bord met veel fruit. Mmm.. We hadden afgesproken aan het ziekenhuis om 9u en we waren net te laat. We hadden schrik dat ze niet op ons gewacht zouden hebben. Maar alles was (zoals altijd) op de afrikaanse manier. En natuurlijk iedereen is te laat. Ze hebben een busje afgehuurd en we gaan onderweg de andere mensen oppikken. We zien zelfs Dr Samuel in zijn pjama komen zeggen dat hij niet mee gaat. Dus wie is er mee: Dr Xin (chinese vrouw), Dr Anan, Dr Thomas, Dr Maurice,  Kaneza (doet administratie op alle adelingen) en dan alle vpk van op urgence: Antoinette, Vincent (groene t-shirt), witte t-shirt, en nog een paar waar ik de naam van ben vergeten. We kwamen aan en voila, ik denk dat al dat chinees in het ziekenhuis naar hun hoofd is gestegen, want het is fototijd!! Enja de muzungu's moeten ook op bijna alle foto's.

En zo gaat het heel de dag. De dag is net een fotoshoot. We gaan kijken naar het meer. En mooi is het daar toch!! De mannen gaan erin zwemmen want het is al goed warm aan het worden. En allemaal hebben ze een zwemvest nodig. Dat komt omdat het normaal is dat de meerderheid niet kan zwemmen. We kijken en wat later gaan we iets drinken. Siska was haar aan het insmeren met zonnecrème en er was een man en hij wou ook wat voor op zijn gezicht. Siska geeft het hem in zijn hand en duwt zijn hand in zijn gezicht, hahaha!!! Hij ziet helemaal wit. Hilariteit alom!

Muzungu

We zetten ons ergens anders, in een overdekte ronde met tafeltjes. De mannen hadden nog wiskey en sherry meegesmokkeld om met hun cola te mengen. Pfff...mietjes, geef ons dat maar puur :p ! De muziek staat op en de afrikanen krijgen danskriebels. Terwijl Siska haar Jungle Speed uithaald en het uitlegt en speelt, staan de anderen te dansen. Al gauw zeggen ze dat we ook moeten dansen. Allee dan maar. :) En natuurlijk, laten we het niet vergeten, waren de foto's er weer.

Tussen het dansen door kwam het eten. Lap! Weer frieten! Maar er was ook kip, dit had ik nog niet gegeten. Ik was eerst op bestek aan het wachten, maar dat kwam niet. Dan maar met de handen eten.

We maakten nog een boottochtje en daarna zijn Siska en ik in het water gesprongen. Dat deed heel veel deugd!

Weesten zwemmen ^^

Siska kreeg nog een hele rare vraag. Ze vroegen wat ze op haar gezicht had. Want haar sproeten vonden ze raar, en dan tegen mij: jij hebt er geen? En is dat normaal? Haha!!

We zijn nog iets gaan drinken achteraf in Kibungo en ze hadden ook brochetten gekocht en we moesten er elk 2 eten. Aiai, zo taai vlees met veel vet aan. Ik voel me net een herkauwer als ik het taaie vlees eet. Eeralleer ik dat kan binnenslikken! Siska wil er maar 1 eten maar Dr Thomas verplicht haar wat om het toch op te eten, beetje kinderachtig van hem, mja. Ik probeer Dr Maurice mijn achternaam uit te laten spreken. Hilarisch gewoon want het lukt hem niet om iets te zeggen dat er maar ook op lijkt.

Het afscheid nemen was toch wat zwaar en we kregen nog smeekbeden om in Kibungo te blijven en niet naar Lake Kivu te gaan. Aja, en ze wilden nog dat we in de ochtend naar de staff kwamen om afscheid te nemen. Maar we willen morgen zo vroeg mogelijk vertrekken dus dat gaat niet gaan.

Maandag 17 maart

Vroeg op om de laatste delen van men bagage te maken. Ik was aan het twijfelen maar heb dan naar men mam gebeld en ze zei dat ik men dekens mocht weggooien om plaats te hebben. Al mijn overschotten heb ik aan de zusterkes gegeven en men dekens voor de ouderen in het ''rusthuis''. We vertrokken en hadden de bus kwart voor 9. Goed uur ^_^

In Kigali hebben we onze bagage afgezet bij de zusterkes, bij de studenten verpleegkunde van Leuven, zij hadden dit ons voorgesteld. En dan een smoothie gedronken in Camelia, nog geld afgehaald en naar Nyabugogo. Maar daar moesten we nog 1h30 wachten op de bus en het was super heet, te heet om buiten in de zon te zeten, dus zochten we naar beschutting.

Ondertussen heb ik tandpasta en tandenborstels en ook zeepjes uitgedeeld aan kinderen. Het is fantastisch als ze content zijn. Er was één kindje bij dat niet goed wist waarvoor de tandenborstel diende. Dus de mama legde het uit en dan zag je kind niet meer zonder dat de tandenborstel in haar mond zat. :D

Cute!!

We vertrokken eindelijk om 15u30 met een supergrote bus. (zo een zoals we in België hebben) Maar het verkeer stond strop, dus vond de chauffeur er niets beter op dan gewoon te spookrijden. Dat ging allesinds wel sneller, maar vonden wij wel eng.

Ik merk op in de bus dat veel Rwandese liedjes zeer religieus of romantisch zijn: bijvoorbeeld een hilarisch liedje: I’m a priest. :p

En de bus heeft echt moeilijkheden om omhoog te geraken op de heuvel (hoe verder naar het westen, hoe hoger de heuvels/bergen). Normaal met een gewone bus duurt de rit waarschijnlijk 2u45. Nu zie ik het een heeeeeeel lange rit worden, als het zo bij elke heuvel is...

Wat ingedommeld en na een uur: lap we zitten met een kotser. (Aangezien de rit van Kigali-Kibuye vol met bochten zit omdat de heuvels/bergen hoger zijn.)

Nog een beetje erna: sh*t een actieveling die meezing met de liedjes, tis gedaan met de rust...dan superscherpe bochten in de veel hogere heuvels en wat een snelheid!! Ik voel me steeds minder en minder op mijn gemak. Ik ga zelf mee in de bochten om niet van mijn stoel te vallen.

Naar de geur te oordelen hebben we nog een kotser, m.a.w. we zitten op de kotsbus, jeeeej! Het wordt steeds beter. :)

Uiteindelijk na een laaaaange rit zijn we in Kibuye. We nemen de brommertjes naar de Comoran Lodge. De weg die we ervoor moeten afleggen is echt slecht. Op sommige momenten voel ik me toch niet zo veilig, het is een pad dat vol ligt met stenen en rotsen. Eenmaal we aankomen en de logde zien: Wauw, prachtig en wat een luxe!! Ik voel me net als Jane in haar boomhut. En dan dat uitzicht op het Kivu meer... Onbeschrijfelijk!

Ons ongelofelijk uitzicht

Lekker gegeten s' avonds: ik vol-au-vent met kip en zelfgemaakte kroketten en boontjes met erwtjes en worteltjes. Zalig groentjes, super lang geleden!

Buiten zag ik op 1 muur wel 13 hagedissen. :) fantastisch de natuur hier!

Dinsdag 18 maart

Lekker geslapen in een hemelbed. Opgestaan en genoten van het uitzicht en een lekkere warme douche, het is eeuwen geleden dat ik me zo proper voelde. We gaan verder met het zotte ontbijt. Lekkere koude melk, een sapje erbij en Nutella choco... We zijn nog het ''strand'' gaan bezoeken en zitten dan op de steiger aan het water. Aaah, zalig uitzicht en met de voetjes in het water in de warme zon.

Daarna gaan stappen en op zoek naar de boot die ons naar Gisenye brengt. Het duurde 3u op de boot maar we kregen een prachtig uitzicht in ruil. Ondertussen hebben we weer een heleboel zeepjes kunnen uitdelen aan de kinderen.
 

Zeepjes uitdelen

Eénmaal aangekomen volgen we de Amerikaan die we hebben leren kennen naar de Hostel Saint Franciscus om er onze zakken achter te laten. We gaan direct weer op stap.

We komen een toeristisch kunst winkeltje tegen en daarnaast een school voor kinderen die aan allerlei soorten kunst doen. We zagen gehandicapte jongens (vooral met een geamputeerd been) op hun zitvlak volleybal spelen. Daarna zagen we jongens dansen, maar echt goed dansen! J

We kijken overal een beetje rond en gaan dan naar het Serena Hotel om daar op het strand eens rond te kijken. Siska sluit zich met aanmoediging van mij, aan bij de mensen die volleybal aan het spelen zijn. Ik doe niet mee, want ik kan dat totaal niet.

Nu het donkerder wordt, zie je het beter. De vulkaan die we al eerder zagen, zie je nu heel goed door zijn rook en rode gloed van de lava. Ik kreeg al direct wat schrik. Ik en vulkanen hebben elkaar niet zo graag. Ik informeer me bij iemand die we hebben leren kennen en hij lacht me uit! We zijn Turks gaan eten dat heel lekker was. En daarna zoek ik wat informatie op over de vulkaan, anders zie ik me hier niet goed slapen. :p

Rook en lava te zien

De vulkaan heet Nyiragongo. En de vulkaan is gekend als een actieve, niet gevaarlijke vulkaan. De vulkaan zorg alleen voor lavastromen als hij uitbarst, niet voor explosies (deze zijn het gevaarlijkst). In Gisenyi zijn de mensen veilig voor de vulkaan, want hij is ver genoeg verwijderd van de stad. De vulkaan ligt in Congo. Maar de vulkaan kan onvoorzien uitbarsten met explosies. Dit is ongeveer 15 jaar geleden gebeurd en er zijn toen veel mensen gestorven. En aangezien het zo lang geleden is, kan het weer ieder moment komen, dit is niet geweten wanneer.

Dus ergens gerustgesteld en ergens toch ook niet…

 Woensdag 19 maart

Heel wakker geschrokken door een luide rinkelende gsm. Ik had normaal mijn wekker moeten zetten maar op een of de andere manier was het die van Siska. En zoeken dat we hebben gedaan voor hem af te kunnen zetten, aangezien Siska niet wist waar ze hem had gelegd. Allee, we waren wel goed wakker.

Een goed ontbijt genomen met een omelet en fruit en voor de 1e maal echte chocolademelk. Jammm!! We zagen de Amerikaan weer en babbelde goed. Hij vertelde over de vulkaan en dan over het methaangas in het meer. Dat er mensen in zwommen, gasbubbels op hun lichaam kregen en ervan stierven. Hij kon me wel schrik aanjagen als ik niet had gelezen dat het veilig zwemmen was dicht bij de kust.

We gaan op stap in het centrum en vinden kleine winkeltjes maar niet zo veel. Opeens vonden we een standje met speciale specerijen. Maar toen zij ze dat het traditionele medicatie was. Bijvoorbeeld er was 1 zakje dat voor alle ziekten hielp, zoals diabetes en malaria. We trokken allebei onze wenkbrauwen op, dat moet je niet zeggen tegen 2 vpk. Ik kocht wat oorbellen. We stapten verder onder de brandende zon en kwamen bij het bus station. Geen idee wat er toen gebeurde, even totale chaos. Wel 10 mensen kwamen op ons af gelopen 'Kigali? kigali?', je zegt dan ‘neen’(‘oja’) en probeert door te lopen maar neen, ze klampen je langs alle kanten aan. Ik zei tegen iemand dat we voor informatie kwamen en hij was super opgejaagd en zei 'zeg maar!' en ik moest men gsm nog nemen met de naam van het stadje, maar hij vroeg het steeds opnieuw, pfff efkes geduld! Siska ging naar een meisje dat tenminste rustig was en ons hielp. Maar de mannen stonden nog steeds rond ons ons proberen te lokken naar hun maatschappij. Opeens waren er 2 ruzie aan het maken en de ene sloeg de andere en de andere had al een steen vast. We schrokken ons rot maar gelukkig stopte het. Amai, doen die altijd zo wanneer er blanken afkomen, zo overdreven!!

We stapten verder naar de grens van Congo. En voor we het wisten (we liepen ergens alleen) stonden we aan een slagboom dat het begin van Congo was. We vroegen het aan de politie. Maar ze hadden ons niet eens gezien en zowiezo dat we gewoon konden oversteken zoals deze stroom mensen. De Rwandezen die in Gysenyi wonen mogen gratis voor 1 dag naar Congo (Goma), vaak voor eten te verkopen.

Bijna in Congo geraakt

Viskes

101 stofkes

We zijn daarna naar de plaatselijke markt gegaan. Het stonk er verschrikkelijk naar vis in de zon. Ik kocht een sjaal en een tafelkleed. Het was wel onderhandelen voor een prijs en een stuk doek. Siska heeft meegedaan aan een spel. Ik weet niet goed hoe het ineen zat, maar Siska begreep het en had het spel gewonnen. Ze had wel hulp gekregen, maar dat is een detail.

Siska doet haar best :)

We hadden de plaats opgezocht en waren gaan eten in White Rock Bistro, lekkere pizza en rijst met vegitarische curry, jammm!

Daarna naar Serena hotel om te jetskiën. Het is voor beiden de eerste keer dat we dit gaan doen. Wauw, wat een kick en zo leuk!! Daarna kajakken, jeeej super!! Uiteindelijk nog een moijto aan de bar want het begint te regenen. ’S Avonds zijn we gaan eten in La Cournisch, maar dit was toch wat minder qua gezelligheid en we zaten daar bijna alleen.

Donderdag 20 maart

Vanaf de ochtend direct op weg naar de Inza Lodge. We overnachten daar die nacht, maar het is handiger als we eerst onze bagage daar al afzetten. We krijgen een safari tent toegewezen en het ziet er heel gezellig uit.

We beginnen dit nieuwe kleine dorpje te onderzoeken met een wandeling naar brouwerij van Primus en nog andere bieren. We besluiten verder te gaan stappen naar de Hotsprings. Er was een man die ons de weg wou tonen. Maar wij wilden zelf de weg vinden en gingen het wel overal rondvragen, maar hij bleef ons achtervolgen. Echt niet leuk! We probeerde die dan wat te negeren en zeiden het vaak dat hij ons niet moest volgen, dat het wel lukte. We hebben een heel schiereiland rondgelopen en zagen vissers hun netten kuisen. We moesten door een deel dat vol begroeid was en daarna langs de koeien met hun lange hoorns.

Warm baden in de hotsprings

We keerden dan terug en hebben dan maar wat geld in die man zijn handen gestoken om er toch voor te zorgen dat hij ons gerust liet. We hebben ons middagmaal in de Inzu Lodge genomen, het was speciaal maar net iets te speciaal om lekker te zijn. Siska had bananenchips met avocado met groene appel en kaas.

Tegen de avond wilden we de vissers zien uitvaren. We hadden ons aan de rand van het water gezet om alles goed te kunnen zien. Dan hebben we gezocht naar een bootje om dichter te gaan kijken. We vroegen de prijs en sommigen zeiden 150 dollar. Oeioei, maar dat betaal ik daar niet voor hoor. Uiteindelijk vonden we een oud bootje en hebben we daar veel minder voor betaald om mee te kunnen. Ik kan fout zijn, maar volgens mij was het 15.000 RWF tezamen. We gingen eerst heel traag omdat de man peddelde, uiteindelijk besloot hij een motor te gebruiken. Hij bracht ons naar een vissersboot en we mochten er zelf op. We zagen hoe de vissers lampen/vuurtjes gebruikten om muggen aan te trekken. Ze vlogen er dan tegen en vielen dood op het water, dit trok de vissen aan. De vissen heetten ‘Sambassa’. Aangezien de vissers nog 3 uur gingen wachten om te beginnen vissen, zijn we niet gebleven om het te zien.

De vissers vertrekken

Op een vissersboot wachten op de maan

Dan begon die man tegen mij te babbelen. Ik had eigenlijk niet zoveel zin in versiertrucs. Want die zie je vanaf je wordt aangesproken door een man.

- Hij vroeg mijn adres.

- Dat had ik niet meer in Rwanda want we waren op doorreis.

- Een e-mailadres dan?

- Helaas, ik doe niet aan e-mails.

- Je facebook dan?

- Mmmm… Ik heb daar al veel over gehoord, maar wat is dat?

- En heb je What’s app?

- Neen, mijn gsm is van den ouwe tijd, ik kan daar geen apps op downloaden.

Ik heb echt alle vragen van hem ontweken. Eigenlijk een beetje erg. Maar ik wou mijn gegeven niet doorgeven aan een man die ik eigenlijk niet kende. En als ik dit bij iedereen deed dan had ik nu over de 500 vrienden op facebook. Dat gaat er een beetje over vind ik.

In de Inzu Lodge hebben we nog iets gedronken. Ik zag ‘bananen wijn’ op de kaart staan en vroeg het. Helaas kreeg ik ondrinkbaar bananen bier. Ik vroeg aan de vrouw dat ik wijn had gevraagd, geen bier. Maar ze legde uit dat bananen wijn hetzelfde is als bananen bier. Daaronder op het menu stond ‘druiven wijn’, dit was wijn. Oke, ik begreep de uitleg niet volledig maar heb toch mijn bier laten staan. Ik kon het zelf niet laten om gekke bekken te trekken wanneer ik er nog eens van probeerde te drinken.

Vrijdag 21 maart

 

De ochtend begonnen met een lekker ontbijt: wafels met fruit in bananenbladeren. Ik heb al een paar souveniertjes gekocht waar o.a. bananen wijn tussen zit. Dit vond ik en op het ticket staan de ingrediënten van wijn. Dus het zal een verrassing zijn voor thuis. We gaan naar de post voor de kaartjes van Siska op te sturen en daarna naar de bank. Het is al altijd gegaan om geld af te halen met mijn visa-kaart. Maar deze keer lukte het niet. Na 4 banken te hebben geprobeerd, heb ik toch wat geld gekregen. We namen de bus naar Rugengeri (Musanga), deze stad ligt vlak naast het Volcano Parc en daar gaan we het traditionele culturele dorpje gaan bezoeken.

Onderweg (nog in Gisenyi) heb ik de WWOI graven gezien van de Belgen. Het waren er 5 die verwaarloosd zijn en overgroeid door de natuur. Dus niet zo spectaculair. Chance gehad dat we geen tijd hebben verloren door ernaar op zoek te gaan (we hadden dit gepland, maar vergeten) en chance dat we er zijn voorbij gereden en toch even hebben gezien.

We komen aan in Rugengeri en dan moeten we nog 14km met de brommer doen. We gaan op de berg om aan de rand van het Volcano Parc een klein dorpje te vinden. We worden direct door de gids benaderd en we krijgen uitleg over de hut van de koning. We hebben hierover al eens wat uitleg gekregen, maar deze uitleg is aanvullend en ook heel interessant. Hij vertelde o.a. dat de koning zomaar iemands vrouw mocht kiezen om de nacht mee door te brengen, net als veel andere meisjes. Ze moesten zich dan opmaken achter een scherm, goedgekeurd worden door de moeder van de koning en dan aan een paal staan zodat de koning ze kon keuren. De koning stuurde de vrouwen die zelfzeker waren weg. Omdat hij geloofde dat ze dan geen respect voor hem hadden en al met veel mannen had geslapen. Als de echtgenoot van de vrouw zag dat ze terugkwam zonder geschenken (die ze normaal kreeg na een nacht met de koning), dan was het voor hem duidelijk en wilde hij een scheiding.

In traditionele kledij

De moeder van de koning was een belangrijke vrouw in het koninkrijk. Zij kon de koning bij zijn keuzes beïnvloeden en koos de koningin voor hem.

We kregen van de gids traditionele kledij aan. Siska had de kledij van de koning aan, ik die van de moeder. We kregen hierna uitleg van een medicijnman over traditionele medicatie. Hij maakte een sapje van bladeren, toonde een koeienhoorn waarmee ze vrouwen genazen waarbij de melkproductie niet goed werkte. Je moest die hoorn dan in brand steken en de vrouw de rook laten inhaleren. Daarna moest je de beide borsten ermee verbranden. Dan zou na 2 of 3 dagen alles weer in orde zijn. Dat geloofde we totaal niet. We geloofden wel dat ze honing en aloë vera gebruiken tegen brandwonden, dat kan wel werken. Maar dat ze bijvoorbeeld zeggen dat die plant en die plant voor alle ziekten werken. Neen, neen, wij zijn bijna afgestudeerde verpleegkundigen en geloven veel, maar dat niet.

Daarna werden we naar buiten begeleid. Het had ondertussen geregend en even gehageld. Ja! Dat gebeurd hier ook in de hoge bergen! Ik was ondertussen al eens uitgegleden in de modder, typisch. En dan mochten we proberen met pijl en boog te schieten. Het was van takken gemaakt en door de regen glibberig. Siska schoot na een enkele keer al raak. Ik daar in tegen was maar een sukkeltje, ik was al blij dat ik de pijl kon wegschieten. Na veel gelach was het afzien snel voorbij.

Dan toonden ze ons hoe een meisje voor de trouw naar het hutje van haar man werd gebracht. Ze werd gedragen in een draagmat en rond haar werd er gezongen en gedanst en werden haar bezittingen mee genomen. In het hutje van haar man werd ze gecontroleerd of ze nog maagd was. Dus iedereen moest luisteren of het meisje huilde of niet. Dan begonnen ze weer te dansen en te zingen. Het was grappig dat iedereen hun toneelstukje zo serieus nam, dan kwam het echt over en konden we er achteraf mee lachen met de mensen.

Toen begon het weer te regenen en gingen we in de hut van de koning zitten. Daar toonden ze ons een typische krijgerdans. Dit was een dans waar de krijgers speciale kledij aan hadden en hoofdtooien gemaakt van boomslierten. Ze zongen en dansten en maakten muziek. Het was zalig!

Daarna deden ze nog een dans en trokken ze ons mee om mee te dansen. En op het einde nog een afscheidslied. Daarna was het bezoek gedaan.

Krijgersdans

We keerden terug naar Kigali met de bus en het duurde langer dan we hadden gedacht. Ook omdat we een politiecontrole hadden. Maar tegen de avond wilden we nog iets doen. Dus zijn we met de Belgen uit Kigali naar de karaokebar geweest. Maar dat is totaal niets voor mij, zo zingen in het openbaar. :p

Dan zijn we zelf nog in Kigali iets gaan zoeken en vonden we een danscafé voor jongeren. Maar we werden weer overal aangeklampt en dat maakte het minder leuk.

Het grappigste was dat als we terug naar de zustertjes gingen, we zagen dat de poort op slot was. We konden er niet door. Dus klom Siska erover om de nachtwaker te vragen het open te doen. Verder was er nog een poort en ik ging ondertussen eens gaan kijken of ik er niet door kon. En tuurlijk, die was wel open. Hahaha!

Zaterdag 21 maart

Vroeg op want we willen nog wat uit onze dag halen door souveniertjes te kopen in de markt van Kimironko. Het is een groot overdekte markt en je vindt er van alles. Van fruit, groenten, toeristen souveniers, stoffen, vis, vlees en veel winkeltjes met allerlei gerief en brol. We hebben veel moeten afdingen maar het had zijn charmes en we hadden enkele trucs om ervoor te zorgen dat ze hun prijs daalden. Toch denk ik dat we vaak te veel betalen, gewoon omdat we blanken zijn.

Kimironko markt

We zijn op ons gemak nog een laatste maal in de Camelia gaan eten. Het was super lekker en voor we het vergaten hebben we nog een foto gemaakt voor in de flair :p

Flair foto

Daarna was het al laat, door het lange wachten in het restaurant. We maken gauw onze bagage en hopen dat ze niet teveel wegen voor op het vliegtuig. We zorgen dat we flink op tijd waren en maar best ook want het vliegtuig vertrekt op tijd, maar de het personeel werkt wel op z'n Afrikaans. Ik probeer nog men Rwandees geld op te doen in de tax-free zone en drink nog een koffie. Tegen dan mogen we op het vliegtuig. We zitten aan de nooddeur en hebben extra voetruimte, YES!! We passeren niet (zoals in het heengaan) langs Uganda, maar gaan direct naar Ethiopië. Daar moeten we weeral 4u wachten maar we vullen ze op door onze foto's te ordenen. We hebben dorst, maar hadden er niet aan gedacht nog geld over te houden. We konden nog 1 flesje water drinken met de centjes (euro) die we nog hadden zitten ergens. Weer op het vliegtuig en we merken dat we niet naast elkaar zitten maar juist totaal de andere kant van het vliegtuig. Gelukkig wil de man naast me verhuizen. Na al dat rondlopen hebben we gemerkt dat we geen plaats meer hebben om onze handbagage te zetten op hun plaats. Dan maar aan onze voeten: m.a.w. We hebben totaal geen plaats meer om onze voeten te zetten. Bwa ja... We vliegen gedurende nacht en het is zo moeilijk om in slaap te vallen ondanks je wel doodmoe bent. Echt raar. We landen nog eens in Parijs en hebben daar een vliegtuigcontrole en dan op weg naar Brussel.

Zonsondergang

Op weg naar huis

7u45 We zijn er. Pfff, eindelijk, ik haat vliegtuigen en het lang onderweg zijn. Ik stap naar de uitgang en sta buiten. OMG!! Ik zie mezelf wolkjes ademen. Zo koud!! Ik dacht echt: ''ok, we keren terug!''. Maar dat ging al niet meer want al die mensen die achter me liepen, dwongen me verder te lopen. Nog bagage gaan halen en dan naar de uitgang. Ik hoor al direct men mam roepen. Ik stap op ze af en denk 'niet emotioneel worden'. En ja lap! Al huilend omarm ik men ouders. Pfff, typisch dat ik men tranen niet binnen kon houden. :D

Ik neem afscheid van Siska en ga naar huis. Doet toch even raar haar niet dichtbij te hebben.

Thuis eerst wel wat opfrissen want ik ben moe, mottig en ik stink :p en dan komt de familie voor een lekkere brunch. Jammie al dat lekkere eten!!  Ik kan dat met mijn verkleinde maag niet allemaal eten, dan maar overal kleine stukjes van nemen. :) Het leukste van al: koude melk! ^^

Voila, dit was men avontuur in Afrika. Ik vond het super ervaring en zou het zo opnieuw doen. Ik raad het iedereen aan, want het is een unieke kans.

Ik vond het bijhouden van een blog vermoeiend en ik moest mezelf er soms echt toezetten iets te typen. Maar ik ben blij dat ik het heb vastgelegd. En hopelijk hebben jullie er ook iets aangehad.

Groetjes
Murabeho

Liesbeth

Laatste stage week–Pediatrie

 

10 maart
Verschrikkelijk moe, ondanks goed geslapen, maar gewoon niet genoeg.
Ik erger me aan de vpk waarmee ik sta. Ze is heel de ochtend aan het wachten op de dokter. En 10 minuten voor de pauze zegt ze tegen me dat ik het hele transmission boek moet invullen. Aargh, het eten moet dan maar nog een uur wachten.

Na de middag moet ze even meelopen met de dokter bij 5 patienten (niet eens allemaal) en is ze aan het puffen! Ze zit al heel de tijd op haar gat en ik moet alle medicatie geven. Bij een patiëntje merk ik dat de mama zegt dat de IV lijn niet goed meer zit. Ik zeg het tegen de vpk. En ze zegt om de medicatie toch te geven. Ik probeer maar zie zo de huid opzwellen. Ik ga terug en zeg tegen de vpk dat het niet gaat en er een nieuwe IV lijn nodig is. Ze zegt dat ik het IM (intramusculair) moet doen. Ok, maar ze wil wel kijken. Ik stel nog enkele vragen voor plaatsbepaling. En de hoeveelheid is 6 ml. Ik weet dat je op 1 plaats bij een volwassene 3 ml mag inspuiten (dacht ik). Maar ze wil dat ik die 6 in een keer erin spuit! Ik doe de inspuiting. Begint ze te flippen want ik doe het te traag, ik moet snel inspuiten???!! Say what? Ze zei dat het was om de kinderen geen trauma te bezorgen. Maar een snelle inspuiting doet wel veel zeer! Ik weet niet veel over inspuitingen bij kinderen, maar dit lijkt me toch raar, 6ml en snel inspuiten? Toch eens opzoeken, want dat is toch heel raar!

De vpk geeft me alle taakjes die zij krijgt van de dokter. De papieren van interne transfer zijn op en ik moet ze gaan zoeken op urgence. Ik kom er toe en ik zeg wat ik zoek tegen een dokter, maar ze zijn ook op. Dan komt Dkt. Thomas en hij vraagt wat ik zoek. Hij neemt me ook mee en ziet dan ook dat ze op zijn. Dan komt er een vpk die vraagt wat ik zoek. Ik zeg ondertussen dat ze op zijn, maar niet luisteren, me weer meenemen en zien dat ze op zijn. XD
Dus neemt hij me mee en kijkt in alle bureaus van de dokters, nergens geen. Tot hij in het bureau van Dkt. Sam staat. Hij krijgt 2 papieren en dan ziet Sam mij staan. Dan krijg ik nog 2 extra blaadjes...precies omdat ik het ben, ik meer krijg. Ik ga terug naar Pediatrie en ik zie Dr Didier en de vpk buiten staan. Ze vraagt of ik het heb gevonden en ik zeg ‘uiteindelijk’. Maar ze keek me aan alsof ze met haar ogen zou draaien. Ik dacht in men eigen, ga ze dan zelf gaan halen dan ben je content, maar neen dat doe je niet, stuur de student maar (niet dat ik het erg vind, ik heb graag werk, liever dat dan gewoon op een stoel zitten en wachten tot je naar huis mag).

Daarna duwt ze een fiche in men buik en zegt ze dat ik een moeder met haar kind naar de afdeling chirurgie moet brengen. Dat doe ik en de vpk daar is heel onbeleefd en negeert me eerst. De moeder is me wel dankbaar dat ik ze heb begeleid.
Daarna nog een laboresultaat gaan halen voor haar.

Er is een kind met een salmonella thyphoïd en er is  kans op buikperforatie, zeer ernstig dus. Maar de familie wil graag de tradionele medicatie gebruikten. (klap tegen men hoofd: stom!) Gelukkig heeft de dokter ze overtuigd om te tranfereren naar Kigali CHUK. Later komen de chinesen (Dkt Li en nog een) ook naar dit meisje om een eventuele operatie te bespreken. En dan denk ik doe grappig dit wel is om 5 talen te horen door elkaar. De chinezen spreken chinees tegen elkaar. Vpk en Eric Kinyarwanda. Ik en de vpk frans. En ik, Eric en de chinezen engels. En ik denk ik het nederlands.

Ik moest voor de vpk vertalen in het frans en dan babbelen tegen de chinezen in het engels. Wel even de taalknop omschakelen. Het strafste vind ik nog dat de vpk een uur voor tijd verdwijnt en mij alleen laat. En als ik weg ga wanneer het tijd is dan  zie ik haar uit de kleedkamer komen en me een goede avond wensen. Ik was toen wel even kwaad. Waarschijnlijk had ze daar liggen slapen op het bed, zoals ik haar al eens had zien doen toen Siska daar stage liep.

Siska had ook een amebtante namiddag gehad. Bij haar waren er studenten gekomen die haar werk afpakte en haar veel uitlachten. We hebben inkopen gedaan en pasta proberen maken, dat mislukte.

 

11 Maart
In heel de ochtend was er maar weinig medicatie te geven en dan moesten we wachten op de dokter voor we met iets konden beginnen…
Uiteindelijk 10 min voor tijd komt de dokter (draai met men ogen!) tsssss, typisch.

Vandaag was iedereen zeer nieuwsgierig. Ik had boodschappen op men hand geschreven en iedereen vroeg wat er stond, ik had mijn medicatieboekje mee en iedereen moest dat ook zien.
in de namiddag was er geen werk, maar ik mocht Siska gaan helpen.

Maar op materniteit was het ook rustig dus ben ik vlug naar het postkantoor gegaan en heb mijn kaartjes verstuurt. Ik heb zelf meegeholpen om de postzegels erop te plakken want het duurde me te lang. Het ging 3 weken duren zei hij. Aiai, dan ben ik al thuis.
Ik ben nog naar materniteit teruggegaan. En ik kwam binnen op de Salle d'accouchement en er zat iemand die ik nog niet kende. Ze heette Solange en ze zette grote ogen op en zei dat ik heel mooi was. Ik moest zelf ronddraaien. En dan zei ze dat ik net Rwandees was en een mooie kont had. En iedereen kwam kijken en ze ook nog dat mijn benen super waren... Schaamrood verscheen op men kaken, zoiets had ik nog niet meegemaakt.
Later in de kleedruimte stonden er ook veel vrouwen van materniteit en Chantal zei dat ze over mij aan het praten waren en dat ze vonden dat mijn benen mooi waren.. Ik keek heel verlegen want ze lachten allemaal. Amai, het is complimenten dag zeker...

Ik ben dan nog naar de kapper gegaan voor een meer Afrikaanser kapsel. Ik heb vlechtjes in men haar laten maken en het ziet er super uit! :D

12 Maart
Wauw, dit had ik nog nooit gezien maar een vpk hielp een kind in een goede houding ter preventie van wonden. Super! Daarna zie ik mijn naam op het takenblad staan…oooh ik sta er tussen :)
Ik heb veel geleerd over de behandeling van malaria en de medicatie Quinnine. Ik heb daarna zelf de medicaties moeten geven en het plannen van de behandelingen.

We hadden een afspraak met Adéo voor onze eindevaluatie. Maar hij was te laat en dan hebben we maar op urgence gewacht. Ik ben daar te weten gekomen dat ze in het Kinyarwanda ook ‘oma’ en ‘opa’ zeggen tegen de grootouders.

Adéo is dan heel laat toegekomen en de evaluatie duurde heel lang. En dan helemaal onverwacht vraagt Adéo een fotoshoot! Haha! Adeo had wel 3 outfits, met en zonder stethoscoop. Toftof.

 

Het was al laat en we zijn nog snel naar kledingwinkel gegaan voor ons bestelde kleren. Het moest nog ingenomen worden dus nog wat wachten. Ik was toch niet helemaal content van de decoltée. Maja swoit. En dan viel de elektriciteit nog uit, ik heb wat bijgelicht met men gsm.

Mmm… en dan voor de eerste keer vis gevonden. Het waren geen frieten maar gebakken patatjes met een visbrochette en kool en worteltjes. Jam! Spijtig dat we dat nu pas vinden, in de laatste week.

 

13 maart
Hop hop! Naar kigali voor medisch materiaal en naar immigratie voor te kijken of onze visums er zijn. En jeeej! Een week voor we vertrekken zijn ze in orde! Eigenlijk mogen we nu pas beginnen met onze stage. Gelukkig hebben we van Adéo mogen werken zonder visum.

Op de middag zijn we chinees gaan eten en we zijn Jeroen tegengekomen met zijn vrienden. (Dat is ene die er ook was bij de zustertjes in Kigali en die we vorig weekend in het jeugdhostel zijn tegengekomen). Omdat het al laat was zijn we vlug wifi gaan zoeken in de Bourbon Coffee. Via de hulp van een aziatisch meisje konden we op haar laptop het papier terug vinden met de prijzen van het materiaal. En nog een goede smoothie gedronken met een stukje taart…mmm verwennerij!

We hadden nog moeite om de apotheek te vinden. Maar eenmaal daar bestelden we alles. Het moest wel in cash zijn dat we betaalden. Dus ik ben (gelukkig maar 20 meter) naar de ATM (geld uit de muur) gegaan en heb 500.000 RWF afgehaald. Meer lukte niet, want volgens mij had ik alles dat de machine had, eruit gehaald. Met een portefeuille die niet meer dichtgeraakte stapte ik snel terug. We kochten voor het ziekenhuis: 3 glucosemeters, 2 hemoglobinemeters, 4 bloeddrukmeters, 40 endotracheale tubes, 25 plakkers-rollen en 1 vaccuum extractor. En dan moesten we met een grote kartonnen doos op de bus.

Ik had muziek bij en met onze oortjes zongen ik Siska mee. De man naast mij tikte op mijn schouder en zij dat ik er gelukkig uitzag met mijn muziek. En of ik wel niet in een koor zong. Dat was hilarisch omdat ik net nog meezong met 'deze neger gaat zo hard' van de Jeugd van tegenwoordig. XD (Ik kon daarmee meezingen want ze verstaan ons toch niet ^^)
In het terugkeren heb ik ergens – geen idee waar – SOS kinderdorpen gezien. Prachtige organisatie!

Kinderen helpen gezond te worden :)

Zondag 2 Maart

Vandaag is het een schoolwerk-dag...bweu!! Niet veel interessants te melden.


Maandag 3 Maart

Het is vandaag men zusje (Ellen) haar 19e verjaardag en tergelijkertijd mijn eerste dag stage op pediatrie. Ik volgde de dokter bij zijn ronde en zag wat voor zware ziektes de kinderen hadden. Er waren er veel met malaria, tetanus, leukemie, malnutrition, hydrocephalie,... Ik vind het toch zo erg om de kinderen te zien afzien.

Ik gaf medicatie aan kinderen. Maar ze hadden allemaal schrik dat het pijn zou doen, dus spoot ik het heel traag IV in en masseerde ik boven het infuus de ader. Dan hadden ze minder pijn. Het deed deugd dat ze verbaasd waren dat het geen pijn had gedaan. Ik voelde me super; missie geslaagd!

Na de middag zag ik hoe er infusen werden geplaatst bij babytjes. Wat me opvalt is dat ze hier prikken op het zicht. Omdat ik vaak geen aders zie bij die donkere huid, lijkt het me verschrikkelijk moeilijk. Zeker als wij geleerd hebben om te prikken op het gevoel, maar bij babys heb ik het nog niet gevoeld. Dit is dan toch een uitdaging om op pediatrie te doen. Verder begrijp ik de administratie al iets.

En er waren veel kindjes die echt met open ogen en mond naar mij aan het kijken waren. Sommigen vonden het zo raar dat ze me kwamen aanraken, dingen vragen en zelf één kindje nam een foto... Amai, dat was toch een raar gevoel.


Dinsdag 4 Maart

Geeuw...moeilijk opstaan vandaag en dan nog de wekker gemist. Wat een ochtend :(. Op de afdeling  moesten we wachten tot 11u tot de dokter er was voor de tour. Dus we konden nog niet veel doen. We, de vpk en ik hebben gepraat over vanalles.

Maar het leukste was dat op de middag Siska en ik potloden en papier hebben uitgedeeld aan de kinderen (niet de jongsten) om te kunnen tekenen. Terwijl Siska mee tekende, hield ik de baby vast. Want een meisje (van 7 jaar) was verantwoordelijk voor de baby, haar zusje en ik vond dat ook zij mocht tekenen, dus nam ik even over. Ik vond dat de baby een grappige naam had. Het was Viscuit. Maar ik hoorde een hele tijd 'Buiscuit'. :) De kinderen waren heel content. Het jongentje dat vanochtend een tetanus aanval had, zag er gelukkiger dan ooit uit. En wat mooi kunnen de kinderen
hier tekenen! Ik was echt blij dat ik al die potloden heb gekocht.

Woensdag 5 Maart

Vandaag heb ik het bijgehouden. Ik heb hier een hele lijst vol met bijnamen. Namelijk: liesbeth, liesabeth, elizabeth, liesback, betty, la petite fille,.. En ik kan maar door blijven gaan. Maar ze doen wel hun best om men naam goed uit te kunnen spreken.

Het is al de laatste dag stage van de week. Volgende week nog eens 3 dagen en de stage zit erop. Ik heb zelfstandig het hele Transmissieboek ingevuld. Dit is een boek dat de volledige dag bespreekt: welk kind, welke medicatie, hoeveel, wat uur, welke onderzoeken en welke bijzonderheden. Ik kreeg veel complimenten en heb het goed ingevuld. De rest van de dag heb ik medicatie gegeven, helemaal alleen. Want de vpk deed niet veel, ze was moe en zette zich neer op de stoel. Maar ik moest wel alles doen. Als ik het niet deed, kregen de kinderen hun behandeling niet. Echt erg van die vpk om niet samen te werken. In de middag zat ik er plots alleen. De vpk ging vroeger naar huis en het hoofd moest naar een vergadering. In België zou dit alsoluut niet kunnen en ik ben nog maar een studentje! Gelukkig is alles goed verlopen. Ik heb voor het eerst een behandeling voor malaria gegeven. Niet dat het veel inhoud om de medicatie te geven. Maar het was een nieuw soort medicatie: nml: Artesun.

Tegen de namiddag hebben we met Adéo besproken wat we kunnen kopen voor het ziekenhuis om te steunen.


Donderdag 6 Maart

Op weg naar Nyakarimbinaar Inema Art Center.  Terwijl we in de bus zitten bedenk ik me wat voor zotten hier eigenlijk rijden, en dan bedoel ik ook onze chauffeur. Er staat max 40 en hij rijd 80 door haarscherpebochten.
En pfff... ik zit naast een man die echt veel plaats nodig heeft. Hij leunt een hele tijd tegen mij en in de bochten ook, zodat ik bijna tegen de mens links van me val. Amai, zo ongemakkelijk dat ik me voel. Ik zit nog maar voor de helft op men stoel. Irritant!

De bus zet ons af in 'the middle of nowhere'. Dan maar proberen vragen of de mensen die plaats kennen, maar uiteindelijk houden we een auto tegen die ons voert.
De inema art is dicht en er is niet zo veel te bezoeken, het is gewoon een werkplaats. Siska gaat gaan wandelen en komt terug met een hele rij kinderen. We spelen met kindjes voetbal en chinese voetbal. Ze vonden het allemaal leuk. Er kwamen ook enkele volwassenen kijken, want we bevonden ons tussen de lokale hutjes op een pleintje. We waren allebei bemodderd maar het was super.

We keerden daarna terug en zijn gaan 'shoppen'. We kochten elk sandalen en zochten achter een stofje. Ik heb een kleedje laten maken en mag er woensdag achter. En Siska heeft een t-shirtje laten maken. We zien er al erg naar uit. We zijn nog in kappersalons geweest om te kijken voor volgende week ons haar te laten doen. En we vonden (ongelofelijk!) choco. Aangezien we geen beleg niet meer hadden. Al bij al een geslaagd einde van de dag.



Vrijdag 7 Maart

Weer een schoolwerkdag, wat moet dat moet! We werken heel goed aan onze stageopdracht. En 's avonds plannen we om soep te eten, we zagen er echt al naar uit. Maar het is precies als we zo iets plannen dat de elektriciteit altijd uitvalt. Gewoon boterhammen dan maar.
We kijken nog een film maar dan is het precies invasie van muggen! We pakken elk een schoen en proberen de muggen te doden. We smijten onze schoenen ernaar tegen het plafond. Maar misschien moeten we dat niet meer doen. Het plafond klinkt niet zo stevig. We hebben 3 muggen geraakt en nog zag ik er 2 vliegen.

En deze avond heeft de geest van mijn diergeliefde fotocamera, het begeven. Hij heeft het Rwanda-avontuur niet overleefd. Een minuutje stilte a.u.b.



Zaterdag 8 Maart

Goed uitgeslapen en hop op de bus naar Kigali. We gingen anders dan anders via een andere weg (met heel veel bulten in de weg), maar we kwamen er ook. We gingen direct op zoek naar het Youth Hostel, waar we hadden geboekt. Het zag er heel gezellig uit en er is gratis wifi!!! :D Luxe!

We zijn daarna naar de volleybal gegaan. We werden in Kibungo vorig weekend uitgenodigd om te komen kijken naar de nationale wedstrijd. Niet dat ik veel van volleybal ken. Maar het is Siska haar sport en ik vond het leuk om het te leren kennen. En laten we het niet ontkennen maar de mannen hun kontjes zagen er goed uit, dus ik heb me geamuzeerd. ;)
Een gebouwtje ernaast waren er jongens aan het dansen en dat hebben we ook even gezien.

We hadden al niet defig gegeten en gisteren waren we aan het fantaseren over een smoothie. Wel nu, dat hebben we gedronken in de Camellia en gesmaakt dat het heeft!

 

Vlug nog geshopt voor een nieuw fototoestel, want de mijne heeft de geest gegeven gisteren. Wel wat duurder dan in België, maar voor nog 2 weken en voor de kwaliteit, cava. Rond 17u werden we uitgenodigd door Jana om naar een concert te komen kijken in het Serena Hotel. Het begon pas om 19u en ik snapte het niet goed. Er waren vele verschillende, ondanks op het ticket er maar 2 staan. Maar het was wel heel tof, met goede muziek.

We vertrokken wat vroeger omdat we nog moesten eten en de restaurants sloten om 22u. Bij het weggaan kregen we een kado (primitieve goodiebag) : een kilo bloem om iets mee te bakken. Euhm...heel vriendelijk van hen, maar we zullen ze wel kado geven aan de nonnentjes, aangezien we er niets mee zijn. We zijn dan nog met de anderen gaan eten in de Camellia.

Siska en ik zijn daarna nog naar de Planet club & lounge geweest om haar verjaardag te vieren. We hebben ons goed geamuzeerd. Wel viel het op dat er veel oudere mannen waren en de meisjes behoorlijk weinig kleren aan hadden.
We hebben gepooled en kregen veel speeltips van de mensen die keken. Ze waren misschien wel een beetje geambeteerd omdat wij zo traag speelden.
Ik ben veel getrakteerd geweest, veel complimentjes gehad en veel 'ten dans' gevraagd. Dat streelde toch mijn ego. :)
Ze konden me niet echt gerust laten, niet op de dansvloer, niet aan de bar en zelfs niet op het wc...waar er geen sloten waren en mijn deur werd opgetrokken. Woeps, gelukkig trok ik net men slip op.


Zondag 9 Maart (Siska's verjaardag!!!)

Oeioei, heel moe. We gingen terug naar het Youth Hostel om 4u. Maar Jeroen en de Nederlander deden de deur open voor ons. En we herkenden hen meteen. We hebben nog met ze gepraat en tegen 5u lagen we in ons bed.
Om tegen 7u niet meer te kunnen slapen en op te staan voor een heerlijk ontbijt. Wel zijn we beiden doodmoe. We regelen al de kosten  en vertrekken dan naar het Inema Art Center. Het is dichtbij en heeft heel mooie kunst.

We moeten nog heel wat dingen kopen en na nog heel lang rondtjollen vinden we geen postzegels om kaartjes op te sturen, vergeten we worsten te kopen en is de pharmacie dicht, dus kunnen we ook geen medisch materiaal kopen.
We zijn het beu en keren vlug met de bus terug naar huis. Maar in het terugkeren werd ik overvallen door 2 slapers langs beide kanten.

Akagera National Park -> diertjes!!!

Vrijdag 28 februari

 

Vandaag gaan we naar Akagera!!! Maar eerst moeten we aan geld komen om de tour te betalen. We gaan naar het ziekenhuis om mijn wonde te verzorgen. De vaseline tulle die ze er gisteren op hebben gedaan plakt vast aan de wonde. Siska doet de wondverzorging en het helpt niet om het eraf te weken. Dus trekt ze de tulle eraf. Aaaaai!!! Ik denk dat de vrouw die erbij stond gezien had dat ik tranen in men ogen had, want ze zei dat Rwandezen niet huilen. Mmm…dan maar op men tanden bijten. Verschrikkelijk is een brandwonde!!

 

We kunnen gelukkig genoeg geld afhalen en gaan wachten in Centre Saint-Joseph op de gids Felix. Hij belt om 13u dat hij er staat. We zien een grote, groene jeep en hebben veel plaats in de auto voor 2.

 

We zorgen eerst dat we eten hebben voor als we daar zijn. We kopen ontbijt en dan dingen voor het avondmaal. We gaan voor het eerst iets koken, sinds we in Rwanda zijn. We vinden ook vlees. Maar de winkel ziet er wel niet zo goed uit. Het is heel warm, ligt buiten en vol met vliegen. En er ligt niet alleen vlees, maar ook een poot, een luchtpijp en de rest van de koe. Maar de gids koopt toch een stukje. Bwa, ik ga mij erover zetten, zolang dat stuk vlees maar lang genoeg bakt.

 

We komen aan in Akagera National Park en zien direct al een 1m50 lange slang weg van de baan kruipen. En ik was natuurlijk weer te laat voor een foto. We rijden verder en zien direct al een hele groep waterbuffelsstaan en daarnaast een grote groep Impala’s. We rijden nog heel de namiddag rond en zien bavianen en velvetaapjes. We zien ook overal grote termietenheuvels. Maar het is beu dat het dak dat openstaan, steeds weer dichtvalt. Ik en Siska moeten veel kracht gebruiken om het weer open te zetten. Maar met de slechte kwaliteit van de baan, met al die putten, valt het al snel weer naar beneden.

 

 

We zagen ook nog een kleine groep waterbokken. Verder zagen we enkele kapotte bomen. De gids zei dat het van olifanten waren die hier vandaag rondliepen in dit gebied. Maar we hebben er geen gezien.

Rond 19u kwamen we op de kampeerplaats. Er stond al een tent van 3 mensen van de USA (waarvan 2 vpk). We zetten onze tent op en maken eten. Het heeft tot 21u geduurd eer we konden eten. We hadden tegen dan een prachtig kampvuur en verschrikkelijke honger. Het was heel lekker, Felix had dat goed gedaan (natuurlijk hebben we wel meegeholpen).

 

 

We hebben dan allemaal nog aan het kampvuur gezeten en gepraat. Het was gezellig. En zeker met die prachtige sterrenhemel daar.. Helaas kan je deze niet op foto zetten, ik heb het toch geprobeerd maar het werkt toch niet. We hadden geluk want er was een klein gebouwtje met een wc en een klein overdekt gebouwtje om te eten. Het was echt heel tof om zo de avond door te brengen.

 

 

Zaterdag 1 maart

 

Ieuw, wat een nacht! Ik had het ijskoud. Ik had al mijn reservekleren boven elkaar aan en bibberde dan nog steeds. Wat we minder stoorde was dat ik puur op de grond lag, aangezien we alleen onze slaapzakken meehadden, beetje hard. Allesinds ik werd wakker rond 5u45 en hoorde de mensen van USA al praatten. Ik was toch al meermaals wakker geworden en gaf het toen maar op. Ik hoorde later dat er vannacht een hyena langs gekomen was en dan de gids Felix (die in de auto sliep) met zijn lichten heeft geknipperd om die weg te jagen.

 

 

We eten een lekker ontbijt met beter brood dan we in Kibungo kunnen vinden. En dan gaan we op olifanten jacht. We vinden verse uitwerpselen en proberen ze te zoeken. We rijden zelf van de weg af, het hoge riet in om met de verrekijker rond te zien. Na een goede 30 minuten vinden we ze. De Afrikaanse olifant. Ze zijn samen in een groep van ongeveer 20.  En ze staan heel dicht van ons. We doen een kleine fotoshoot en wanneer we willen vertrekken komt er een olifant op ons afgelopen met zijn oren al klapperend. Maar wanneer we achter een boom staan, stopt de olifant met aanvallen. Oef, eventjes benauwd. :p

 

 

Daarna zien we nog enkele Velvet aapjes in de bomen en een paar bavianen die langs de weg zitten.  Uiteindelijk gaan we naar ‘Hippo beach’ en daar zien we allereerst een krokodil. En als we verder in het water kijken, zien we een tiental nijlpaardenin het water liggen. Natuurlijk zien we er niet veel van, want alleen hun neus, oren en ogen steken boven. Maar hoe mooi is het om deze dieren in hun natuurlijke habitat te zien. Dit is echt niet te vergelijken met een dierentuin. Dit is de dieren hun echt leven.

 

Dan rijden we weer en tijdens het rijden roep ik opeens om stil te staan. Ik ben er 100% zeker van dat ik een luipaard had zien liggen onder een boom. Maar wanneer we terug rijden, is hij er niet meer. Merde!

 

Verder zagen we nog Impala’s, Topi’s, wrattenzwijnen, een mangoesten, waterbok en (cyatunga).

Daarna zagen we zebra’s en giraffen. Maar zij waren gelijk maar 20 meter van ons verwijderd.

We reden verder en er was een plas water naast ons en toen we er naast reden, kwam er opeens een nijlpaard uit gelopen. We verschoten eerst maar dan reed de gids er een beetje achter om hem wat op te jutten. Dit was maar voor eventjes, maar heel grappig.

 

We gingen op de middag gaan picknicken aan het water waar er nog nijlpaarden waren. We zagen er opeens eens bijna naast ons lopen en omdat ze zo gevaarlijk zijn, moesten we de auto tussen ons in houden. Eigenlijk mochten we niet uit de auto op bepaalde plaatsen, maar de gids zei dat het niets was zolang we niet te ver gingen en uitkeken of we niet op slangen trappen.

Heel de rit lang waren de insecten super ambetant. Ze steken overal, het maakt niet uit of ik nu een spray opdoe of niet.

 

De hele rit was zo’n 8h en tegen 15u waren we thuis. Het was eigenlijk nog cava geld voor het prachtige avontuur dat we hebben beleefd.