Backpacken aan de andere kant van het land

Vrijdag 14 Maart

Het schoolwerk schiet maar niet op. We hebben het gekocht medisch materiaal via de auto naar ziekenhuis gebracht. (we hadden Adeo gebeld om hulp omdat het zo onhandig was om die doos te dragen). Alle materiaal hebben we uitgetest. En we hebben dan afscheid genomen. Ik vond het nog moeilijk. Adeo vertelde over al de levens die we redden met ons materiaal. Hij zei ook dat de ETT miljoenen levens red. Maar we hebben er maar 40 gekocht. Dus bedoelt hij dan dat ze die hier meermaals gebruiken? Ik heb er niet meer achter gevraagd.

S' avonds zijn we pool gaan kijken in Chez Admin, waarschijnlijk de laatste keer. En ik zie tijdens het naar huis stappen de militairen hun plaats innemen als nachtwacht bij sommige huizen. Ik ben hier al een lange tijd maar toch vind ik de militairen met hun manchetten en geweren best wel eng. Ze zijn absoluut vriendelijk, maar toch schrikken ze me af.

Dit is maar een klein beetje van al ons materiaal :p

Zaterdag 15 maart

Een hele dag stageopdracht gemaakt. Jeeej...NOT!! Een hele dag binnen zitten, daarvoor ben ik niet naar Afrika gekomen, maar ja, wat moet, dat moet.

We hebben ons een beetje verwaarloosd, niet echt goed gegeten vandaag, geen middagmaal voor de werkende studentjes. Bwaja, honger heb ik hier toch niet zo veel.

Zondag 16 maart

Vandaag hebben we afgesproken met mensen van het ziekenhuis voor naar Lake Muhazi te gaan in Kayonza. Dit was al enkele weken geleden afgesproken en we moesten ons hiervoor inschrijven. We doen ervoor een ontbijtje in Centre Saint Joseph. We eten een lekker bord met veel fruit. Mmm.. We hadden afgesproken aan het ziekenhuis om 9u en we waren net te laat. We hadden schrik dat ze niet op ons gewacht zouden hebben. Maar alles was (zoals altijd) op de afrikaanse manier. En natuurlijk iedereen is te laat. Ze hebben een busje afgehuurd en we gaan onderweg de andere mensen oppikken. We zien zelfs Dr Samuel in zijn pjama komen zeggen dat hij niet mee gaat. Dus wie is er mee: Dr Xin (chinese vrouw), Dr Anan, Dr Thomas, Dr Maurice,  Kaneza (doet administratie op alle adelingen) en dan alle vpk van op urgence: Antoinette, Vincent (groene t-shirt), witte t-shirt, en nog een paar waar ik de naam van ben vergeten. We kwamen aan en voila, ik denk dat al dat chinees in het ziekenhuis naar hun hoofd is gestegen, want het is fototijd!! Enja de muzungu's moeten ook op bijna alle foto's.

En zo gaat het heel de dag. De dag is net een fotoshoot. We gaan kijken naar het meer. En mooi is het daar toch!! De mannen gaan erin zwemmen want het is al goed warm aan het worden. En allemaal hebben ze een zwemvest nodig. Dat komt omdat het normaal is dat de meerderheid niet kan zwemmen. We kijken en wat later gaan we iets drinken. Siska was haar aan het insmeren met zonnecrème en er was een man en hij wou ook wat voor op zijn gezicht. Siska geeft het hem in zijn hand en duwt zijn hand in zijn gezicht, hahaha!!! Hij ziet helemaal wit. Hilariteit alom!

Muzungu

We zetten ons ergens anders, in een overdekte ronde met tafeltjes. De mannen hadden nog wiskey en sherry meegesmokkeld om met hun cola te mengen. Pfff...mietjes, geef ons dat maar puur :p ! De muziek staat op en de afrikanen krijgen danskriebels. Terwijl Siska haar Jungle Speed uithaald en het uitlegt en speelt, staan de anderen te dansen. Al gauw zeggen ze dat we ook moeten dansen. Allee dan maar. :) En natuurlijk, laten we het niet vergeten, waren de foto's er weer.

Tussen het dansen door kwam het eten. Lap! Weer frieten! Maar er was ook kip, dit had ik nog niet gegeten. Ik was eerst op bestek aan het wachten, maar dat kwam niet. Dan maar met de handen eten.

We maakten nog een boottochtje en daarna zijn Siska en ik in het water gesprongen. Dat deed heel veel deugd!

Weesten zwemmen ^^

Siska kreeg nog een hele rare vraag. Ze vroegen wat ze op haar gezicht had. Want haar sproeten vonden ze raar, en dan tegen mij: jij hebt er geen? En is dat normaal? Haha!!

We zijn nog iets gaan drinken achteraf in Kibungo en ze hadden ook brochetten gekocht en we moesten er elk 2 eten. Aiai, zo taai vlees met veel vet aan. Ik voel me net een herkauwer als ik het taaie vlees eet. Eeralleer ik dat kan binnenslikken! Siska wil er maar 1 eten maar Dr Thomas verplicht haar wat om het toch op te eten, beetje kinderachtig van hem, mja. Ik probeer Dr Maurice mijn achternaam uit te laten spreken. Hilarisch gewoon want het lukt hem niet om iets te zeggen dat er maar ook op lijkt.

Het afscheid nemen was toch wat zwaar en we kregen nog smeekbeden om in Kibungo te blijven en niet naar Lake Kivu te gaan. Aja, en ze wilden nog dat we in de ochtend naar de staff kwamen om afscheid te nemen. Maar we willen morgen zo vroeg mogelijk vertrekken dus dat gaat niet gaan.

Maandag 17 maart

Vroeg op om de laatste delen van men bagage te maken. Ik was aan het twijfelen maar heb dan naar men mam gebeld en ze zei dat ik men dekens mocht weggooien om plaats te hebben. Al mijn overschotten heb ik aan de zusterkes gegeven en men dekens voor de ouderen in het ''rusthuis''. We vertrokken en hadden de bus kwart voor 9. Goed uur ^_^

In Kigali hebben we onze bagage afgezet bij de zusterkes, bij de studenten verpleegkunde van Leuven, zij hadden dit ons voorgesteld. En dan een smoothie gedronken in Camelia, nog geld afgehaald en naar Nyabugogo. Maar daar moesten we nog 1h30 wachten op de bus en het was super heet, te heet om buiten in de zon te zeten, dus zochten we naar beschutting.

Ondertussen heb ik tandpasta en tandenborstels en ook zeepjes uitgedeeld aan kinderen. Het is fantastisch als ze content zijn. Er was één kindje bij dat niet goed wist waarvoor de tandenborstel diende. Dus de mama legde het uit en dan zag je kind niet meer zonder dat de tandenborstel in haar mond zat. :D

Cute!!

We vertrokken eindelijk om 15u30 met een supergrote bus. (zo een zoals we in België hebben) Maar het verkeer stond strop, dus vond de chauffeur er niets beter op dan gewoon te spookrijden. Dat ging allesinds wel sneller, maar vonden wij wel eng.

Ik merk op in de bus dat veel Rwandese liedjes zeer religieus of romantisch zijn: bijvoorbeeld een hilarisch liedje: I’m a priest. :p

En de bus heeft echt moeilijkheden om omhoog te geraken op de heuvel (hoe verder naar het westen, hoe hoger de heuvels/bergen). Normaal met een gewone bus duurt de rit waarschijnlijk 2u45. Nu zie ik het een heeeeeeel lange rit worden, als het zo bij elke heuvel is...

Wat ingedommeld en na een uur: lap we zitten met een kotser. (Aangezien de rit van Kigali-Kibuye vol met bochten zit omdat de heuvels/bergen hoger zijn.)

Nog een beetje erna: sh*t een actieveling die meezing met de liedjes, tis gedaan met de rust...dan superscherpe bochten in de veel hogere heuvels en wat een snelheid!! Ik voel me steeds minder en minder op mijn gemak. Ik ga zelf mee in de bochten om niet van mijn stoel te vallen.

Naar de geur te oordelen hebben we nog een kotser, m.a.w. we zitten op de kotsbus, jeeeej! Het wordt steeds beter. :)

Uiteindelijk na een laaaaange rit zijn we in Kibuye. We nemen de brommertjes naar de Comoran Lodge. De weg die we ervoor moeten afleggen is echt slecht. Op sommige momenten voel ik me toch niet zo veilig, het is een pad dat vol ligt met stenen en rotsen. Eenmaal we aankomen en de logde zien: Wauw, prachtig en wat een luxe!! Ik voel me net als Jane in haar boomhut. En dan dat uitzicht op het Kivu meer... Onbeschrijfelijk!

Ons ongelofelijk uitzicht

Lekker gegeten s' avonds: ik vol-au-vent met kip en zelfgemaakte kroketten en boontjes met erwtjes en worteltjes. Zalig groentjes, super lang geleden!

Buiten zag ik op 1 muur wel 13 hagedissen. :) fantastisch de natuur hier!

Dinsdag 18 maart

Lekker geslapen in een hemelbed. Opgestaan en genoten van het uitzicht en een lekkere warme douche, het is eeuwen geleden dat ik me zo proper voelde. We gaan verder met het zotte ontbijt. Lekkere koude melk, een sapje erbij en Nutella choco... We zijn nog het ''strand'' gaan bezoeken en zitten dan op de steiger aan het water. Aaah, zalig uitzicht en met de voetjes in het water in de warme zon.

Daarna gaan stappen en op zoek naar de boot die ons naar Gisenye brengt. Het duurde 3u op de boot maar we kregen een prachtig uitzicht in ruil. Ondertussen hebben we weer een heleboel zeepjes kunnen uitdelen aan de kinderen.
 

Zeepjes uitdelen

Eénmaal aangekomen volgen we de Amerikaan die we hebben leren kennen naar de Hostel Saint Franciscus om er onze zakken achter te laten. We gaan direct weer op stap.

We komen een toeristisch kunst winkeltje tegen en daarnaast een school voor kinderen die aan allerlei soorten kunst doen. We zagen gehandicapte jongens (vooral met een geamputeerd been) op hun zitvlak volleybal spelen. Daarna zagen we jongens dansen, maar echt goed dansen! J

We kijken overal een beetje rond en gaan dan naar het Serena Hotel om daar op het strand eens rond te kijken. Siska sluit zich met aanmoediging van mij, aan bij de mensen die volleybal aan het spelen zijn. Ik doe niet mee, want ik kan dat totaal niet.

Nu het donkerder wordt, zie je het beter. De vulkaan die we al eerder zagen, zie je nu heel goed door zijn rook en rode gloed van de lava. Ik kreeg al direct wat schrik. Ik en vulkanen hebben elkaar niet zo graag. Ik informeer me bij iemand die we hebben leren kennen en hij lacht me uit! We zijn Turks gaan eten dat heel lekker was. En daarna zoek ik wat informatie op over de vulkaan, anders zie ik me hier niet goed slapen. :p

Rook en lava te zien

De vulkaan heet Nyiragongo. En de vulkaan is gekend als een actieve, niet gevaarlijke vulkaan. De vulkaan zorg alleen voor lavastromen als hij uitbarst, niet voor explosies (deze zijn het gevaarlijkst). In Gisenyi zijn de mensen veilig voor de vulkaan, want hij is ver genoeg verwijderd van de stad. De vulkaan ligt in Congo. Maar de vulkaan kan onvoorzien uitbarsten met explosies. Dit is ongeveer 15 jaar geleden gebeurd en er zijn toen veel mensen gestorven. En aangezien het zo lang geleden is, kan het weer ieder moment komen, dit is niet geweten wanneer.

Dus ergens gerustgesteld en ergens toch ook niet…

 Woensdag 19 maart

Heel wakker geschrokken door een luide rinkelende gsm. Ik had normaal mijn wekker moeten zetten maar op een of de andere manier was het die van Siska. En zoeken dat we hebben gedaan voor hem af te kunnen zetten, aangezien Siska niet wist waar ze hem had gelegd. Allee, we waren wel goed wakker.

Een goed ontbijt genomen met een omelet en fruit en voor de 1e maal echte chocolademelk. Jammm!! We zagen de Amerikaan weer en babbelde goed. Hij vertelde over de vulkaan en dan over het methaangas in het meer. Dat er mensen in zwommen, gasbubbels op hun lichaam kregen en ervan stierven. Hij kon me wel schrik aanjagen als ik niet had gelezen dat het veilig zwemmen was dicht bij de kust.

We gaan op stap in het centrum en vinden kleine winkeltjes maar niet zo veel. Opeens vonden we een standje met speciale specerijen. Maar toen zij ze dat het traditionele medicatie was. Bijvoorbeeld er was 1 zakje dat voor alle ziekten hielp, zoals diabetes en malaria. We trokken allebei onze wenkbrauwen op, dat moet je niet zeggen tegen 2 vpk. Ik kocht wat oorbellen. We stapten verder onder de brandende zon en kwamen bij het bus station. Geen idee wat er toen gebeurde, even totale chaos. Wel 10 mensen kwamen op ons af gelopen 'Kigali? kigali?', je zegt dan ‘neen’(‘oja’) en probeert door te lopen maar neen, ze klampen je langs alle kanten aan. Ik zei tegen iemand dat we voor informatie kwamen en hij was super opgejaagd en zei 'zeg maar!' en ik moest men gsm nog nemen met de naam van het stadje, maar hij vroeg het steeds opnieuw, pfff efkes geduld! Siska ging naar een meisje dat tenminste rustig was en ons hielp. Maar de mannen stonden nog steeds rond ons ons proberen te lokken naar hun maatschappij. Opeens waren er 2 ruzie aan het maken en de ene sloeg de andere en de andere had al een steen vast. We schrokken ons rot maar gelukkig stopte het. Amai, doen die altijd zo wanneer er blanken afkomen, zo overdreven!!

We stapten verder naar de grens van Congo. En voor we het wisten (we liepen ergens alleen) stonden we aan een slagboom dat het begin van Congo was. We vroegen het aan de politie. Maar ze hadden ons niet eens gezien en zowiezo dat we gewoon konden oversteken zoals deze stroom mensen. De Rwandezen die in Gysenyi wonen mogen gratis voor 1 dag naar Congo (Goma), vaak voor eten te verkopen.

Bijna in Congo geraakt

Viskes

101 stofkes

We zijn daarna naar de plaatselijke markt gegaan. Het stonk er verschrikkelijk naar vis in de zon. Ik kocht een sjaal en een tafelkleed. Het was wel onderhandelen voor een prijs en een stuk doek. Siska heeft meegedaan aan een spel. Ik weet niet goed hoe het ineen zat, maar Siska begreep het en had het spel gewonnen. Ze had wel hulp gekregen, maar dat is een detail.

Siska doet haar best :)

We hadden de plaats opgezocht en waren gaan eten in White Rock Bistro, lekkere pizza en rijst met vegitarische curry, jammm!

Daarna naar Serena hotel om te jetskiën. Het is voor beiden de eerste keer dat we dit gaan doen. Wauw, wat een kick en zo leuk!! Daarna kajakken, jeeej super!! Uiteindelijk nog een moijto aan de bar want het begint te regenen. ’S Avonds zijn we gaan eten in La Cournisch, maar dit was toch wat minder qua gezelligheid en we zaten daar bijna alleen.

Donderdag 20 maart

Vanaf de ochtend direct op weg naar de Inza Lodge. We overnachten daar die nacht, maar het is handiger als we eerst onze bagage daar al afzetten. We krijgen een safari tent toegewezen en het ziet er heel gezellig uit.

We beginnen dit nieuwe kleine dorpje te onderzoeken met een wandeling naar brouwerij van Primus en nog andere bieren. We besluiten verder te gaan stappen naar de Hotsprings. Er was een man die ons de weg wou tonen. Maar wij wilden zelf de weg vinden en gingen het wel overal rondvragen, maar hij bleef ons achtervolgen. Echt niet leuk! We probeerde die dan wat te negeren en zeiden het vaak dat hij ons niet moest volgen, dat het wel lukte. We hebben een heel schiereiland rondgelopen en zagen vissers hun netten kuisen. We moesten door een deel dat vol begroeid was en daarna langs de koeien met hun lange hoorns.

Warm baden in de hotsprings

We keerden dan terug en hebben dan maar wat geld in die man zijn handen gestoken om er toch voor te zorgen dat hij ons gerust liet. We hebben ons middagmaal in de Inzu Lodge genomen, het was speciaal maar net iets te speciaal om lekker te zijn. Siska had bananenchips met avocado met groene appel en kaas.

Tegen de avond wilden we de vissers zien uitvaren. We hadden ons aan de rand van het water gezet om alles goed te kunnen zien. Dan hebben we gezocht naar een bootje om dichter te gaan kijken. We vroegen de prijs en sommigen zeiden 150 dollar. Oeioei, maar dat betaal ik daar niet voor hoor. Uiteindelijk vonden we een oud bootje en hebben we daar veel minder voor betaald om mee te kunnen. Ik kan fout zijn, maar volgens mij was het 15.000 RWF tezamen. We gingen eerst heel traag omdat de man peddelde, uiteindelijk besloot hij een motor te gebruiken. Hij bracht ons naar een vissersboot en we mochten er zelf op. We zagen hoe de vissers lampen/vuurtjes gebruikten om muggen aan te trekken. Ze vlogen er dan tegen en vielen dood op het water, dit trok de vissen aan. De vissen heetten ‘Sambassa’. Aangezien de vissers nog 3 uur gingen wachten om te beginnen vissen, zijn we niet gebleven om het te zien.

De vissers vertrekken

Op een vissersboot wachten op de maan

Dan begon die man tegen mij te babbelen. Ik had eigenlijk niet zoveel zin in versiertrucs. Want die zie je vanaf je wordt aangesproken door een man.

- Hij vroeg mijn adres.

- Dat had ik niet meer in Rwanda want we waren op doorreis.

- Een e-mailadres dan?

- Helaas, ik doe niet aan e-mails.

- Je facebook dan?

- Mmmm… Ik heb daar al veel over gehoord, maar wat is dat?

- En heb je What’s app?

- Neen, mijn gsm is van den ouwe tijd, ik kan daar geen apps op downloaden.

Ik heb echt alle vragen van hem ontweken. Eigenlijk een beetje erg. Maar ik wou mijn gegeven niet doorgeven aan een man die ik eigenlijk niet kende. En als ik dit bij iedereen deed dan had ik nu over de 500 vrienden op facebook. Dat gaat er een beetje over vind ik.

In de Inzu Lodge hebben we nog iets gedronken. Ik zag ‘bananen wijn’ op de kaart staan en vroeg het. Helaas kreeg ik ondrinkbaar bananen bier. Ik vroeg aan de vrouw dat ik wijn had gevraagd, geen bier. Maar ze legde uit dat bananen wijn hetzelfde is als bananen bier. Daaronder op het menu stond ‘druiven wijn’, dit was wijn. Oke, ik begreep de uitleg niet volledig maar heb toch mijn bier laten staan. Ik kon het zelf niet laten om gekke bekken te trekken wanneer ik er nog eens van probeerde te drinken.

Vrijdag 21 maart

 

De ochtend begonnen met een lekker ontbijt: wafels met fruit in bananenbladeren. Ik heb al een paar souveniertjes gekocht waar o.a. bananen wijn tussen zit. Dit vond ik en op het ticket staan de ingrediënten van wijn. Dus het zal een verrassing zijn voor thuis. We gaan naar de post voor de kaartjes van Siska op te sturen en daarna naar de bank. Het is al altijd gegaan om geld af te halen met mijn visa-kaart. Maar deze keer lukte het niet. Na 4 banken te hebben geprobeerd, heb ik toch wat geld gekregen. We namen de bus naar Rugengeri (Musanga), deze stad ligt vlak naast het Volcano Parc en daar gaan we het traditionele culturele dorpje gaan bezoeken.

Onderweg (nog in Gisenyi) heb ik de WWOI graven gezien van de Belgen. Het waren er 5 die verwaarloosd zijn en overgroeid door de natuur. Dus niet zo spectaculair. Chance gehad dat we geen tijd hebben verloren door ernaar op zoek te gaan (we hadden dit gepland, maar vergeten) en chance dat we er zijn voorbij gereden en toch even hebben gezien.

We komen aan in Rugengeri en dan moeten we nog 14km met de brommer doen. We gaan op de berg om aan de rand van het Volcano Parc een klein dorpje te vinden. We worden direct door de gids benaderd en we krijgen uitleg over de hut van de koning. We hebben hierover al eens wat uitleg gekregen, maar deze uitleg is aanvullend en ook heel interessant. Hij vertelde o.a. dat de koning zomaar iemands vrouw mocht kiezen om de nacht mee door te brengen, net als veel andere meisjes. Ze moesten zich dan opmaken achter een scherm, goedgekeurd worden door de moeder van de koning en dan aan een paal staan zodat de koning ze kon keuren. De koning stuurde de vrouwen die zelfzeker waren weg. Omdat hij geloofde dat ze dan geen respect voor hem hadden en al met veel mannen had geslapen. Als de echtgenoot van de vrouw zag dat ze terugkwam zonder geschenken (die ze normaal kreeg na een nacht met de koning), dan was het voor hem duidelijk en wilde hij een scheiding.

In traditionele kledij

De moeder van de koning was een belangrijke vrouw in het koninkrijk. Zij kon de koning bij zijn keuzes beïnvloeden en koos de koningin voor hem.

We kregen van de gids traditionele kledij aan. Siska had de kledij van de koning aan, ik die van de moeder. We kregen hierna uitleg van een medicijnman over traditionele medicatie. Hij maakte een sapje van bladeren, toonde een koeienhoorn waarmee ze vrouwen genazen waarbij de melkproductie niet goed werkte. Je moest die hoorn dan in brand steken en de vrouw de rook laten inhaleren. Daarna moest je de beide borsten ermee verbranden. Dan zou na 2 of 3 dagen alles weer in orde zijn. Dat geloofde we totaal niet. We geloofden wel dat ze honing en aloë vera gebruiken tegen brandwonden, dat kan wel werken. Maar dat ze bijvoorbeeld zeggen dat die plant en die plant voor alle ziekten werken. Neen, neen, wij zijn bijna afgestudeerde verpleegkundigen en geloven veel, maar dat niet.

Daarna werden we naar buiten begeleid. Het had ondertussen geregend en even gehageld. Ja! Dat gebeurd hier ook in de hoge bergen! Ik was ondertussen al eens uitgegleden in de modder, typisch. En dan mochten we proberen met pijl en boog te schieten. Het was van takken gemaakt en door de regen glibberig. Siska schoot na een enkele keer al raak. Ik daar in tegen was maar een sukkeltje, ik was al blij dat ik de pijl kon wegschieten. Na veel gelach was het afzien snel voorbij.

Dan toonden ze ons hoe een meisje voor de trouw naar het hutje van haar man werd gebracht. Ze werd gedragen in een draagmat en rond haar werd er gezongen en gedanst en werden haar bezittingen mee genomen. In het hutje van haar man werd ze gecontroleerd of ze nog maagd was. Dus iedereen moest luisteren of het meisje huilde of niet. Dan begonnen ze weer te dansen en te zingen. Het was grappig dat iedereen hun toneelstukje zo serieus nam, dan kwam het echt over en konden we er achteraf mee lachen met de mensen.

Toen begon het weer te regenen en gingen we in de hut van de koning zitten. Daar toonden ze ons een typische krijgerdans. Dit was een dans waar de krijgers speciale kledij aan hadden en hoofdtooien gemaakt van boomslierten. Ze zongen en dansten en maakten muziek. Het was zalig!

Daarna deden ze nog een dans en trokken ze ons mee om mee te dansen. En op het einde nog een afscheidslied. Daarna was het bezoek gedaan.

Krijgersdans

We keerden terug naar Kigali met de bus en het duurde langer dan we hadden gedacht. Ook omdat we een politiecontrole hadden. Maar tegen de avond wilden we nog iets doen. Dus zijn we met de Belgen uit Kigali naar de karaokebar geweest. Maar dat is totaal niets voor mij, zo zingen in het openbaar. :p

Dan zijn we zelf nog in Kigali iets gaan zoeken en vonden we een danscafé voor jongeren. Maar we werden weer overal aangeklampt en dat maakte het minder leuk.

Het grappigste was dat als we terug naar de zustertjes gingen, we zagen dat de poort op slot was. We konden er niet door. Dus klom Siska erover om de nachtwaker te vragen het open te doen. Verder was er nog een poort en ik ging ondertussen eens gaan kijken of ik er niet door kon. En tuurlijk, die was wel open. Hahaha!

Zaterdag 21 maart

Vroeg op want we willen nog wat uit onze dag halen door souveniertjes te kopen in de markt van Kimironko. Het is een groot overdekte markt en je vindt er van alles. Van fruit, groenten, toeristen souveniers, stoffen, vis, vlees en veel winkeltjes met allerlei gerief en brol. We hebben veel moeten afdingen maar het had zijn charmes en we hadden enkele trucs om ervoor te zorgen dat ze hun prijs daalden. Toch denk ik dat we vaak te veel betalen, gewoon omdat we blanken zijn.

Kimironko markt

We zijn op ons gemak nog een laatste maal in de Camelia gaan eten. Het was super lekker en voor we het vergaten hebben we nog een foto gemaakt voor in de flair :p

Flair foto

Daarna was het al laat, door het lange wachten in het restaurant. We maken gauw onze bagage en hopen dat ze niet teveel wegen voor op het vliegtuig. We zorgen dat we flink op tijd waren en maar best ook want het vliegtuig vertrekt op tijd, maar de het personeel werkt wel op z'n Afrikaans. Ik probeer nog men Rwandees geld op te doen in de tax-free zone en drink nog een koffie. Tegen dan mogen we op het vliegtuig. We zitten aan de nooddeur en hebben extra voetruimte, YES!! We passeren niet (zoals in het heengaan) langs Uganda, maar gaan direct naar Ethiopië. Daar moeten we weeral 4u wachten maar we vullen ze op door onze foto's te ordenen. We hebben dorst, maar hadden er niet aan gedacht nog geld over te houden. We konden nog 1 flesje water drinken met de centjes (euro) die we nog hadden zitten ergens. Weer op het vliegtuig en we merken dat we niet naast elkaar zitten maar juist totaal de andere kant van het vliegtuig. Gelukkig wil de man naast me verhuizen. Na al dat rondlopen hebben we gemerkt dat we geen plaats meer hebben om onze handbagage te zetten op hun plaats. Dan maar aan onze voeten: m.a.w. We hebben totaal geen plaats meer om onze voeten te zetten. Bwa ja... We vliegen gedurende nacht en het is zo moeilijk om in slaap te vallen ondanks je wel doodmoe bent. Echt raar. We landen nog eens in Parijs en hebben daar een vliegtuigcontrole en dan op weg naar Brussel.

Zonsondergang

Op weg naar huis

7u45 We zijn er. Pfff, eindelijk, ik haat vliegtuigen en het lang onderweg zijn. Ik stap naar de uitgang en sta buiten. OMG!! Ik zie mezelf wolkjes ademen. Zo koud!! Ik dacht echt: ''ok, we keren terug!''. Maar dat ging al niet meer want al die mensen die achter me liepen, dwongen me verder te lopen. Nog bagage gaan halen en dan naar de uitgang. Ik hoor al direct men mam roepen. Ik stap op ze af en denk 'niet emotioneel worden'. En ja lap! Al huilend omarm ik men ouders. Pfff, typisch dat ik men tranen niet binnen kon houden. :D

Ik neem afscheid van Siska en ga naar huis. Doet toch even raar haar niet dichtbij te hebben.

Thuis eerst wel wat opfrissen want ik ben moe, mottig en ik stink :p en dan komt de familie voor een lekkere brunch. Jammie al dat lekkere eten!!  Ik kan dat met mijn verkleinde maag niet allemaal eten, dan maar overal kleine stukjes van nemen. :) Het leukste van al: koude melk! ^^

Voila, dit was men avontuur in Afrika. Ik vond het super ervaring en zou het zo opnieuw doen. Ik raad het iedereen aan, want het is een unieke kans.

Ik vond het bijhouden van een blog vermoeiend en ik moest mezelf er soms echt toezetten iets te typen. Maar ik ben blij dat ik het heb vastgelegd. En hopelijk hebben jullie er ook iets aangehad.

Groetjes
Murabeho

Liesbeth